Zaoshang hao

Alweer de laatste ochtend van ons verblijf. We zitten in Sculpting in time, het cafe waar we veel koffie hebben gedronken en gehaald toen India in het ziekenhuis lag.

Zaterdag was een slome dag. We hebben lekker heel lang geslapen het is de jetlag en het chronisch tekort aan slaap dat ons 12 uur achter elkaar doet slapen. We zijn naar de Friendshipstore gegaan om dvd’s te kopen. Heel netjes ieder 5 stuks we moeten niet nog een keer een boete van 250 euro riskeren. We hebben daar ook twee pretsels gekocht omdat we nog niet hadden ontbeten. Toen hebben we de taxi naar Panjiajuan markt genomen om te kijken of we aan een aantal mensen hun wensen konden voldoen en om te kijken of er nog iets leuks voor onszelf te vinden was. Voor we de markt opgingen hebben we eerst de pretsels opgegeten op een muurtje langs de weg. We hadden veel bekijks. Echt op zijn Chinees, mensen die langzamer gaan lopen en de hele tijd blijven kijken. Met elkaar praten omdat ze denken dat je ze toch niet verstaat. “He kijk daar zit een buitenlander te eten.” Het is zeer vermakelijk voor hen om te zien maar zeker ook voor ons om hen te observeren.

Op de markt hebben we wat schilderijen gekocht en nog wat frutsels. Een van de schilderijen is het mooist in een lijst dus zijn we naar een lijstenmaker gegaan en hebben een lijst uitgezocht die de dag erna klaar kon zijn. Even onderhandeld en hoppa geregeld.

Toen naar huis spullen wegbrengen en toen snel naar de metro omdat we daar met C hadden afgesproken. We zijn naar Gulouditie gegaan en vandaar hebben we de straat afgelopen en zijn koffie gaan drinken bij het koffietentje waar ik vaak alleen zat toen ik zwanger was, waar ook die publieke toiletten zijn. Het was er een stuk drukker dan toen ik er kwam dus de zaken gaan goed voor de jongen die er 7 dagen per week staat. Na een lekkere capuccino zijn we naar een mooi Vietnamees restaurant gelopen in HouHai, het uitgaansgebied aan het water in het centrum, waar we heerlijk hebben gegeten. Na het eten zijn we bij C een oude Woody Allen film gaan kijken.

Gisteren voelde ik me plots wat verdrietig heb even een flinke huilbui gehad. Daardoor gingen we wat laat op pad. We zijn naar de Silkmarket gegaan en hebben daar weer even flink gesport. Het is echt slopend al dat personeel dat aan je loopt te sjorren en het afdingen, weglopen, teruglopen, hard nadenken hoeveel je wilt betalen enz....
We hebben wat leuke dingetjes gekocht en zijn toen het schilderij op gaan halen. Het ziet er goed uit. Toen we er waren vroeg de winkelmevrouw of het een echte was (het is namelijk een bekend chinees schilderij, nageschilderd door een student). Ze zei tegen zichzelf Ja het is een echte. Een oude man vroeg haar toen Laat eens kijken, dus zij dat schilderij laten zien. Zegt die man nee het is geen echte maar hij is wel mooi. Toen moesten we natuurlijk vertellen hoeveel we ervoor hadden betaald. Toen we hem antwoorden knikte hij goedkeurend.

Nadat we het schilderij en de aankopen naar het hotel hadden gebracht gingen we te voet richting de Yonghegongmetro waar C ons zou ontmoeten. We kwamen langs een cd winkel waar we naar binnen gingen om wat Chinese muziek te kopen. De winkelbedienden hadden heel veel zin om ons te helpen en lieten ons een heleboel cd’s horen. Het was erg gezellig en we hebben er wel 3 kwartier gespendeerd. Uiteindelijk hebben we 5 cd’s gekocht, pop, folk en lounge muziek.
Toen hadden we nog maar een half uur om naar de metro te lopen dus moesten we heel snel lopen maar we haalden het precies. Het was wel lekker om te lopen en het deed me ook aan de tijd denken dat ik zwanger was omdat ik die weg toen bijna dagelijks liep, aangezien ik toen een uur per dag moest doen.

