Van dolfijnen naar de haaien

Het was weer vroeg vanmorgen Yuna blijft onrustig. Mel had de helft van de nacht bij India doorgebracht maar die ging gelukkig uiteindelijk toch weer uit zichzelf slapen.

We zijn lekker gaan zwemmen, ook India is het water ingegaan en ik heb wat watsu met haar gedaan. Dat vindt ze altijd erg lekker. Toen we naar de dolfijnen gingen was ze toch wel moe. We vertelden het aan Nicole en die zei dat ze wel verwachtte dat India in het water weer zou opleven. Dat idee hadden we zelf ook maar we maakten ons een beetje zorgen over de therapie voordat ze gaat zwemmen. Ze leefde inderdaad op maar was tijdens de grond therapie wel moe maar dat schijnt ook altijd het geval te zijn op de derde dag dan hebben de meeste kinderen een dipje.

Vandaag mochten wij op de helft van het zwemmen met de dolfijn bij het dok komen, niet op het platform maar wel dichtbij zodat we het beter konden zien en foto’s konden maken. Er is trouwens ook iedere keer een fotograaf bij die de kinderen van dichtbij op de foto zet. We krijgen die foto’s op de laatste therapiedag mee naar huis. Li-Na deed het wat rustiger aan vandaag leek het. Ze heeft veel met India geknuffeld. Nicole vertelde dat ze ziet dat Li-Na en India echt een band beginnen te krijgen. India gaf goed aan dat ze nog een keer iets wilde door haar mond open te doen. Tijdens de therapie in de kamer deed ze ook goed haar arm omhoog als ze wilde stoppen met iets. Het zou wel mooi zijn als ze dat alle twee leert, ja en nee. Het masseren van het mondgebied ging vandaag erg goed Nicole mocht ook in haar mond masseren. Ze heeft weer de Castillo Morales (een soort massage van het hele gezicht dmv diepe druk) methode toegepast en dat werkt goed bij India.
Het was bijzonder om zo dichtbij te zijn en alles nog beter te zien. Ook de dolfijnen natuurlijk, hun huid kun je heel goed zien. Mateo kwam ook weer naar India toe en lag de hele tijd bij haar platform, nu konden we ook goed het verschil tussen de twee dolfijnen zien. Mateo is nog steeds ziek en heeft daarvoor medicijnen gekregen maar van die medicijnen heeft hij huiduitslag gekregen waardoor het grijze van zijn huid bij zijn vin helemaal weg is en het er naar roze uitziet. Daar heeft hij nu pijnstillers voor en medicijnen vandaar dat hij wat suf is. Het was erg grappig op het eind. Nicole zei ‘ India het is tijd om afscheid te nemen van de dolfijnen, hier is Mateo.’ Want Mateo kwam al naar India toegezwommen. En hup daar kwam Li-Na er tussen en ging India eerst knuffelen, zo van hallo dit is mijn kindje. Na Li-Na mocht Mateo nog en die gaf echt een hele lieve lange knuffel. Op het eind laten ze de dolfijn altijd springen dus Li-Na gaf een salto weg echt gaaf om te zien en terwijl ze daar naar keken was Mateo met India haar voeten aan het spelen. India mocht hem een visje geven een tweede visje wilde hij niet hij bleef lekker bij haar voeten. Tot hij wegging zijn ze blijven zitten erg mooi om te zien.
Ik vind het best spannend om met zulke grote beesten in het water te gaan. Ik hou van het water maar vind grote beesten altijd een beetje spannend. Maar nu ik ze zo gezien heb wordt dat steeds minder.

Brida was in haar eentje bij het broertjes en zusjes programma. Voor ons is dat wel lekker want dan kunnen we meer aandacht hebben voor India. Brida heeft een houten dolfijn geschilderd en mocht een pelikaan aaien en schildpadden vis voeren. Echt super leuk en ze vertelt het ook allemaal. Na de evaluatie heeft ze het ons laten zien in het Seaquarium. Toevallig was ook net het aaien van de zusterhaaien bezig dus Mel, Brida en ik hebben allemaal de haai (en best een grote) geaaid. Je moest één hand op je rug doen en één hand aan een mevrouw geven. Zij legde je hand op de haai en liet je over de huid gaan. Het voelt ruw aan men zegt wel schuurpapier maar dan wel erg grof schuurpapier het doet geen pijn aan je hand. Het zijn net allemaal kleine balletjes waar je overheen gaat. Ik mocht ook met mijn nagels voelen. Daarna ging ze naar de kieuwen en die voelen heel zacht aan en toen de rugvin. Mel en Brida hebben hem ook eten gegeven , een vis aan een soort ring en dan rukt de haai het er met superkracht af. Dat hoefde voor mij niet. Helaas is Mel vergeten mij op de foto te zetten vandaar alleen foto’s van Brida en Mel. Daarna zijn we nog naar de zeeleeuwen show geweest maar dat stelde niet veel voor. Het was daarnaast de heetste dag van het jaar op Curacao en we zaten pal in de zon op aluminiumbankjes dus dat was niet zo prettig voor de kinderen. En zo zat de dag er alweer op.
Morgen gaat een van ons naar de workshop Sensorische Integratie en ik weet niet wat het slimst is of Mel moet gaan omdat hij eigenlijk nooit naar zoiets gaat of dat ik moet gaan omdat ik al meer weet en meer met India werk. Daarna naar de therapie en dan meteen naar Matthias voor de Brucker Biofeedback methode (een methode waarbij er elektrode stickers op een bepaalde spier worden geplakt en dan komt er op een monitor een grafiek met de sterkte van die spier en wanneer te spier te veel wordt aangespannen (als ik het tenminste allemaal goed zeg want ik heb het ook maar van internet ;-) morgen weet ik meer.), wij konden niet naar de workshop gisteren en Nicole vond dat het toch wel wat voor India kon zijn dus nu heeft ze geregeld dat we met India daar heen kunnen na de therapie. Wel heftig voor India dus om dan weer iets te moeten doen. En voor de kleintjes ook die moeten ook steeds geduld hebben. We komen weer achter allemaal nieuwe therapie methoden het houdt niet op, nu kijken of het wat voor India is als het wat is kijken of we er in Nederland mee door willen als we dat niet zelf kunnen thuis. Het lastige is dat er steeds meer bijkomt. Je wil alles wel doen maar dat gaat niet daar heb ik te weinig tijd voor. Ik moet dus keuzes maken en misschien wel mensen gaan inhuren om een uur met India haar gezicht te masseren als ze uit school komt, of een uurtje saito te laten doen en daarnaast de communicatie nog (en ja dan schaffen ze natuurlijk ook nog het PGB af dus waar heb ik het eigenlijk over). Als ik India nou iedere dag zelf zou hebben en Brida en Yuna er niet waren dan had het gekund maar nu is dat simpelweg niet mogelijk. En dat is precies wat ik lastig vind omdat ik dan vaak het gevoel heb dat ik haar tekort doe ( ik weet wel dat ik veel wel doe hoor maar soms eet dat aan me).

Tot morgen maar weer.
Liefs,
Sag

Ps: Lieve Pap van harte met je verjaardag voor mij is het nog steeds de 29ste dus het kan nog. Dikke kussen.