Geiten

Aangezien het vakantietijd is gaan onze PGBers één voor één en soms een weekje tegelijkertijd op vakantie. Dat doen ze goed en ze verdienen het dubbel en dwars. Het betekent wel dat de vakantieperiode voor mij een tijd is waarin het een stuk drukker is. Op mijn laatste werkdag zeiden mijn collega’s ‘ Fijne vakantie he! Ik hoop dat je lekker een beetje uit kunt rusten.’ Het tegengestelde is waar, ik slaap minder en heb het drukker.

Het leuke eraan is, dat ik meer tijd met India kan doorbrengen. Zoals vandaag werd ze pas om kwart over 2 opgehaald door één van de PGBers die een gedeelte van de uren van een vakantievierende PGBer vervangt.

Terwijl Brida lekker aan het puzzelen is kan ik met India oefenen aan de communicatie.
We zijn begonnen aan een speciaal soort communicatieprogramma, COCP, samen met alle hulpverleners rondom India en Heliomare. Het hele traject duurt ongeveer een half jaar. We hebben vragenlijsten ingevuld en Mel en ik zijn drie maal naar Heliomare geweest om alvast wat voor werk te verrichten en filmpjes die ik had gemaakt van India en mij te bekijken. Afgelopen weken zijn we twee keer met alle betrokkenen bijeen geweest en hebben we een doel gesteld. Het Doel is dat India “ja” kan aangeven, kan aangeven dat ze nog een keer iets wil en dat ze kan kiezen. We hebben besloten dat India dit met hoofdbeweging en kijkrichting gaat aangeven, dit omdat ze haar hoofd het meest gericht kan bewegen.

Nu had ik dus tijd om met haar aan de slag te gaan. Ik koos voor het kiezen omdat ik dat het lastigst vind. Aan de ene kant had ik een rubberen pannenpakker in de vorm van een haai (maar wij zeggen dolfijn ;-) en aan de andere kant het geluid van dolfijnen. Als ze met haar hoofd naar de dolfijn bewoog dan kreeg ze een kus van de dolfijn en streek hij over haar gezicht en hand heen, als ze haar hoofd richting het geluid bewoog dan kreeg ze het geluid te horen. Ze koos merendeel voor het geluid. De truc is dat je haar niet telkens vraagt wat ze wil maar dat je 10 tellen wacht als de activiteit is afgelopen voordat je weer vraagt wat ze wil. In die tien seconden kan India “de beurt nemen” en zelf aangeven wat ze wil doen of horen. Dat deed ze echt heel erg goed. Het blijft natuurlijk altijd je eigen interpretatie maar als je goed kijkt dan zie je toch echt wel wat ze wil. Het is een super gevoel als het lukt.

Toen Yuna wakker werd leek het mij leuk om even naar de kinderboerderij te gaan. India in de rolstoel, Yuna in het zijspan en Brida, lopen. Bij de kinderboerderij aangekomen ben ik met wagen en al naar binnengereden. Brida wou in de zandbak dus ik haal India ook uit de stoel om met haar blote voeten in het zand te kunnen zitten. Alles helemaal leuk, Brida is India haar voeten aan het begraven onder het zand en kletst daar gezellig bij. En dan komen ze……..de geiten. Ik had al onze spullen al op de zonnekap gelegd zodat ze daar niet bij konden maar onze viervoetige vrienden beginnen lekker aan India haar wagen te knabbelen. Haar armleuning en bekleding schijnt erg lekker te zijn. Op een gegeven moment stonden er wel 5 geiten te knagen en een schaap vond Yuna wel erg interessant. Brida heeft met gevaar voor eigen leven de geiten weg proberen te jagen door ‘ Stop geit dat mag niet,’ te roepen en ze weg te duwen. Maar ja de geiten zijn net iets groter en sterker dan mijn dappere meid dus die bleven gewoon staan.
Dus ik India weer in haar stoel gezet, Brida in paniek, proberen weg te rijden van die zandbak. Blijf ik steken met het wiel in het zand. Ik kon niet voor of achteruit. Dus hard duwen en toen lukte het maar toen schoot het zijspan aan een kant los. Een soort raar knopje met een veer dat eruit viel. Yuna hing dus op half 7 in dat zijspan en ik proberen dat knopje weer te maken anders kon ik niet meer rijden. Brida wou weer de zandbak in dus die ging ervan door. Opeens hoor ik heel hard gehuil. Brida is gevallen met haar kin op de rand van de zandbak. Dus ik in één arm Brida te huilen met de andere arm hou ik Yuna op haar plaats en het zweet breekt me nog net niet uit maar een gvd ontsnapt wel aan mijn lippen, overigens zonder dat Brida die kon horen, als India kon praten dan weet ik het zo net nog niet. Uiteindelijk heb ik het knopje weer gedeeltelijk kunnen maken zodat we de kinderboerderij konden verlaten onder vele starende blikken (die overigens niet hun hulp aanboden). Onderweg terug is Brida regelmatig aan het jammeren want ze heeft zo’n pijn aan haar ‘kind’. Ik zet haar op schoot bij India en zo kan ik sneller lopen naar huis. Op een gegeven moment is Brida weer aan het huilen terwijl er een brommer langs komt. India moet vaak ontzettend schrikken van brommers en zet het dan op een krijsen. In haar huilen stopt Brida abrupt en zegt ‘ Stil maar India, is maar een brommer, niet schrikken.’

En gelukkig zijn we dan weer thuis met een rolstoel met geitenpoep aan de banden en Brida met een pleister op haar kin. India had een geweldige ochtend, ook in de kinderboerderij, die kan daar erg om lachen al die commotie zolang ik maar niet gestrest raak en dat was niet het geval.
Zomaar even een ochtend.

Geniet van de zomer en de vakantie.
Sag