Welkom India party

Gisteren was een drukke dag met een workshop in de gymzaal van een basisschool (en wat voor een gymzaal, daar zal menig gymleerkracht in Nederland jaloers op zijn.) Er waren wel 100 mensen aanwezig die allemaal mee sprongen en renden. Daarna was er een workshop voor babys bij Momonoki. Er waren over de 20 babys dus ook lekker druk. We waren gesloopt aan het eind van de dag. S'avonds hebben we weer lekker gegeten. Helaas kreeg India een aanval toen ze, naast ons op de verhoogde tatami liggend op een futon, wakker werd terwijl wij aan het eten waren.

Om half 10 die avond stond ik nog brownies te maken (Sonja super bedankt voor het emailen van het recept!) met de door onszelf in de supermarkt gekochte spullen. Ik had te weinig suiker gekocht 200 gram minder dan moest maar eigenlijk was dat niet erg omdat ze hier toch niet zo zoet gewend zijn. Ze waren achteraf best lekker.

Vanmorgen was dus de pappa workshop. Alle pappa's van de Momonoki kinderen waren aanwezig en de kinderen (vooral de jongens) waren heel wild en enthousiast. Ik mocht niet meedoen dus zat op de mat en Mel deed mee met India tot ze in slaap viel. Het was een beetje hetzelfde als de dag ervoor in de gymzaal. Toen ze wakker werd moest ze meteen gaan sumoworstelen met Mel wat er heel leuk uitzag maar dat was net even teveel en India kreeg een lange aanval die we hebben moeten couperen (doorbreken door een soort verdovingsmiddel toe te dienen). Het hielp de aanval te stoppen maar we baalden enorm. We hebben besloten omdat India nu drie dagen achter elkaar een aanval heeft gehad dat we het even rustiger aan gaan doen. We gaan de komende week alleen de ochtenden naar Momonoki, wandelen dan naar huis (best een aardig stukje) en laten haar dan slapen thuis bij Hisako. Even kijken hoe het dan met haar gaat. Misschien slaapt ze dan ook wat beter s'nachts want het wil nu niet zo lukken.

Toen de workshop afgelopen was kwam de vertaalster (die er af en toe is) met Keiko naar ons toe om te vertellen dat ze ons, als start van de feestelijke lunch, welkom gaat heten in het Japans en of wij dan ook iets willen zeggen. Dat vinden we ok. Alle moeders komen er nu bij en brengen het eten dat op lange aaneengesloten lage tafels wordt neergezet. De zoete dingen (zoals onze brownies) komen later op tafel omdat de kinderen eerst gezond moeten eten, en ik kan je vertellen die kinderen die stauwen wat weg. Er staan lekkere dingen op tafel alle moeders hebben hun best gedaan en per moeder wordt er gevraagd wat ze gemaakt heeft en dan volgt er een stil applaus (je handen omhoog en dan zwaaien).

We werden door Keiko welkom geheten en toen was het de beurt aan Mel (het is tenslotte pappadag). Mel moest eerst in het Nederlands zijn verhaal zeggen en daarna in het Engels. Toen Mel beide had gedaan zei Keiko en "nu in het Engels", de vertaalster zei dat hij dat al had gedaan en begon te vertalen. Toen vertelde Keiko dat het morgen mijn verjaardag is en dat het dus eigenlijk ook een feestje is om mijn verjaardag te vieren. Ze had kort daarvoor allemaal A4tjes uitgedeeld met alle maal Japanse tekens erop. Nu bleek dat daar in fonetisch Japans "lang zal ze leven" stond. De hele zaal zong mij toe in het Nederlands dat was echt heel gaaf en daarna deden ze Happy birthday. Het feest was toen nog niet voorbij want Rin had speciaal voor mij een klassiek Japans liedje ingestudeerd op de gitaar dat Sakura heet. Keiko kan mooi zingen en zong samen met Ikuo en Ryoko. De zaal zong een beetje mee maar de meesten kenden de tekst niet goed. Het is een heel mooi liedje en ik kreeg er tranen van in mijn ogen maar dat is natuurlijk niet zoals het hoort... Juist op het moment dat ik dacht dat ik het niet meer ging redden kwam Ikuo me halen.. Ik stond tussen hem en Keiko in en kon mezelf weer goed krijgen. Na het liedje zei Ikou iets over de betekenis en de vertaalster vertaalde dat maar ik kreeg het niet zo goed mee. Het ging erom dat het mijn liedje is en dat ik er troost uit kan putten en dat het er om gaat de dingen stap voor stap te doen. Toen kreeg ik nog een kado. Het waren japanse slippers en een briefje waarop hiep hiep hoera stond. Ik paste de slippers precies, ik bedankte alle mensen in mijn beste Japans en daar achter aan nog iets in het Engels. Ikuo liep met me terug naar mijn plek en zei dat ik het bijna begrijp dat ik alles stap voor stap moet nemen met ons gezin, met India en straks met de nieuwe baby, en de slippers staan daar symbool voor. Het was voor mij een mooi moment en een heel mooi verjaardags kado.

Hisako was er ook en kwam na het feestje waarin nog door de Nagaya's gezongen werd en door een vader magic werd uitgevoerd naar ons toe. Ze zei dat de ouders van Momonoki ons dankbaar zijn omdat ze zonder onze komst niet zo'n feestje zouden hebben. Ze doen dit soort dingen veel te weinig. Wij zijn met Hisako mee naar huis gegaan. Daar zijn we lekker een tukje gaan doen en hebben maar liefst 3 uur geslapen, Heerlijk.

Sayonara,
Meller, India en Sakura


PS.
we zitten zojuist te kijken naar een populair Japans vermaak; K1 heet het. Een soort vechtsport,
waarbij de hollanders de sterren zijn in Japan;
net heeft Semmy Schilt voor de tweede keer de wereldtitel gewonnen; ook niet moeilijk misschien omdat hij 212cm lang is, zwaar en al zijn tegenstanders opeet. Maar wel; leuk om naar te kijken :-)....