Blauwe lucht, glimmende auto's en tulpenvelden,

Zoals beloofd hier nog het verhaal van de repatriatie (het was al bijna af dus zonde om niet te plaatsen. Ik zal zo snel mogelijk hierna jullie nog laten weten wat de stand van zaken nu is en misschien moeten we het daarna maar voor gezien houden.)

Om half 6 ging mijn wekker en ben ik India gaan voeden. Daarna is ze nog lekker een keer met Melle in bad geweest en heb ik haar afgedroogd en aangekleed. Toen was ik zelf aan de beurt het was inmiddels half 7. Toen ik de douche uitkwam om mijn broek aan te doen stond ik oog in oog met Willem (de dokter) hij was 20 minuten te vroeg.

Voor zeven uur kwam de zuster " You know you have a lot of milk in de freezer? What do you want to do with it because we need te freezer." Ik heb maar gezegd dat ze het weg moet gooien. Zonde van al dat werk en al die dure bewaarzakjes en zeker zonde van al die pure moedermelk met al haar afweerstoffen erin.

De pursers ('t lijkt wel een hotel) kwamen om onze bagage naar beneden te brengen. Ik had 2 grote koffers met zeker 25 kilo elk, twee dozen met daarin de kinderwagen, een maxicosi, een voedingstas voor in het vliegtuig, een handbagage koffer van zeker 10 kilo, mijn handtas en een camera, zeker 70 kilo wat ik in moest checken, ik was erg bang dat het niet allemaal mee mocht aangezien de dokter geen kilo's overhad waarop mijn bagage zou kunnen,
Om 7 uur kregen we bericht dat de ambulance er was. We gingen met India en de dokter naar beneden. Daar stond hij inderdaad klaar samen met een verpleegster van het vliegveld. Er was ook een verzekeringsagente en die zou met haar eigen auto rijden. India moest vastgehouden worden in de ambulance zei de zuster maar dat vonden wij niet zo'n goed idee en hebben haar dus in de maxicosi gezet, of eigenlijk de dokter om aan ons, groentjes in het ouderschap, te laten zien hoe het werkt.

Alleen de dokter mocht in de ambulance en hij zei dat hij goed op India zou passen. Hij had haar vastgezet met de riemen van het ambulance bed en dat was maar goed ook want onderweg maakten ze nog een noodstop en vloog de dokter bijna door het raam van de ambulance heen.
Mel en ik gingen in het busje van het ziekenhuis met al onze bagage.
Onderweg bedacht ik me dat dit dan toch echt de laatste beelden waren van Beijing en het stemde me somber, zo had ik ons avontuur niet willen beeindigen.

Bij het vliegveld aangekomen stonden er een heel stel Chinezen ons op te wachten een ervan was Peter. Het was een kleine aardige man en hij ging gelijk aan de slag. Het bleek dat het vliegtuig een uur te laat was en dat de ambulance nog niet het platform op mocht. We hadden twee keuzen een was ik zou de bagage inchecken en dan terugkomen en samen met dokter, India en Mel te wachten tot wij met z'n drieen het platform opmochten of dokter, India en ik konden gewoon door de douane gaan en dan naar de buisinesslounge. De dokter vond het beter om naar de lounge te gaan aangezien het heel koud was in de ambulance.

Toen kwam het moment van afscheidnemen van Mel in het bijzijn van een tiental Chinezen en de dokter. De dokter bleef in de ambulance zitten met zijn rug naar ons toe zodat wij een beetje privacy hadden. Toen moest Melle afscheid nemen van India. De dokter gaf haar aan Mel. Ik vond het heel onwerkelijk omdat we 3,5 week lang zo intensief met zijn drieen hadden doorgebracht en nu zover uit elkaar zouden zijn. Na het afscheid zijn dokter, India en ik met Peter en een aantal Chinezen, die de handbagage droegen, door de douane gegaan. Peter kreeg ons overal snel doorheen zodat we niet in de lange rijen hoefden te wachten. In de buisinesslounge was het ook koud, maar minder dan in de ambulance. Je kon er gratis eten en drinken halen en we hadden nog niet gegeten dus dat deden we toen maar. Er zaten voornamelijk mannen in de lounge, echt van die zakentypes. Ik moest toch even voeden, wat voor mij de eerste keer buiten het ziekenhuis was. Het was toch wel vreemd, zeker in zo'n luxe plek en met al die mannen om me heen, voelde ik me niet op mijn gemak. Terwijl in het ziekenhuis tientallen mensen mij voedend hadden gezien en zelfs mijn borsten hadden aangeraakt om me te helpen met het voeden, maar das toch anders schijnbaar.

Op een gegeven moment kwam Peter ons halen en nam ons mee naar de gate. Daar zaten natuurlijk een heleboel Nederlanders te wachten om te boarden. Toen voelde ik me voor het eerst echt bekeken en erg ongemakkelijk. Willem (de dokter) had een ambulance jas aan en dat was natuurlijk erg herkenbaar voor alle Nederlanders. Toen ik de bagage aan het inchecken was kwam ik ook nog Toos tegen, de Nederlandse juf van die school waar ik een ochtend heb gewerkt.

