Gehandicapten parkeerplaats

‘Hebben jullie nu al toestemming voor een parkeerplaats?’ vraagt Bep, de groentevrouw. ‘Nee.’ Zeg ik ‘Maar we zijn ermee bezig. We willen eerst een brief met foto’s erbij maken zodat ze precies weten wat en waarvoor.’ ‘ Nee joh,’ zegt Bep ‘ Je moet gewoon het formulier invullen en opsturen. Dan kennen ze het gewoon toe en komen ze langs om te vragen welke plek jullie willen. Jullie hebben toch al een gehandicaptenparkeerkaart?’ ‘Ja die hebben we.’ Zeg ik. ‘Nou dan,’ zegt Bep ‘Niet moeilijk doen als het nog niet hoeft dat kan later altijd nog. Het is toch duidelijk dat het nodig is en het wordt toch niet beter?’ ‘Nee dat is zo.’ Zeg ik met toch iets van twijfel in mijn stem.

Ik loop naar huis met het fruit en de groenten in een tas en een hoop gedachten in mijn hoofd. Zou het echt zo makkelijk zijn? De dochter van Bep heeft haar gehandicaptenplek alweer jaren geleden gekregen. Ik besluit het toch op Bep haar manier te doen, het zou me een hoop werk schelen als het op haar manier zou lukken.
Twee weken later valt er een brief in de bus dat ons verzoek in behandeling is en de tijd die voor afhandeling staat is 6 weken (zoals altijd). Ik ga ervan uit dat ze die 6 weken ook gaan nemen.
Ondertussen parkeren wij onze bus op de gehandicaptenplek bij het ouderencentrum in de straat. Toen we een keer aan het parkeren waren kwam een bewoner naar buiten, ze keek niet heel vriendelijk. Ik stap uit met een glimlach en zeg haar gedag (had haar nog nooit gezien). Ze komt naar me toe en vraagt of we de bus niet zo dicht op haar huis willen parkeren omdat ze dan haar fiets niet meer kwijt kan. Heel logisch, ik had er niet over nagedacht. Ik probeerde juist zover mogelijk van de stoep af te parkeren zodat de bejaarden en rolstoelgebruikers er nog langs konden. Ik zeg haar dat ik dat zal doen en ook dat we bezig zijn met een eigen plek. Dat was helemaal prima en we nemen afscheid. De volgende ochtend, kwart over 8, de drie dames en ik zitten nog in pyama aan de ontbijttafel, wordt er op het raam geklopt. Een meneer staat voor de deur. Het blijkt de beheerder van het ouderencentrum te zijn, het gaat over onze bus. Ik laat hem binnen zodat hij onze situatie kan zien (ik ben overal op bedacht). Het blijkt dat de mevrouw van de dag daarvoor een naar briefje op onze bus had geplakt. De beheerder wil ons erop wijzen dat we er mogelijk nog meer zullen vinden maar dat hij er geen problemen mee heeft dat we daar geparkeerd staan. Hij vraagt me wel of als er voor 12 uur smiddags een plek ergens anders is ik hem daar zou willen parkeren. Natuurlijk wil ik dat geen probleem. Ook hem vertel ik dat we bezig zijn met een eigen plek.

Drie weken later gaat de telefoon. Een mevrouw van de gemeente. ‘ U heeft een gehandicapten parkeerplek aangevraagd.’ Zegt ze. ‘ Dat klopt.’ Zeg ik. (Ik ben op alles voorbereid en merk dat ik al in mijn hoofd argumenten aan het verzamelen ben waarom wij recht hebben op die plek. Aangezien ik dat vaak moet doen). Ze zegt ‘ India is in maart 2007 bij de WMO arts geweest en in 2008 bij de GGD arts voor de parkeerkaart.’ ‘Dat klopt.’ zeg ik. ‘ Ik heb contact gehad met de afdeling WMO.’ zegt ze (Ja de wonderen zijn de wereld nog niet uit.) ‘ En ik kan u vertellen dat India in aanmerking komt voor een eigen parkeerplek.’ Mijn mond valt open, de argumenten in mijn hoofd maken plaats voor in toom gehouden blijheid, ‘Zo, dat is mooi.’ zeg ik. Ze zegt dat het om de plekken voor ons huis gaat. Ik zeg haar dat we die eigenlijk niet willen. Ze vraagt verbaast waarom niet. Ik zeg haar dat we liever de plek iets verderop willen hebben omdat dat een enkele plek is en we dus niet twee plekken in beslag nemen en we meer ruimte hebben om in en uit te laden (klinkt onvriendelijk maar hoe moet ik het anders zeggen). Ze begrijp het en zegt ‘ Ik zie dat daar ook geen paaltjes staan dus het is makkelijk inparkeren.’ ‘ Inderdaad,’zeg ik met een lach. ‘Nou ik ga het voor u regelen.’ Zegt de mevrouw. ‘ U krijgt een brief, dan moet u €270,- betalen en dan zetten wij een notificatie in de krant. Als er dan geen gegronde bezwaren komen dan wordt het bord, met kenteken, geplaatst.’ ‘ Het bord wordt voor de auto geplaatst zodat iedereen het meteen ziet als ze aankomen rijden en dus niet op die plek gaan staan.’ ‘ Super!’ zeg ik en we hangen op. Nu loopt mijn hoofd over van blijdschap, wow dat het zo makkelijk kon gaan. Bep had gelijk!

Weer een aantal weken later wordt er aangeklopt door twee mannen. ‘ We komen een paal plaatsen voor een gehandicaptenplek.’ zegt de man. ‘Maar het kan niet want als we de paal plaatsen kunnen er geen rolstoelen meer langs.’ ‘ Maar de paal komt toch voor de auto te staan? Dat zei de mevrouw van de gemeente tenminste.’ Zeg ik. ‘ Nee,’ zegt de man. ‘Dat kan niet, dat is niet volgens regelgeving, de paal staat altijd aan de zijkant 90 cm van de rand.’ ‘ Oh,’ zeg ik,’ Maar dan kan je de deur toch niet meer open doen?’ ‘ Ja,’ zegt de man, ‘Dat is vaak het probleem.’ ‘ Nou de mevrouw van de gemeente heeft het echt zo tegen me gezegd, hij moet voor de auto komen zodat de mensen die komen aanrijden hem ook meteen kunnen zien,’ zeg ik. ‘ Nou ik ga wel bellen met die mevrouw, die paal komt er wel hoor mevrouw.’

Wanneer ik een paar uur later naar buiten stap en naar onze bus kijk zie ik er een gehandicaptenbord met kenteken bovenuit torenen. Ik moet er hardop van lachen, lachen omdat het geen gezicht is die paal boven die bus uit, lachen omdat het toch gelukt is en lachen omdat we nu officieel erkent een gehandicapt kind hebben. Dat klinkt waarschijnlijk heel vreemd. Ik ben natuurlijk niet blij dat India gehandicapt is maar ik ben wel blij dat het nu ergens zo duidelijk staat ofzo, ik kan het niet zo goed omschrijven. Van de buren hebben we nog geen reacties gehad maar Bep leek wel net zo blij als wij.