We gingen met de metro naar Yongan li station en daar zouden twee torens van LG moeten zijn waar een South Beauty restaurant in zou zijn waar we met Ding Ming en Laney gingen eten. Wij zoeken in een leeg gebouw met twee hoge torens Uiteindelijk bleek het op de F verdieping te zijn. De F van Four, alle andere verdiepingen worden gewoon met het nummer vermeld maar aangezien 4 ongeluk betekent hebben ze er maar een F van gemaakt. Het was een prachtig restaurant dat ontworpen is door Philipe Starck. Het is onwijs groot met een restaurant en bar gedeelte. Je mocht er geen foto’s maken maar dat hebben we toch stiekem gedaan. Ik heb ook gefilmd. Het eten was heerlijk (duur) en heel mooi opgediend. Natuurlijk wilde Ding Ming betalen en C zei dat Mel hem in verlegenheid zou brengen als hij zou betalen. Mel heeft dus wel even met hem gevochten om de rekening maar heeft Ding Ming uiteindelijk laten betalen. De wc’s waren ook geweldig daar. C en ik gingen samen en wilden ook samen de wc ingaan maar toen bleek dat er maar 1 pot was in een hele grote ruimte. De fuwuyuan stond vreemd te kijken toen wij samen naar binnen wilden gaan maar moest hartelijk lachen toen we er achter kwamen dat er maar 1 wc was. Ik heb ook foto’s in de wc gemaakt (Laney ook bleek later) dus die zal ik als ik weer thuis ben even op de site plaatsen.

In het restaurant had ik een goed gesprek met C dat resulteerde in tranen (ze zaten me de hele dag al hoog). We besloten daarom om na het eten met ons drieen naar een bar in het Kerry center te gaan aangezien we toch al posh aan het doen waren. Daar hebben we nog goed doorgepraat. Dat was fijn en eindelijk heb ik eerlijk kunnen ventileren hoe ik me voel en de dingen die door mijn hoofd gaan. Ik merk dat ik, ondanks dat ik dacht dat ik open ben, toch wel gesloten ben en mij telkens maar groot probeer te houden terwijl er eigenlijk een groot verdiet in mij huist. Ik ga ook steeds de confrontatie met mijn gevoel aan als ik in Nederland ben (door gezonde kinderen te zien, op te pakken en te knuffelen) terwijl me dat eigenlijk heel veel pijn doet. Ik denk wel dat het goed is om dat te doen maar soms wordt het me gewoon te veel en misschien is dat ook wel goed om een keer gezegd te hebben. Daarnaast heb ik een grote angst dat India haar epilepsie haar hele leven een grote rol blijft spelen en ik weet niet of ik dat aankan. En ik ben er achter gekomen dat ik het leven wat langzamer moet gaan leven. Het hoeft allemaal niet perfect zoals anderen het doen met hun gezonde kinderen. Ook moet ik meer tijd voor mezelf maken zodat ik leer te ontspannen en te genieten.

Al met al is het goed dat ik gegaan ben. Het was geen vakantie maar meer een thuiskomst in een land waar we ons hart aan hebben gegeven. Een stukje daarvan zal altijd in China achterblijven en een stuk verdriet en blijdschap ook.

Het was heerlijk om weer even van me af te kunnen schrijven en jullie deelgenoot te maken van onze belevenissen in Beijing. We hopen binnenkort een website te starten waar we updates kunnen schrijven over India (en ons) welbevinden. Wie daar interesse in heeft kan een mail sturen naar sagrafortgens@hotmail.com dan zetten we je in de mailinglist als er nieuwe informatie op staat.

Zaijian!!
Sa La

ps: aangezien mijn harddisk vol is kan ik de foto's niet bewerken en ze dus niet op de site plaatsen. Ik zal ook nog een stukje over gisteren schrijven en daar dan alle foto's bij doen als Mel vanavond mijn nieuwe schijf heeft geinstaleerd.