India's teamvergadering
Door: Sagra
Blijf op de hoogte en volg Melle, Sagra, India, Brida en Yuna
08 Januari 2008 | Nederland, Alkmaar
Een beetje nerveus toch wel, schuif ik de tafel naar achteren en zet ik er extra stoelen omheen, zet ik koffie en kook water voor thee. Melle heeft gisteren al voor koekjes gezorgd dus die leg ik op twee schaaltjes. Nog even de agenda een paar keer printen en ik ben er klaar voor.
Even voor 9 uur wordt er op de deur geklopt, de eerste meiden van ZieZeZo zijn gearriveerd.
Waar andere mensen 10 minuten gesprekken hebben op het kinderdagverblijf of op school hebben wij vandaag een heuse teamvergadering.
We zijn in totaal met zijn 11en, 5 ZieZeZo zusters, Therese, Tosca, Lara (fysio), Melle, India en ik. Marja(Visio) kon helaas niet komen. We hebben deze bespreking gepland om iedereen met elkaar kennis te laten maken en om kennis aan elkaar over te dragen. Waar loop je tegen aan, wat vind je leuk en wat kan er allemaal als je met India werkt.
Tijdens het uitwisselen van ervaringen blijkt dat iedereen het leuk vind om met India te werken. Dat vind ik erg fijn om te horen. Ze vinden het heerlijk als India vrolijk is en ze lekker met haar kunnen bewegen, wandelen, zingen ed. Helaas is India niet altijd vrolijk en wisselen haar buien heel erg. Waar men tegenaan loopt is als India alsmaar loopt te huilen of klagen, ze is hier vaak moeilijk uit te halen. Ook het douchen is een probleem en het slapen.
Wat prettig is, is dat de problemen waar ze tegenaan lopen dezelfde zijn als waar wij zelf tegenaan lopen. Wij kunnen ze alleen wat sneller oplossen omdat wij haar veel beter kennen.
We geven elkaar tips en zeggen dat je wanneer je met India werkt/leeft, je je verwachtingspatroon de deur uit moet gooien. Je moet het nemen zoals het komt. Je kunt niet van te voren bedenken dat je iets wilt gaan doen als India slaapt want je hebt grote kans dat ze niet gaat slapen of dat ze wel slaapt maar bij jou op schoot. Daar moet je vrede mee hebben anders heb je geen leven.
Ook moet je niet bang zijn haar te laten huilen, je kunt niet continu haar op schoot hebben. Je moet zelf ook eten en naar de wc. Daarnaast heeft India tijd nodig om de prikkels die haar worden geboden te verwerken. Dit duurt lang, vaak wel een minuut of 15. We spreken met elkaar af dat wanneer er iets nieuws wordt geboden als de statafel, haar kinderstoel de box we haar er in ieder geval 15 minuten aan laten wennen. Huilt ze na die 15 minuten nog steeds dan stoppen we. Ook spreken we af dat India zoveel mogelijk haar eten in haar kinderstoel krijgt, in de eetkamer.
Ook kwam ter sprake dat India haar epilepsie haar erg in de weg kan zitten, of zit. Het is moeilijk te bevatten wat er in haar hoofd gebeurd. India's EEG vertoont een continu beeld van epileptische activiteit. Hierdoor kan het zijn dat ze bijvoorbeeld haar fles niet kan drinken omdat haar hersenen niet meer weten hoe ze haar mond moet laten zuigen. Of kan het zijn dat ze met haar hoofd naar achteren gaat en hem deze keer niet rechtop zet terwijl het die tien keer daarvoor wel ging. Door die epilepsie kan ze zich ook naar voelen. Ook voor een grote aanval kan ze zich niet lekker voelen. Hierdoor is het erg moeilijk om te weten wanneer India aan het zeuren is of niet. Ik heb eigenlijk het gevoel dat ze bijna nooit echt zeurt. Wel dat ze aangeeft dat ze iets wil, bijvoorbeeld bewegen of anders liggen of zitten.
Ze hadden ook allemaal het idee dat India ons herkent en ook Marja, Therese en Lara.
