Eerste therapiedag

Om half 5 gaat Mel zijn telefoon en worden de dames wakker we redden het om ze nog tot kwart over 5 rustig op de kamer te laten maar dan is het wel klaar. India had Stecolid gehad omdat ze erg onrustig was vannacht en die lag nog te slapen. Omdat we niet weten hoe laat de therapie begint maken we haar toch een beetje wakker om half 7. We zingen voor Brida en ze pakt haar kadootjes uit. Die worden goed ontvangen. Ze kiest voor haar roze rok als verjaardagskleding en de vleugels die ze van ons heeft gekregen moeten ook aan.

Vannacht zijn we flink lek geprikt. Ik heb er bijna een bovenbeen bij zo dik is hij en Mel heeft weer enorme blaren op zijn benen van de muggenprikken. India heeft een bult op haar wang en brida ook verschillende bulten op haar benen. Yuna is de enige die niet lekker is want die heeft niets. Toch is het een groot verschil met vorig jaar. We kunnen gewoon buiten eten zonder lek geprikt te worden en wat ook prettig is is dat er op deze plek tot nu toe geen leguanen te zien zijn. Op die andere plekken was het zo irritant dat ze op de tafel zaten en je eten op aten.

Mel belt om 7 uur naar het CDTC en ze vertellen dat India haar therapietijd van half 11 tot half 1 is en dat we om 10 uur verwacht worden voor het anamnese gesprek. Deze tijd houdt in dat India voor half 11 gegeten en gedronken moet hebben. Het drinken duurt een uur dus voor het mooie moet ze om 9 uur aan het water en het liefst om half 8 eten. Het fijne is dat we de middag voor onszelf hebben, dat hadden we vorig jaar niet. We zijn wel blij met de tijd al was van 8 tot 10 lekkerder geweest.
Het is leuk dat we 5 meter vanaf ons huisje de dolfijnen en de kinderen kunnen zien.

Even voor tienen gaan we die kant op zo ook de mensen die hier ook op het complex zitten met hun dochter. We moeten even wachten en dan komt Anja, India haar therapeut naar ons toe. Het is een vriendelijke Nederlandse vrouw die Logopedie heeft gestudeerd. Ze miste het contact met de gezinnen van de kinderen waar ze mee werkte en het overall beeld van het kind. Dat heeft ze in deze setting wel aangezien er zoveel disciplines aanwezig zijn en samenwerken bij het CDTC. Naast Anja staat ….(we weten niet meer hoe ze heet, erg!) ze is Duits en is fysiotherapeut en rond bijna haar studie psychologie af. Ze loopt stage gedurende 3 maanden. Sonja is de dolfijn trainster en is Amerikaanse en tot slot maar niet onbelangrijk is daar Chabelita India haar Dolfijn.

Het gesprek met Anja voelt goed, het duurt niet lang want ze heeft zich ingelezen in de documentatie van vorig jaar we bespreken de doelen die we hebben;
- India kan in paniek raken als ze op haar rug ligt, ze gaat dan heel hard krijsen. Het lijkt er af en toe op dat ze dit ook wel een oproept om op die manier aandacht te krijgen. We vragen Anja om dit te onderzoeken en te kijken of hier iets tegen te doen is. Ook vragen we haar te kijken of het mogelijk is dat ze zich veiliger voelt tijdens het liggen op haar rug.
- Vorig jaar is India begonnen met het maken van positieve geluidjes. Een aaa klank en een lach hardop. We zouden hier graag meer van horen en de aaaa klank als ja klank gaan gebruiken.
- Het kiezen tussen twee voorwerpen en het ja en nee zeggen met een groene en rode kaart.
Dan gaat India mee naar binnen en doen wij even een rondje door het aquarium. We staan bij de voelbakken bij de zeesterren. Ik lees voor vanaf het bord dat erbij staat dat je ze niet mag knijpen en niet mag optillen. Dan komt er een man langs en die zegt ‘ ja je mag ze pakken en er even leuk mee op de foto.’ Hij pakt er een en maakt een “leuke” foto pose. Dan loopt hij om de tank heen naar ons toe met de ster en drukt hem in mijn hand, dan pakt hij nog een kleintje en legt die ook op mijn hand. Ik doe alsof ik het niet eng vind omdat ik niet wil dat Brida het eng vindt maar ik vind het behoorlijk spannend. De sterren zijn behoorlijk hard dat had ik niet verwacht ook aan de onderkant wel. Ik ga er redelijk gespannen mee op de foto en leg ze dan snel weer terug in de bak. Morgen de grens maar weer verleggen met de zeekomkommers ;-)

