Dag 25 t/m 30 in Beijing/Dalian

De 25ste dag in Beijing, Dalian,

Vakantie!!
Om 7 uur staan Mel en ik naast ons bed om ons klaar te maken voor vertrek. We moeten onze koffers nog pakken maar dat is zo gebeurd. We hadden afgesproken om half 9 te vertrekken en dat lukt zelfs 10 minuten eerder!! Ons vliegtuig vertrekt om 11:40 en we rekenden erop dat we minstens een uur met de taxi nodig zouden hebben, dus dat we twee uur vantevoren aan zouden komen op het vliegveld. Er is ons verteld dat het echt een gekkenhuis wordt met het verkeer en dat je dus vroeg moet vertrekken, het zou ook erg moeilijk zijn om een taxi te vinden. Het is namelijk een nationale vakantie; IEDEREEN heeft vrij in dit land deze dagen en wil lekker weg.

Als we de deur uit lopen richting de plek waar meestal veel taxi's staan ziet Mel aan de andere kant van de poort al een taxi staan. Hij maakt het 'ik-wil-jou-als-taxi' gebaar en de taxi blijft op ons wachten. Niets moeilijk dus. Vervolgens zijn we in een half uur al op het vliegveld en van drukte was geen sprake, het was zelfs rustiger dan normaal. Mmmmm... we zijn dus verkeerd voorgelicht. We gaan bij de incheckbalie van onze maatschappij in een korte rij staan en wanneer we aan de beurt zijn zegt het meisje dat ze voor deze vlucht nog niet open zijn om 10:10 pas, en het is nu nog maar 9 uur, pfff... Dus gaan we maar even met de roltrap omhoog om een bakje thee te halen. Is ook lekker voor mijn maag want ik voel me niet zo lekker. Twee koppen jasmijn thee voor maar liefst 6 euro, Hollandse prijzen dus op het vliegveld. Om 10 uur proberen we het weer bij een ander meisje. Ze checkt ons in en vertelt ons meteen dat het vliegtuig vertraging heeft en dat hij niet 11:40 uur vertrekt maar om 12:50 uur. Gatver, en het is pas 10 uur.

Ik heb trek dus kopen we even een paar muslierepen en gaan dan maar naar de gate toe. Mel heeft een heel goed idee. We zijn namelijk bezig met 24 serie 2 te kijken en die heeft hij meegenomen en de computer ook zodat we stukjes kunnen schrijven. We gaan dus lekker met ieder een oordopje in, in de wachtruimte 24 kijken. Na twee afleveringen is de batterij op, jammer. Maar Mel ziet een kolom met stroom dus gaan we daar op de grond zitten verder kijken. Tussendoor moeten we een paar keer naar de wc. Het is daar onwijs druk bij de vrouwen er wordt lekker gerocheld in de wasbakken en kinderen worden boven de wasbak gehangen om te plassen door het gat in hun broek. Lekker hygienisch allemaal. Wanneer we om 12.50 nog niemand ingecheckt zien worden en we om 13.00 uur weer een andere bestemming op het bord zien staan worden we toch wat onrustig. We pakken de boel in en lopen weer naar de balie, waar we al eerder hadden gevraagd of dit de balie voor Dalian is. Mel vraagt het door op een blaadje te wijzen waarop staat dat de vlucht naar Dalian vertraging heeft en een jongen antwoord dat die vlucht nu aan het boarden is bij gate 41 ipv 35 waar we nu staan. Gvd zeggen we tegen elkaar. Ze hebben niets omgeroepen in het Engels van een gate wijziging en het briefje wat naast het eerdere briefje hing bij de balie was alleen in het Chinees. Gelukkig hebben we het gevraagd anders hadden we het dus nooit geweten. Wij dus rennen naar die andere gate hoppa de bus in, aangestaard door vele Chinese ogen.

In het vliegtuig zitten al mensen die een tussenlanding hebben. Het is ook maar een klein stukje vliegen een uur maar. Er zitten in het vliegtuig alleen maar Chinezen wij zijn de enige blanken. Ook in het vliegtuig geroggel en zelf een keer een spuug. We krijgen te eten rijst met kip en kool je moet het erg snel eten want ze halen het meteen weer op omdat we weer gaan dalen.

