Gran Canaria here we come

Twee koffers die samen 47 kilo wegen zijn op weg naar het vliegtuig en wij staan in een lange rij te wachten voor de paspoort en tas/mens controle. Pap en mam en Barbara staan bij ons te wachten dus we hebben het best gezellig samen.
Ik heb de medicijnen in een zakje en de brief van de gezondheidsdienst bij de hand. Eindelijk zijn we aan de beurt en wat gebeurd er..... helemaal niets. Er wordt niet gevraagd wat zit er in dat potje, er wordt niet gevraagd naar de brief, niets. Dat vind ik dan zo typisch he, heb je zoveel stress van te voren en puntje bij paaltje is er niemand die er naar vraagt. Als ik alles voor elkaar heb wil ik ook dat ze weten dat ik alles voor elkaar heb.

Het vliegtuig zat vol met of jonge gezinnen die de babyflessen tegen de oorpijn in de aanslag hebben, of partygangers in korte rokjes/broeken en gewaagde shirtjes. Ha ha, nooit gedacht dat we dit ooit zouden doen.
De vliegreis gaat super. India doet het goed is heel lief en de reis gaat snel. Op het vliegveld van G. Canaria staat een hostes te wachten die ons doorverwijst naar de man van Avis. Binnen de kortste keren zijn we in het bezit van een Seat Ibiza en rijden op de snelweg in de richting van Puerto de Mogan.

We vermaken ons prima in de auto en India is bakaf en ligt heerlijk in de gehuurde autostoel. Om een uur of 9 s'avonds rijden we Puerto de Mogan binnen. Het is een leuk dorpje (een van de leukste ontdekken we later) en het app complex waar we verblijven ziet er vriendelijk uit. Het is absoluut niet massaal en lijkt eigenlijk gewoon bij het dorpje te horen. Ons app kijkt uit op een tuin met mooie bomen aan de ene kant en aan de andere kant appartementen. Wij hebben een app op de 1ste verdieping en zijn in het bezit van een heus dakterras voorzien van douche en standstoelen (that's the way I like it).

We gaan de eerst volgende dag meteen naar het strandje en verbranden flink zodat we de rest van de week niet meer in de zon kunnen liggen (India lag natuurlijk in de schaduw dat snap je). We doen heel relaxed. Houden wel India haar schema aan zodat we niet als we thuiskomen met het probleem zitten dat ze zich dat uur tijdsverschil weer moet afwennen. Dit houdt wel in dat we om half 8 G.C. tijd wakker worden om India eten te geven en vroeg in ons bed liggen.
De weekenden zijn druk bezocht in het dorp, allemaal Spanjaarden en weinig buitenlanders dus dat is super. We moeten wel erg wennen aan het geschreeuw van die mensen op ieder uur van de dag (lees nacht). Om 4uur smorgens werd Laura gezocht en Rita en Juan. De muziek (niet om aan te horen) duurt ook de hele nacht. En op een nacht klonken er om 1 uur snachts opeens bommen die bij nader onderzoek vuurwerk bleken te zijn, heel mooi vuurwerk dat je voelde ontploffen. Na het weekend werd het weer helemaal rustig in het dorp en was het strand bijna voor jezelf.

India heeft heerlijk gezwommen. Het was iedere keer wel even slikken en doorbijten voor mij aangezien India als ze het water voelt met haar voeten het op een gillen zet. Alle mensen om me heen kijken me aan en je ziet ze denken, waar de hell ben jij mee bezig. Maar na een minuut of 5 (lange minuten) zit India lachend in haar zwemband te genieten van de deining van de zee en de liedjes die haar moeder voor haar aan het zingen is. We zijn op dat moment de enigen in de zee want ik heb alleen oog voor haar en zij zit te genieten in haar zelf.
Een aantal dagen zijn we er met de auto op uitgegaan de bergen in. Dan kom je niemand meer tegen. De landschappen zijn heel gevarieerd van droog tot groen, meren en duinen, mooie witte dorpjes en afgelegen huizen. We komen langs een dorpje met grot woningen. De voorkant van die woningen lijken op gewone huizen maar als je goed kijkt zie je dat het alleen de voorkant is want daarachter gaat het over in de berg. Op een bepaald punt is het mogelijk naar de top van een berg te lopen (30minuten wandelen) zodat je boven de wolken bent. Dat wil ik erg graag, Mel denkt dat het niet mogelijk is met India in de buggy maar ik wil het gewoon dus ga met buggy en al het met keien bezaaide pad op. Na een metertje of 100 kom ik toch wel tot de conclusie dat het echt niet gaat en het pad wordt al slechter. Op zo'n moment komt de waarheid hard aan. Dit soort dingen kunnen dus niet meer als je met India op vakantie bent. Met de tijd kan er steeds minder. Het leuke plaatsje met alle trappetjes heb ik alleen bekeken want al die trappen India (lees 12 kilo niet meegevend gewicht) is niet te doen. Het was even slikken en weer doorgaan. Ik heb deze vakantie best wel vaak moeten slikken.

