Brusjes

‘Mamma?’
‘Ja?’
‘Gaan wij vandaag naar Yuna’s dokter?’
‘Nee.”
‘Gaan wij naar India’s dokter?’
‘Nee.’
‘Gaan wij dan naar jouw dokter?’
‘Nee.’
‘Gaan wij dan naar papa’s dokter?’
‘Nee, ook niet.’
‘Wat gaan wij dan doen vandaag?’


Nu heb ik het natuurlijk meestal over de dingen die het leven met India met zich meebrengt en worden de twee anderen niet al te vaak genoemd. Maar natuurlijk leven zij ook met een bijzondere zus samen ook al hebben ze dat helemaal niet door.

Voordat wij Brida kregen hebben we heel goed nagedacht of we nog wel voor een tweede kindje moesten gaan. Wat doen we dat kindje aan dachten we toen. Kunnen we het wel genoeg aandacht geven? Zal ze later een hekel krijgen aan haar zus of aan ons? Na alles in ogenschouw genomen te hebben en navraag te hebben gedaan bij mensen die al twee kinderen hadden waarvan de oudste ook gehandicapt is, besloten we ervoor te gaan.

Aangezien ik zelf uit een gezin kom met een (toen) heel ziek brusje (= broertjezusje) weet ik wel wat voor invloed dat kan hebben op de brusjes (ik was er namelijk zelf een). Mijn ouders werden plotseling geconfronteerd met een ziek kind en hadden er al drie. Ik heb een gehandicapt kind en had er toen nog maar een. Ik heb dus van te voren kunnen bedenken wat ik wel en niet ga doen als er nog een kindje komt met de ervaring van toen. En nu hoop ik maar dat ik het goed doe. Gelukkig heeft Brida nu een zusje en ik hoop dat ze in slechte tijden steun aan elkaar kunnen hebben net als ik aan mijn brusje heb gehad.

Feit is wel dat beide ‘gezonde’ kinderen altijd mee moeten naar dokter en therapeut bezoeken. Gemiddeld zullen dat er denk ik 1 a 2 per week zijn (dan reken ik ook mijn eigen tandarts en chiropractor bezoeken mee). Brida heeft zonder dat ik daar moeite voor hoefde te doen geleerd om stil te zijn als dat nodig is, ze voelt dat aan. Om te gaan spelen met het speelgoed dat altijd in een wachtkamer en behandelkamer aanwezig is. Ze heeft ook duidelijk haar voorkeuren. De revalidatiearts, veel speelgoed, is veel leuker dan de orthopeed, geen speelgoed. Ze doet het heel goed en ruimt zelfs voor we weggaan het speelgoed weer op.
Nu hopen dat Yuna het ook zo goed gaat doen, vooralsnog ziet het er veel belovend uit.

Nu merkt Brida het nog niet zo maar in het weekend hangt veel af van India. Zit India goed in haar vel dan kunnen we van alles zit ze dat niet dan blijven we thuis of gaat een van ons met Brida en Yuna en blijft de ander bij India. Op het begin wou ik heel graag dat alles ‘normaal’ was en wou ik kostte wat kost weg dat ging ten kostte van India. Nu doen we dat niet meer India doet het niet expres en het is voor niemand leuk om de hele tijd een huilend meisje mee te hebben.
Zo wordt het voor ons lastig om te gaan kamperen in een tent. De hele camping zal denken dat we een moord begaan als India het op een gillen zet s’nachts (wat meerdere keren per nacht kan gebeuren). Daarom had ik bedacht om samen met Brida te gaan kamperen met mijn vriendin en haar dochter. (Dat wil ik ieder jaar gaan doen met Brida en Yuna. ) Zo heeft ze toch die ervaring en daarnaast een paar dagen quality time met haar moeder. Het moeten afwachten van hoe India eraan toe is zal later wellicht wrijving gaan geven maar we zijn ons ervan bewust en dat helpt misschien al wat.

Brida is heel lief voor haar grote zus en ziet ook dat ze anders is dan Yuna. Met Yuna maakt ze grapjes en ze zitten achter elkaar aan. Yuna pakt ook haar speelgoed af en dat geeft strijd. Voor India zorgt ze meer, maar ze heeft ook zelf bedacht dat je met India kunt puzzelen. Brida pakt India haar hand en dan pakken ze ‘samen’ de stukjes uit de puzzel. Brida laat ze dan aan India zien en maakt de puzzel dan weer. Als de begeleidster van Visio komt of andere mensen die komen voor India, dan vraagt ze veel aandacht en wil natuurlijk spelen met het speelgoed dat voor India is meegenomen. Gelukkig hebben alle mensen die we voor India hebben ook aandacht voor onze twee jongsten en nemen ook de tijd voor hen.

Er zitten natuurlijk ook erg leuke kanten aan het hebben van zo’n zus. Zo mocht Brida mee naar de cliniclowns theatertour, waar ze echt de dag van haar leven had, samen met haar zus. En gaat ze binnenkort naar Curacao omdat haar zus daar dolfijntherapie mag volgen. Mogen we eenmaal met het hele gezin naar Villa Pardoes bij de Efteling en kunnen dan een hele week gratis de Efteling in, hier wachten we nog even mee zodat de dames er ook iets van meekrijgen. Hebben we een schommel, hangmat, therapieballen in huis en zit onder India haar bedbox (die we zelf ontworpen hebben) een huisje waar zij in kan spelen. En een bezoekje aan India haar school is ook echt geen straf, daar kan ze geweldig spelen en kijkt ze niet op of om van alle verschillende gehandicapte kinderen die daar zijn.

Ze groeit op in een bijzonder gezin maar heeft daardoor misschien ook een open blik naar de wereld en de mensen om haar heen.

Liefs,
Sag