Artikel 28 van het kinderrechtenverdrag

Het recht op onderwijs geldt voor elk kind. Dat betekent dat basisonderwijs voor ieder kind gratis beschikbaar moet zijn. De overheid moet er bovendien voor zorgen dat het voortgezet onderwijs en het beroepsonderwijs toegankelijk is voor ieder kind. Uiteraard in overeenstemming met zijn of haar leerniveau. Dat geldt dus ook voor ‘zorgleerlingen’. Bijvoorbeeld kinderen met een handicap, dyslexie, gedragsproblemen of kinderen die geen verblijfsvergunning hebben. Ook zij hebben recht op onderwijs.

Ja dat wist ik al, denk je misschien maar toch gaan er heel veel kinderen niet naar school om heel veel verschillende redenen en meestal is het niet omdat ze niet willen maar omdat het niet gefaciliteerd kan worden door de mensen die erover gaan.

Zo moest ik voor India een leerplicht ontheffing aanvragen toen ze 4 jaar oud werd. Ze kon het wat zorg en prikkels betreft niet aan om naar het speciaal onderwijs te gaan en naast dat is er niets voor kinderen als India. Wanneer je ontheven bent uit de leerplicht wordt er ook nooit meer gekeken of je gedurende je leven toch misschien wel zou kunnen leren, niemand vraagt er ooit meer naar.

Toen India de C-billt test gedaan had in 2018 en ze zo hoog scoorde wat betreft haar woordenschat (zie een van mijn eerdere blogs) dat de logopedist van Stichting Milo zei, “Je begrijpt toch wel dat dit iets betekent he? Ze moet gaan leren lezen, ze moet onderwijs krijgen.” Toen eindelijk wat ik altijd al wist werd bevestigd, toen ben ik aan de slag gegaan.
Ik ben begonnen met een onderzoek naar welke leesmethode nu het beste zou passen in combinatie met een oogbesturingscomputer.

Nadat ze me via de telefoon hadden gezegd niets voor me te kunnen doen omdat ze niet met ‘dit soort kinderen’ werken ben ik maar naar ze toe gefietst en heb aangebeld bij de Onderwijs Begeleidings Dienst, heb nogmaals mijn verhaal gedaan en werd toen uitermate vriendelijk geholpen. Ik mocht uren lang de verschillende methodes die ze daar hebben liggen doorspitten en ik had een keuze voor een methode gemaakt.

Via Roeland kwam ik samen met hem en met E (die inmiddels helaas met pensioen is gegaan)in juni 2018 in contact met de directrice van het Samenwerkingsverband voor onderwijs. Ik heb haar, India haar verhaal verteld en ze was ervan overtuigd dat dit meisje inderdaad lichamelijk gezien niet naar een Mytyl school kan maar wel leerbaar is. Helaas is het in Nederland zo geregeld dat je niet en zorggeld en onderwijsgeld kunt krijgen. Krijg je onderwijs dan krijg je voor minder uren zorggeld en vice versa. Gelukkig heeft de directrice voor ze in het onderwijs terecht kwam eerst in de zorg gewerkt ze begrijpt mijn probleem dus meteen. Ze gaat ermee aan de slag.

We zitten met zes personen om de tafel in een kamer van het Heliomare college. C. zegt “Het lijkt me goed ons nog even voor te stellen en misschien is het het handigst dit vanaf het begin van het traject tot nu te doen. Dus Sagra helaas voor jou, jij mag beginnen.”
Ik kijk om me heen en bedenk me hoe bijzonder dit is, 5 mensen hier speciaal bij elkaar voor mijn dochter, die ontheven is uit de leerplicht maar waarmee ik het toch ga hebben over het leren van India. Ik vertel hen dat en krijg een brok in mijn keel. “Dat raakt je.” zegt C. “Ja dat raakt me.”

