De eerste dag op Momonoki

Toen ik onze, door de airco gekoelde kamer uitkwam sloeg de warmte als een klamme deken tegen me aan. Niets geen windje vandaag. Beneden was Hisako alweer bezig met het eten. We kregen miso soep, rijst, groenten en een soort spek met ei omringt, en nog iets groente achtigs. Het is echt veel en uitgebreid wat ze maakt en opschept, zelfs voor het ontbijt; Ik kreeg het bijna niet allemaal op.
Na het eten werden we opgehaald door Keiko die ons naar Momonoki bracht. Er lag al een mat voor India klaar en daarop konden we meteen aan de slag, na eerst de luier te hebben verruild voor een onderbroek. India was moe dus niet echt in de stemming voor Saito. Na een uur mocht ze in bad. Een houten ronde ton die buiten staat, gevuld met warm water. Er waren al een aantal kindjes in bad geweest dus we hadden een idee hoe het zou moeten. Keiko hielp ons en masserde India in het water. India vond het erg lekker ze lag comfortabel op een soort rol met haar hoofd. Daarna heb ik haar weer gesaitoed tot Melle kwam met de fruithap die hij eigenhandig voor haar heeft fijn geknepen; met meloen en kiwi. We moesten eigenlijk een vijzel gebruiken maar dat lukt niet goed; veel te groot voor fruit vermalen. Maar ja, "de elektrische mixer hoort niet bij Saito". Alles is heel natuurlijk van opzet en in gebruik. Alle gebouwen zijn bijvoorbeeld van hout gemaakt. En de kinderen moeten 100% katoenen kleding aan, waarop geen bekende symbolen als Nijntje of Hello Kitty mogen staan. De moeders van Momonoki lijken ons een beetje links te laten liggen, maar misschien is het de nieuwigheid en het communicatie probleem dat een beetje in de weg zit. Mel en ik hadden alletwee een beetje een onbestemd gevoel erover, maar we gaan ervan uit dat het wennen is voor beide partijen. Er is een soort 'oudste' van de begeleiders van de kleine kinderen groep en tot nu toe bemoeid deze bazin zich nog helemaal niet met ons, maar dat was ons van tevoren al door Mayumi verteld. Keiko komt dus telkens even kijken of het goed gaat.

India moest dus van de 'Saito way' ook haar luier uitdoen en gewoon een onderbroek aan. VRagen om problemen als je hot ons vraagt, maar oké, wie weet is India over 3 weken zindelijk. Tijdens de fruithap plast India dus voor de eerste keer op Mel zijn broek. Wanneer ze daarna op de futon ligt te slapen wordt ze wakker van de tweede natte broek. Tijdens de fles volgen de derde en vierde. Aangezien de onderbroeken toen op waren hebben we haar toch maar weer een luier aangedaan. Toen was het gelukkig ook wel gedaan emt de Saito van die deze dag. Terwijl India slaapt nuttigen wij de lunch. Het was ons in het begin niet helemaal duidelijk of ze op ons rekenden bij het eten en wij boden al aan om de volgende dag eten mee te nemen, maar uiteindelijk blijkt het toch te kloppen en we mogem mee eten. Groente, vis en misosoep. Het ziet er lang niet zo mooi uit als bij Hisako thuis. Een beetje viezig eigenlijk; misschien zijn we meteen al verwend door haar kookkunsten, maar goed. De vis is het beste te eten, de rest blijkt echt heel vies. Met heug en meug werk ik zoveel mogelijk naar binnen maar moet telkens echt kokhalsen. Ook Mel heeft het er moeilijk mee. We besluiten om in het vervolg maar een fruithap of iets dergelijks voor de zekerheid mee te nemen voor onszelf. Drie keer warm Japans eten per dag is misschien iets teveel van het goede.

Wij hebben, toen India op de futon lag te slapen, zelf ook nog een tijdje naast haar op de grond liggen slapen, de jetlag hakt er aardig in deze keer. De tijd vliegt en om twee uur komen er 4 mensen langs om Momonoki te bekijken maar ook om te helpen met vertalen. Een van de mensen is namelijk een Nederlander. Hij heet Kawin en heeft Chinese ouders. Hij woont nu 1,5 jaar in Japan en heeft het er erg naar zijn zin. Hij spreekt al goed Japans, hij gaat ook naar school. Kawin zijn klasgenote (een Taiwanees meisje) en haar vriendin (die goed Engels spreekt) zijn uitgenodigd voor het eten bij Hisako en blijven dus nu de hele tijd bij ons. We gaan die middag nog met de Momonoki kinderen en begeleiders aardbeien plukken in een kas een minuut of 10 rijden. Alle kinderen gaan mee met hun van thuis meegebrachte doosje. Mel en ik plukken ook terwijl India ligt te kreunen in een geleende buggy. Een van de kindjes (die op de foto met dat gele shirtje) komt steeds naar Mel toe om te wijzen dat India huilt. Ook durft ze haar nu over haar gezicht te aaien en door haar haar te kroelen, het is een schattig gezicht.
De aardbeien smaken heerlijk, ook India geniet van de smaak als we haar erop laten sabbelen. Wanneer alle bakjes gevuld zijn gaan we weer terug naar Momonoki. De kindjes gaan naar huis en wij ook na India haar groente hap.

Hisako heeft sushi gemaakt deze avond. Het ziet er heel erg luxe uit. En voor we gaan eten zegt ze dat dit India haar welkomst dinner is, iedereen proost op India en dat ze baat mag hebben van deze reis. Hisako zet een bord met rauwe vis op tafel. We hadden de dag daarvoor al gezegd dat ik geen rauwe vis mag. Wanneer we vragen of zwangere vrouwen in Japan ook geen rauwe vis mogen schud ze van nee, die mogen dat wel eten. Ik twijfel even maar kies er toch voor om het niet te doen, we nemen geen risico's.
Het is gezellig tijdens het eten er wordt over van alles gekletst. Ook Hisako haar man is er, de dairyman noemen ze hem, hij is koeiendokter vandaar. Miwa is er ook weer met haar zoon, 7 jaar oud. Die eet ontzettend veel en op een hele gore manier. Na het eten wordt hij op een gegeven moment boos, waarom weet ik niet, en begint hij zijn moeder op haar rug te stompen. Ze ondergaat het en lacht een beetje. De strijd gaat nog even door maar ik ben in gesprek en probeer het te negeren. Ik had al eerder het idee dat de kinderen, met name de jongens, toch wel redelijk de baas zijn over hun ouders hier.
Na het eten ruimen we allemaal af en gaan de gasten naar huis terug.

Het was een aparte dag met heel veel indrukken en we weten alle twee nog niet goed wat we overal van moeten vinden, hopelijk wordt het volgende week duidelijker.

Sayonara,

Meller, India en Sakura (ja ja deze keer heb ik de mooiste betekenis van mijn naam, kersenbloezem)