We gaan terug om India naar het dok te kunnen zien gaan en een foto te maken. Ze komt later dan de andere kinderen buiten en ze wordt gedragen door Anja. We zeggen allemaal niets ook Brida en Yuna houden het goed vol maar als India de andere kant op gaat zegt Yuna toch nog ‘Daag Inia’.
Wanneer we aankomen bij de bankjes op de pier zitten die al vol met andere ouders. Dan komt de hoofdtrainster naar ons toe en zegt dat India op het eerste dock zit en wij op de brug mogen staan. Dat is echt geluk hebben want zo sta je er met je neus bovenop. Ze vertelt ons dat Chabelita de jongste dolfijn is in het centrum, ze is het halfzusje van Li-Na. Ze is heel belangstellend en aanhankelijk ten aanzien van de kinderen. Ze veel verschillende geluiden kan maken en dat als ze een mens geweest zou zijn ze een stoer meisje zou zijn een beetje een jongensmeisje. Ze is niet afwachtend en wil het alleen recht op haar therapiekinderen.
Het valt ons op dat als India het water in gaat ze niet zo groot lacht als de vorige keer. En op een gegeven moment gaat ze zelfs huilen. Het is een moeheids huiltje. We vragen ons af waardoor het komt. Ze had natuurlijk Stecolid gehad maar we denken niet dat dat haar zo moe maakt. We zijn natuurlijk nog maar net op Curacao en we zijn nog niet helemaal gewend aan het tijdverschil. Wij denken dat het daardoor komt of misschien wel een combinatie. Wat wel gaaf is om te zien is dat Anja India veel op haar rug op Chabelita laat zwemmen. Dat gaat heel goed. Ook duwt Chabelita India tegen haar voeten terwijl ze op haar rug ligt.
Na de therapie geeft Anja aan dat ze denkt dat India erg moe is en zegt dat ze denkt dat het huiltje dat India liet horen een moeheids huil was. Ze heeft haar dus goed door dat voelt goed. India had binnen een keer een paniek moment op haar rug en ze constateerde dat haar hartslag toen ook flink verhoogd was. Dat herkennen wij ook en hebben als dat gebeurt niet het idee dat India het expres doet. Anja denkt dat ook.

Als het gesprek afgelopen is en we naar de haaien lopen (letterlijk) komen de ouders van een kindje van India’s groep naar ons toe gelopen. Ze hebben hun twee kinderen bij zich. Het jongetje heeft de afgelopen twee weken met groot succes de therapie gevolgd. Bijzonder om elkaar zo tegen te komen.
Het voelt een beetje jammer dat India niet zo genoten heeft als we gehoopt hadden maar als ik later met haar thuis ben eet ze als een bouwvakker zo haar hele maaltijd op en zijn haar handen heel ontspannen en zegt ze zelfs nog ja met een hoofdknik als mijn zusje via Skype vraagt of India het leuk heeft gehad met de dolfijn. Na het eten ruim ik de boel even op en als ik na een minuut naar haar kijk ligt ze te slapen.

Brida is nog met Mel gebleven omdat er een bijeenkomst was van het broertjes/zusjes programma. Brida is weer het enige kind op dat mee doet op deze therapietijd en na deze middag besluiten ze dat Yuna ook mee mag samen met het jongetje van de mensen die bij ons in het complex zitten. We denken dat Brida het dan ook leuker vindt. Ze heeft vandaag al wel een schildpad en een flamingo geaaid en een dolfijn geschilderd. Als ze thuiskomt ga ik lekker met haar zwemmen, helaas knalt ze met haar kin op een muur en heeft ze een blauwe bult op haar kin. We gaan ook nog zwemmen in de zee en dan is het etenstijd. India gaat om 6 uur naar bed en slaapt meteen!

Benieuwd wat morgen ons gaat brengen.
Liefs,
Sag