Wij mochten als eerste door de gate en ik kon alle ogen voelen prikken in mijn rug. Ik zei het tegen Willem en hij begreep me en zei dat ik me er niets van aan moest trekken. We moesten nog een minuut wachten na de gate voor we het vliegtuig in mochten. We waren de eerste in het vliegtuig en zaten bovenin en helemaal voorin. Dat was erg prettig want zo waren er weinig mensen die ons konden zien. Willem sloot de hartmonitor aan en de stewardes hielp mij met een riempje voor India. We kregen meteen wat te drinken toen we binnenkwamen en de stewardessen waren heeeeeeel erg aardig, zo aardig dat het bijna niet meer echt is. Tijdens de vlucht was India heel rustig, ze lag de hele tijd te slapen en hoefde niet te huilen tijdens het stijgen en dalen. We legden haar in het wiegje op de grond maar toen ik haar temperatuur ging meten was ze maar 35 graden. Toen hebben we haar nog warmer ingepakt maar ze werd niet warmer. Willem zei dat het verstandiger was om haar bij ons te houden zodat ze opgewarmd zou worden door ons lichaam. Dat hielp wel ze werd weer in de 36 graden. Willem en ik hebben leuk gepraat onderweg en ik heb nog wat film gekeken. Het eten was erg goed. Mijn tafel werd gedekt en ik kreeg een voor- hoofd- en nagerecht. Twee uur voor we landden kregen we ook nog een kleine maaltijd die eigenlijk best groot was en erg lekker. Toen kwam ook de gezagsvoerder nog langs om zich even voor te stellen en te vragen of alles goed ging met ons. Hij zei dat hij gesproken had met mijn tante.

Tijdens de vlucht moest ik India temperaturen. De eerste keer ging ik alleen met haar (en de snoeren) naar de toilet. Je voelt hem al aankomen. Toen ik de thermometer in bracht gaf ze zoveel tegendruk dat er in een keer een hele lading poep door het hokje spoot. Het zat echt overal, maar vooral op de muur. Ik als een bezetene de muren schrobben met die natte doekjes voor de billen, maar het ging er niet helemaal af, er bleef een gelige gloed achter op de muur. Toen had ik nog een probleem want ook haar schone luier was ondergespoten. (Tip voor jonge ouders: leg altijd de schone luier aan de hoofdzijde van de baby). Ik kon haar niet in haar nakie meenemen met het risico dat ze nog meer ging poepen maar ik kon haar ook niet in haar eentje daar laten liggen op dat plankje met het risico dat ze eraf zou vallen. Ik heb toen maar een zakenman die op de gang stond gevraagd of hij even op haar wilde letten zodat ik een schone luier kon halen. Dat ging prima. De keer daarna heb ik de dokter gevraagd of hij met me meeging voor het geval er weer zoiets gebeurde. En ja hoor het was nog erger dan de eerste keer weer de hele muur onder de spuitpoep terwijl we nog zo voorzichtig waren. En de muur had nu geen gele waas meer maar was gewoon geel. Toen dokter Willem India weer mee had genomen naar onze plek en ik het plankje omhoog deed om zelf naar de wc te kunnen zag ik dat er nog flinke poepdruipers waren die tot aan de grond gingen. Warm dat ik het kreeg, mijn doekjes waren op en met wcpapier met water lukte het niet zo goed. Ik heb een tijd staan schrobben maar schoon werd het niet in de buisinessclass wc.

Toen we aankwamen op schiphol verlieten wij het vliegtuig als laatste. Er stond niemand klaar om ons op te vangen. De dokter was verbijsterd dat de zaken in China zo goed voor elkaar waren en het in Nederland prut was. Hij heeft nog wat rond gebeld maar niemand kwam ons helpen. Daar stonden we met 11 stuks bagage en India in de maxicosi. Ik had India en een paar tassen van de dokter en de dokter had een kar die volgeladen was met bagage van hem en mij. Toen we door de deuren kwamen hoorde ik mensen lachen om de achterlijke hoeveelheid die we op een kar hadden gestapeld. Ik zag het ambulance personeel als eerste staan en toen daarnaast mijn familie zelfs mijn oma was gekomen uit Zwolle. Ik heb ze snel gekust en heb de bagage bij hen achter gelaten. We gingen naar buiten en daar voelde ik me opeens heel slap en moe worden. De broeders hebben me voor in de ambulance gezet en hebben toen India de dokter en zijn bagage ingeladen. En op weg waren we naar het VU. Daar in de ambulance zag ik de blauwe lucht met witte wolken, blinkend schone auto's en tulpenvelden. Toen drong het echt tot me door dat China verledentijd is en dat Melle niet meer bij ons was en ik met onze zieke dochter op weg was naar een ziekenhuis waar ik niemand kende.

Veel liefs Sagra