In het laatste uur laten we een stukje film zien van de Saito workshop in oktober. Tijdens de film geven we informatie en na de film laat ik zien hoe de oefeningen gedaan kunnen worden. Lara laat ook zien wat zij met India doet. Ze zien hoe India geniet en dat helpt denk ik mee aan dat iedereen het ook gaat toepassen wanneer ze met India werken. En dan is het al 10 voor 11 en moeten we afsluiten. India ligt te slapen op Lara's borst helemaal uitgeteld. Opeens moet ze hoesten en wordt daardoor wakker uit haar slaap. Haar ogen worden wijd en haar lichaam trekt zich in er volgen zo'n 8 krampen. Een grote epileptische aanval. Duidelijk voor iedereen te zien. Voor velen is het lang geleden dat ze dit soort aanval bij India hebben gezien en voor sommigen de eerste keer. Het is niet leuk maar het maakt de bijeenkomst wel compleet, alles is nu besproken en gezien.
Iedereen vond het waardevol en we spreken af ieder kwartaal een vergadering te plannen. Tijdens de bijeenkomst blijkt ieder's betrokkenheid en liefde voor ons kind, door mensen die ik voor haar geboorte nog niet eens kende, dat is gek genoeg een rijk gevoel.
Even voor 9 uur wordt er op de deur geklopt, de eerste meiden van ZieZeZo zijn gearriveerd.
Waar andere mensen 10 minuten gesprekken hebben op het kinderdagverblijf of op school hebben wij vandaag een heuse teamvergadering.
We zijn in totaal met zijn 11en, 5 ZieZeZo zusters, Therese, Tosca, Lara (fysio), Melle, India en ik. Marja(Visio) kon helaas niet komen. We hebben deze bespreking gepland om iedereen met elkaar kennis te laten maken en om kennis aan elkaar over te dragen. Waar loop je tegen aan, wat vind je leuk en wat kan er allemaal als je met India werkt.
Tijdens het uitwisselen van ervaringen blijkt dat iedereen het leuk vind om met India te werken. Dat vind ik erg fijn om te horen. Ze vinden het heerlijk als India vrolijk is en ze lekker met haar kunnen bewegen, wandelen, zingen ed. Helaas is India niet altijd vrolijk en wisselen haar buien heel erg. Waar men tegenaan loopt is als India alsmaar loopt te huilen of klagen, ze is hier vaak moeilijk uit te halen. Ook het douchen is een probleem en het slapen.
Wat prettig is, is dat de problemen waar ze tegenaan lopen dezelfde zijn als waar wij zelf tegenaan lopen. Wij kunnen ze alleen wat sneller oplossen omdat wij haar veel beter kennen.
We geven elkaar tips en zeggen dat je wanneer je met India werkt/leeft, je je verwachtingspatroon de deur uit moet gooien. Je moet het nemen zoals het komt. Je kunt niet van te voren bedenken dat je iets wilt gaan doen als India slaapt want je hebt grote kans dat ze niet gaat slapen of dat ze wel slaapt maar bij jou op schoot. Daar moet je vrede mee hebben anders heb je geen leven.
Ook moet je niet bang zijn haar te laten huilen, je kunt niet continu haar op schoot hebben. Je moet zelf ook eten en naar de wc. Daarnaast heeft India tijd nodig om de prikkels die haar worden geboden te verwerken. Dit duurt lang, vaak wel een minuut of 15. We spreken met elkaar af dat wanneer er iets nieuws wordt geboden als de statafel, haar kinderstoel de box we haar er in ieder geval 15 minuten aan laten wennen. Huilt ze na die 15 minuten nog steeds dan stoppen we. Ook spreken we af dat India zoveel mogelijk haar eten in haar kinderstoel krijgt, in de eetkamer.
