Netwerken
Door: Sag
Blijf op de hoogte en volg Melle, Sagra, India, Brida en Yuna
25 September 2014 | Nederland, Nederland
Heeft u een groot ‘werk’ netwerk wordt me gevraagd in de test die ik van mijn coach heb gekregen om in te vullen. Ik kruis het vakje nee aan. Mijn netwerk beperkt zich, op een enkeling na, tot de (ex) collega’s van mijn vorige werk. In netwerken ben ik niet zo goed bedenk ik me terwijl ik de volgende vraag aan het lezen ben.
De antwoorden vul ik wanneer ik alle vragen heb beantwoord in een schema ik moet flink doorwerken want ik moet Brida ophalen bij school. Ik red het op 10 antwoorden na net niet af.
Wanneer ik thuis kom met Brida maak ik tosti’s voor de dames. Brida is jarig dus ze mocht kiezen. Snel eet ik mijn salade op en schrijf, terwijl de meisjes nog aan het eten zijn, een opzegbrief voor het ODC waar India 3 dagen per week heen gaat. Het is moeilijk zo’n brief te schrijven wanneer je eigenlijk heel tevreden bent over de plek waar India nu al 4 jaar heen gaat. De juffen zijn lief de fysio, ergo en andere medewerkers ook en India voelt zich er thuis. Daar ligt het niet aan.
We hebben gekozen India 5 dagen per week naar de Klas op Wielen te laten gaan. Dit is de school waar ze ook al 3 jaar heengaat en die nu op een nieuwe locatie zit. Ze hebben 3 grote lokalen 1 kleine en een hele grote hal. Er is bijna 1 op 1 begeleiding voor de kinderen en er zijn maar weinig kinderen waardoor er veel aandacht is. Daarnaast zitten ze ook nog eens aan een reguliere basisschool vast waardoor de kinderen van de Klas naar de basisschool kunnen en de kinderen van de basisschool naar de Klas. India gaat iedere week naar groep 3 om daar een televisieprogramma over de letters te kijken. India vindt het leuk en de kinderen van de klas ook.
Wanneer ik de brief af heb en de meiden hun tosti op hebben stappen we in de auto naar het ODC om India op te halen en het slechte nieuws te brengen. De juffen vinden het jammer dat India gaat, maar snappen het wel. We nemen India mee en gaan dan door naar de open dag van de Klas op Wielen. Wanneer we door de deur komen wordt India meteen begroet door een jongen van de basisschool. Hij zegt zachtjes ‘Hé, hallo India’ raakt dan haar hand en arm even aan. Het ontroert me zijn gebaar en lieve stem. Mij ziet hij verder niet staan achter de rolstoel het gaat hem alleen om mijn dochter. De dames bij de ingang (tevens mijn vriendinnen) storten zich daarna op India en dan, gelukkig, ook op mij :-). Twee stappen verder komen we Y tegen die me meer dan 6 jaar geleden heeft geholpen om te onderzoeken hoe India meer alleen zou kunnen spelen omdat ik toen zwanger was van Bri en ze dus niet meer altijd op schoot kon zitten. Het is fijn haar weer te zien en even te spreken. Ze volgt ons nog steeds via mijn blog. En ik haar op haar blog. Dan spreek ik even met de mannen die de plintverwarming hebben aangelegd op de Klas op Wielen. Vervolgens de medewerkers en oud stagiaires van de Klas. De zusters van ZieZeZo die zijn er ook die hebben we ook al jaren niet meer gezien maar waren zo belangrijk voor ons in de beginjaren van India haar leven. Een aantal moeders van andere zorgintensieve kinderen. Eén van het epilepsieforum, één die ik ontmoet heb tijdens het wachten bij het KNORFF-team. Een juf van het ODC en de directrice van het ODC. Het is heel druk maar India straalt. Probeert met oma een toughscreen computer uit en luistert naar een speciale muziekbank. Het is een hele leuke middag. De Klas op Wielen is goed bezocht ook door ambtenaren van de gemeente ect.
We zeggen Roeland (de initiatiefnemer/meewerkend voorman van de Klas op Wielen)gedag en gaan naar huis. Eten patat en spelen spelletjes, het is immers nog steeds Bri haar verjaardag.
Wanneer de kinderen op bed liggen en de rest naar huis is vul ik de antwoorden van de laatste 10 vragen in en bedenk ik dat ik toch wél een groot netwerk heb opgebouwd, het netwerk om mijn mooie dochter.
Liefs, Sag
De antwoorden vul ik wanneer ik alle vragen heb beantwoord in een schema ik moet flink doorwerken want ik moet Brida ophalen bij school. Ik red het op 10 antwoorden na net niet af.
Wanneer ik thuis kom met Brida maak ik tosti’s voor de dames. Brida is jarig dus ze mocht kiezen. Snel eet ik mijn salade op en schrijf, terwijl de meisjes nog aan het eten zijn, een opzegbrief voor het ODC waar India 3 dagen per week heen gaat. Het is moeilijk zo’n brief te schrijven wanneer je eigenlijk heel tevreden bent over de plek waar India nu al 4 jaar heen gaat. De juffen zijn lief de fysio, ergo en andere medewerkers ook en India voelt zich er thuis. Daar ligt het niet aan.