De tweede keer dat we op pad gaan zien we een aantal branden en kunnen we de weg die we de vorige keer namen niet meer in omdat er een brandweerauto voor staat. Het is die dag 45 graden en geen wind. Gelukkig hebben we airco in de auto (niet in het app). We maken die dag een rondje om het eiland en komen dan ook in Las Palmas, de hoofdstad van G.C. een stad met erg mooie wijken. Het is aan de noordkant van het eiland ook een stuk koeler, 27 graden, dus dat is erg prettig.

De dag daarna loop ik naar de supermarkt. Wanneer ik het app uitkom vraagt onze Engelse overbuurman of ik Spaans spreek want hij wil weten waarom er zoveel commotie op straat is. Ik zeg dat ik denk dat het door de brand komt. Terwijl ik naar de Spar loop voel ik een gespannen sfeer op straat. Veel mensen zijn aan het bellen en aan het huilen, mannen en vrouwen. Ook in de supermarkt veel hard gepraat en een hoofdkassiere die helemaal gestresst is. Thuisgekomen kijken we naar Tv Canaria (ja het bestaat echt :-) en zien daar de bosbranden op. Mel kijkt op internet via zijn mobiel en leest dat 1/4 de van het eiland in de fik staat. Het blijkt aangestoken te zijn door een boswachter die boos was omdat zijn contract niet verlengd werd. Hij heeft 4 branden aangestoken op moeilijk bereikbare plaatsen en heeft zichzelf toen bij de politie gemeld. Het gebied waar de brand is is precies het gebied waar wij door heen zijn gereden. Een mooi stuk, waarvan een groot deel een nationaal park is.
Zondag zien we dat de brand zich heeft uitgebreid en nog niet onder controle is. Op het nieuws zien we mensen die hun huis zijn kwijt geraakt en mensen die zijn geevacueerd. Een dorp 8 km bij ons vandaag is ook geevaccueerd naar ons dorp. Een aantal mensen worden onder gebracht in ons app complex. Het regent die dag roetdelen en de zon is verduisterd door de rook. We voelen ons ook een beetje verdrietig door al die ellende waar de eilandbewoners mee te maken hebben.

In de tweede week van ons verblijf krijgt India opeens weer salaamkrampen. We schrikken ervan en tellen 30 krampen. De dag daarna weer 2 maal en de derde dag een aanval van 60 krampen gedurende 6 minuten. We weten niet wat we moeten doen couperen (dit houdt in de aanval doorbreken met diazepam(soort heftig slaapmiddel, waardoor ze slap wordt met als bijwerking dat ze stopt met ademen) of niet. We zijn bang dat het al erger wordt en twijfelen of we eerder naar huis moeten gaan. We bellen met de kinderarts die vervolgens overleg pleegt met de neuro die ons vervolgens terug belt. Hij schrikt wanneer Mel de lengte van de aanval en het aantal krampen zegt(de neuroloog vergelijkt het met het lopen van 10 kilometer). Hij zegt dat we toch maar de medicatie omhoog moeten doen (maximale hoogte). Hij vindt het moeilijk om te zeggen of we wel of niet naar huis moeten komen aangezien we met deze hoeveelheid aanvallen in Nederland ook thuis zitten en India niet opgenomen hoeft te worden maar snapt ook dat als de aanvallen verergeren we niet in G.C. in het ziekenhuis willen belanden.
We weten het zelf niet meer gaan op internet kijken wat het kost om naar huis te komen en vragen advies op het forum voor ouders met kinderen met een moeilijk instelbare epilepsie. Nadat we dat gedaan hebben besluiten we te blijven.
De dagen erna heeft India meerdere aanvallen maar niet langer dan 5 minuten.

De dag dat we naar huis gaan kunnen we tegen betaling langer in ons app blijven, wat erg prettig was aangezien we pas om 5 uur GC tijd hoefden te vertrekken, zo konden we India haar medicatie in het app geven en rustig inpakken. We vertrekken 3 uur voor het vliegtuig vertrekt naar het vliegveld. De rit zou 3 kwartier in beslag nemen ware het niet dat er een mega file is. We staan gewoon stil 5 km van het vliegveld. Het wordt later en later en wij worden een beetje ongerust. Wat moeten we??? over de vluchtstrook of wachten? Gelukkig hebben we het noodnummer mee van de hostess. Mel belt en het blijkt dat de gene aan de telefoon ook in dezelfde file staat in een bus met andere Nederlanders. Hij zegt dat het vliegtuig wacht tot iedereen er is (mazzel dat we op een eiland zitten.) Na inchecken, paspoortcontrole kunnen we zo doorlopen het vliegtuig in. Hij start vrij snel en heeft de verloren tijd weer ingehaald want we landen om 1.15 (in de nacht). India heeft de hele vlucht geslapen (is suf van de medicatie). Mijn ouders staan ons op te wachten en brengen ons naar huis. Om 3 uur zijn we thuis en liggen om half 4 in bed. Om half 9 is India weer wakker en wil haar maaltje en Mel moet naar zijn werk. Het gewone leven is weer begonnen..........

Het was een heerlijke vakantie, lekker met ons drieen, Mel die veel zorg voor India op zich heeft genomen zodat ik ook vakantie had, geen ziekenhuisbezoeken, een mooi eiland...........

Adios,
Sagra (is ook Spaans!)