Ook kwam ter sprake dat India haar epilepsie haar erg in de weg kan zitten, of zit. Het is moeilijk te bevatten wat er in haar hoofd gebeurd. India's EEG vertoont een continu beeld van epileptische activiteit. Hierdoor kan het zijn dat ze bijvoorbeeld haar fles niet kan drinken omdat haar hersenen niet meer weten hoe ze haar mond moet laten zuigen. Of kan het zijn dat ze met haar hoofd naar achteren gaat en hem deze keer niet rechtop zet terwijl het die tien keer daarvoor wel ging. Door die epilepsie kan ze zich ook naar voelen. Ook voor een grote aanval kan ze zich niet lekker voelen. Hierdoor is het erg moeilijk om te weten wanneer India aan het zeuren is of niet. Ik heb eigenlijk het gevoel dat ze bijna nooit echt zeurt. Wel dat ze aangeeft dat ze iets wil, bijvoorbeeld bewegen of anders liggen of zitten.
Ze hadden ook allemaal het idee dat India ons herkent en ook Marja, Therese en Lara.
In het laatste uur laten we een stukje film zien van de Saito workshop in oktober. Tijdens de film geven we informatie en na de film laat ik zien hoe de oefeningen gedaan kunnen worden. Lara laat ook zien wat zij met India doet. Ze zien hoe India geniet en dat helpt denk ik mee aan dat iedereen het ook gaat toepassen wanneer ze met India werken. En dan is het al 10 voor 11 en moeten we afsluiten. India ligt te slapen op Lara's borst helemaal uitgeteld. Opeens moet ze hoesten en wordt daardoor wakker uit haar slaap. Haar ogen worden wijd en haar lichaam trekt zich in er volgen zo'n 8 krampen. Een grote epileptische aanval. Duidelijk voor iedereen te zien. Voor velen is het lang geleden dat ze dit soort aanval bij India hebben gezien en voor sommigen de eerste keer. Het is niet leuk maar het maakt de bijeenkomst wel compleet, alles is nu besproken en gezien.
Iedereen vond het waardevol en we spreken af ieder kwartaal een vergadering te plannen. Tijdens de bijeenkomst blijkt ieder's betrokkenheid en liefde voor ons kind, door mensen die ik voor haar geboorte nog niet eens kende, dat is gek genoeg een rijk gevoel.
-
08 Januari 2008 - 13:26
Marlon:
Wat ene goed initiatief, en -hoe raar het ook klinkt- fijn dat Inia die aanval kreeg. Want daardoor heeft wel iedereen gezien hoe dat gaat en hoe ze van het ene uiterste (lekker slapend op schoot bij Lara) in het andere uiterste kan schieten. Ook bijzonder dat je als ouders kan delen wat je ervaart met jouw kind. Want alles draait om jullie meisje. Voor al die mensen die dara bij elkaar zitten. Dat is toch wel speciaal, het lijkt me fijn voor jullie dat je de mensne die meezorgen voor je kindje tips kan geven hoe het nog fijner kan voor India. Knap dat je aangeeft dat je leven ook gewoon door moet gaan, met eten, naar het toilet gaan etc. Ikzelf vond het vaak met mijn mannekes al moeilijk om te douchen of naar de wc te gaan, maar ik denk dat als je niet eens de ouder bent van ene kind, het nog moeilijker inschatten is wanneer je wel en niet de beslissing neemt; laten huilen of niet? Jullie geven dus ook nog een stukje extra vertrouwen mee aan de mensen die jullie hebben uitgenodigd. Al vaker gezegd, maar heel waar: diep respect... Liefs! -
08 Januari 2008 - 18:16
Bianc:
Jeetje, wat een mooi en waardevol initiatief zeg!!! Wat fijn om al die mensen die verweven zijn in het leven van jullie kindje bij elkaar te hebben, te luisteren en te leren..... Heel mooi. En misschien toch ook wel weer een beetje moeilijk..... Ongelooflijk hoe jullie het doen! Petje af en een dikke klapzoen van ons! -
10 Januari 2008 - 13:17
Lawrence En Simone:
Mooi beschreven weer een stukje uit jullie leven met India. Met alles wat erbij komt kijken, veel bewondering voor jullie inzet, liefde en hoop.
Dit wensen wij jullie het komende jaar 2008 weer toe. En als er eventueel tijd is dan kunnen we een keer weer India bewonderen.
Liefs en dikke knuffel van Livia -
23 Januari 2008 - 12:09
Heidy:
Wat is het toch veel waard lieve begripvolle mensen om je heen te hebben die je het gevoel geven er niet helemaal alleen voor te staan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