We hebben gekozen India 5 dagen per week naar de Klas op Wielen te laten gaan. Dit is de school waar ze ook al 3 jaar heengaat en die nu op een nieuwe locatie zit. Ze hebben 3 grote lokalen 1 kleine en een hele grote hal. Er is bijna 1 op 1 begeleiding voor de kinderen en er zijn maar weinig kinderen waardoor er veel aandacht is. Daarnaast zitten ze ook nog eens aan een reguliere basisschool vast waardoor de kinderen van de Klas naar de basisschool kunnen en de kinderen van de basisschool naar de Klas. India gaat iedere week naar groep 3 om daar een televisieprogramma over de letters te kijken. India vindt het leuk en de kinderen van de klas ook.
Wanneer ik de brief af heb en de meiden hun tosti op hebben stappen we in de auto naar het ODC om India op te halen en het slechte nieuws te brengen. De juffen vinden het jammer dat India gaat, maar snappen het wel. We nemen India mee en gaan dan door naar de open dag van de Klas op Wielen. Wanneer we door de deur komen wordt India meteen begroet door een jongen van de basisschool. Hij zegt zachtjes ‘Hé, hallo India’ raakt dan haar hand en arm even aan. Het ontroert me zijn gebaar en lieve stem. Mij ziet hij verder niet staan achter de rolstoel het gaat hem alleen om mijn dochter. De dames bij de ingang (tevens mijn vriendinnen) storten zich daarna op India en dan, gelukkig, ook op mij :-). Twee stappen verder komen we Y tegen die me meer dan 6 jaar geleden heeft geholpen om te onderzoeken hoe India meer alleen zou kunnen spelen omdat ik toen zwanger was van Bri en ze dus niet meer altijd op schoot kon zitten. Het is fijn haar weer te zien en even te spreken. Ze volgt ons nog steeds via mijn blog. En ik haar op haar blog. Dan spreek ik even met de mannen die de plintverwarming hebben aangelegd op de Klas op Wielen. Vervolgens de medewerkers en oud stagiaires van de Klas. De zusters van ZieZeZo die zijn er ook die hebben we ook al jaren niet meer gezien maar waren zo belangrijk voor ons in de beginjaren van India haar leven. Een aantal moeders van andere zorgintensieve kinderen. Eén van het epilepsieforum, één die ik ontmoet heb tijdens het wachten bij het KNORFF-team. Een juf van het ODC en de directrice van het ODC. Het is heel druk maar India straalt. Probeert met oma een toughscreen computer uit en luistert naar een speciale muziekbank. Het is een hele leuke middag. De Klas op Wielen is goed bezocht ook door ambtenaren van de gemeente ect.
We zeggen Roeland (de initiatiefnemer/meewerkend voorman van de Klas op Wielen)gedag en gaan naar huis. Eten patat en spelen spelletjes, het is immers nog steeds Bri haar verjaardag.
Wanneer de kinderen op bed liggen en de rest naar huis is vul ik de antwoorden van de laatste 10 vragen in en bedenk ik dat ik toch wél een groot netwerk heb opgebouwd, het netwerk om mijn mooie dochter.
Liefs, Sag
-
25 September 2014 - 11:40
Oma Kippie :
Wij wisten dat al lang -
25 September 2014 - 13:33
Manon W.:
Mooi!! -
25 September 2014 - 17:40
Yvonne:
Ik vond het ook leuk om jullie even te zien en te spreken. India zag er goed uit, relaxed en druk aan het luisteren.
Ik begrijp je keus voor alle dagen de klas op wielen wel, wat een prachtige ruimte, materialen, aandacht en lieve mensen.
Groetjes,Yvonne -
25 September 2014 - 20:45
Marlon:
Gefeliciteerd met Brida, en met je waanzinnige talent om elke keer precies dat op te schrijven waardoor iemand anders in staat is een stukje mee te (be)leven van jullie leven, dat dankzij India zo vaak heel anders verloopt. Doordat ik dat van tijd tot tijd lees, word ik me bewuster van ons leven en van het feit dat niets vanzelfsprekend is. We leven intenser dankzij jullie. Daar ben ik je heel dankbaar voor. Dikke knuffel en veel liefs! -
25 September 2014 - 21:09
Roeland:
Bedankt voor het vertrouwen, en begrip voor de voorafgaande hik.
India en de kinderen van het Kompas gaan er wat moois van maken.
John (die jongen bij de deur, dat kan niet anders) solliciteert nu al bij me naar een stageplaats voor over een paar jaar ;-) -
26 September 2014 - 20:02
Erica:
Mooi geschreven! -
04 Oktober 2014 - 22:26
Anja:
Hallo Sagra,
Wat ik zeggen wil, dat je het verslag met al je gevoel geschreven hebt.
Prachtig. Groetjes Anja en een kus voor India.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