Ik vertel ze over het begin van India haar leven en over het bovenstaande traject. Dat ik maanden later de coördinator van het Samenwerkings verband tegen kwam op een congres over onderwijs integratie. Dat we daar een afspraak hebben gemaakt om te praten en zij tijdens ons gesprek ook begreep dat er iets moest gebeuren. Dat weer maanden later C, een orthopedagoog kwam kijken om te zien of wat ik vertelde klopte. Ze vond dat ik gelijk had, India kan leren en sterker nog ze geniet van het leren, hoe moeilijker hoe leuker. Ze ging het weer overleggen en ging daarna op zoek naar een passende leerkracht. Weer maanden later, toen ik dacht dat het niet meer zou gebeuren en India net van de IC kwam en zo afwezig was als maar kon kreeg ik bericht. Er was iemand gevonden die wilde kennismaken. Het moment kon wat mij betreft niet slechter, India was zichzelf niet en hoe kon ze nu laten zien dat ze wil leren.

Die leerkracht is C. een hele lieve vrouw, India bleef eerst dicht tegen me aanzitten maar naarmate het gesprek vorderde vond ze deze vrouw toch wel interessant en boog steeds meer naar haar toe.
Vanaf juni 2019 is C. met India gaan werken. Met een leesmethode die ik gevonden heb op de NOT beurs. De methode die ik had gewild kun je namelijk niet als particulier aanschaffen net als alle andere methodes overigens. Gelukkig is deze methode ontwikkeld door een mevrouw uit Winkel, lekker dichtbij en heb ik met haar kunnen afspreken om van gedachten te wisselen voor ik hem aanschafte.
De methode gaat alleen heel langzaam en C. is bang dat India haar interesse gaat verliezen. India pakt het ontzettend snel op en heeft meer uitdagend lesmateriaal nodig. Wanneer C. komt doet India zo hard haar best, geeft haar al haar energie en laat heel goed zien wat ze kan. Maar in de 1.5 uur dat C. er is heeft India regelmatig rustmomenten nodig. Moet even kort slapen om weer op te laden om verder te kunnen.

S. de cliëntbegeleider van India heeft al diverse keren gesprekken gehad op de school die aan de Klas op Wielen vastzit. Gevraagd of het mogelijk is om toegang te krijgen tot de digitale wereld van de methodes die ze op school gebruiken. Maar dat mocht niet, was volgens hen niet mogelijk en kost te veel geld. De coördinator van het Samenwerkingsverband zit te klapperen met haar oren wanneer ze dit hoort en begrijpt hier niets van. Gelukkig zit ook H. bij het gesprek hij is de ICT man. Hij kent iemand die ons misschien wel kan helpen aan deze digitale leer wereld hij gaat erachter aan. Daarnaast heeft hij een programma ontwikkeld speciaal voor kinderen met een beperking die op latere leeftijd leren lezen. Een programma dat je kunt vullen met onderwerpen die het kind aanspreken en op deze manier leren lezen ipv op het niveau van een 6 jarige.

Door de voorbeelden van S. en C . krijgen de andere aanwezigen een goed beeld van India haar intelligentie. Dat ze terug kan kijken en zich dingen herinnert, dat ze kan associëren wanneer er een woord niet in haar computer staat, dat ze haar gevoel kan uiten.
Belangrijk voor het kunnen leren is wel dat India zich lichamelijk goed voelt, dat ze goed zit en zelfstandig haar computer kan gebruiken (nu heeft ze steeds een van ons nodig om haar hoofd vast te houden zodat de computer haar ogen ziet), dat er goede Wifi is om ook digitaal te kunnen leren. De randvoorwaarden zeg maar.
Er wordt gekeken naar een nieuwe hoofdsteun en mensen van Heliomare gaan daar waarschijnlijk bij helpen. Er wordt gekeken of de software ontwikkeld door H. India meer motiveert en uitdaagt.
En er komt in december weer een overleg waar ik voor een gedeelte ook bij zit. Dit traject is een pilot en die duurt een half jaar. Wat ik heel spannend vind want wat gebeurt er daarna? De vraag waarom alleen dit kind in de pilot zit is puur omdat ik met de vraag kwam voor onderwijs voor mijn kind die niet naar een speciale school kan vanwege de grote zorgvraag. Maar ongetwijfeld zijn er meer kinderen als India, gevangen in hun lichaam met een grote hoeveelheid zorg maar met een begrip van een reguliere 13 jarige ik weet er wel een paar.
De deur staat nu op een kier. Ik hoop zo dat hij verder open gaat en niet weer dicht valt, voor India maar ook voor al die andere kinderen die graag willen leren.

Fijne dag!