Vanaf het vliegveld wilden we met de bus gaan maar die was al weg volgens het meisje van de kaartjes dus gaan we maar met de taxi naar ons hotel. We rijden door een stad met veel flats. Zelfde beeld een beejte als Beijing, in het klein. Spreekt nog niet echt tot de verbeelding. Als we aankomen bij ons hotel zakt de moed nog een beejte verder; blijkt het echt een oude bende. Soort vergane glorie gevoel van buiten. In de jaren zeventig is het vast mooi en indrukwekkend geweest. Er is een Engels sprekende manager die wanneer wij bij de balie staan zich tussen ons in wringt en met zijn rug naar mij toe gaat staan om met Melle te praten. Die heeft het bij mij dus al meteen verbruid. Het ziet er vies uit bij de balie en na alle formele zaken te hebben gehad worden we naar onze kamer gebracht door de koffer jongen en die eikel van een manager. De lift en de gang stinken naar oud en de vloerbedekking is vies met grote vlekken. We komen in een grote kamer ensuite met een eettafel en bankstellen en wc en ernaast een grote slaapkamer kamer met badkamer. Het is er vies en het uitzicht is om heel verdrietig van te worden. We betalen er echter wel 68 euro per nacht voor, wat hier echt dicht tegen topklasse prijs aanligt. Wat het hotel ooit vast geweest is. Het hotel ligt helemaal niet aan het strand en ik zie ook geen natuurgebied. Ik voel me ellendig en Mel ziet dit ook niet zitten. Mel wil meteen actie ondernemen want die ziet onze vakantie al in het water vallen. Hij wil direct met een taxi naar het golfterrein want daar schijnt ook een hotel bij te horen en op de foto van een foldertje dat we op het vliegveld van de stad hebben meegenomen ziet dat er mooi uit midden in het groen. Ik vind alles best zolang ik hier maar niet hoef te blijven.

We nemen dus een taxi (we zitten namelijk in de middle of nowhere) naar het golfterrein. De weg kronkelt zich langs bergheuvels en zee en gelukkig kent de chauffeur de weg want hij scheurt langs blinde hoeken dat wil je niet weten. Onderweg komen we langs mooie uitzichten over de zee daar zijn allemaal bruidsparen aan het trouwen en fotos aan het maken. Een aantal bruiden zijn in het rood (het is immers 1 oktober; de nationale dag van de oprichting van de republiek China). Er is ook een bruid met een witte hoepeljurk met daaronder rode schoenen met, jawel, rode panty kousjes. Ze dragen hier werkelijk overal pantykousjes onder.

Bij het golfterrein aangekomen is het eerst lastig om binnen te komen. Ik weet het woord voor hotel niet meer en de bewaker denkt dat we willen golfen en dan moeten we eerst entree betalen. Maar uiteindelijk begrijpt hij Melle en mogen we door. Het is een enorm terrein met allemaal mooie, grote gebouwen erop. Hier ziet de omgeving er wel erg idyllisch uit, maar ook wel een beetje exclusief. De bochtige weg voert ons tot aan het einde, waar een gebouw staat dat het dichtst bij het beeld van een hotel komt. We vragen de chauffeur tot daar te rijden en gaan naar binnen. We komen een enorme hal binnen en zien twee meisjes achter de balie staan. Geen engels, maar ze bellen iemand die het wel kan en die komt. Het blijkt niet alleen een hotel te zijn maar ook iets van een Customs Trainings Center. Omdat het vakantie en rustig is zijn er geen trainees en mogen we een kamer huren. We krijgen twee kamers te zien en die zien er alletwee erg goed uit, eenvoudig maar netjes en..... met uitzicht op zee. En voor 35 euro per nacht. Nu nog het probleem van het andere hotel. We zeggen de vrouw dat we graag een kamer willen huren maar dat we nu in een ander hotel zijn ingeboekt, een uur geleden, en dat we het daar afschuwelijk vinden en er het liefst meteen weggaan. Mel vraagt of zij dat hotel wil bellen en zeggen dat we er niet willen blijven en dat Mel direct de koffers komt halen. Dat doet ze en het is akkoord. Mel gaat terug en ik blijf op de hotel kamer omdat ik nog steeds niet lekker ben. Als Mel terug komt vertelt hij dat alles goed is gegaan dat ze niets vroegen en dat hij alleen 100 yuan moest betalen 10 euro dus.

We pakken weer een taxi naar de stad nu om wat te gaan eten. De lonely planet raadde een Italian restaurant aan dus daar gaan we heen. We eten lekker salade, garlic bread en pizza. Ik voel me een stuk beter nu met wat voedsel in mijn maag. Weer thuis op de kamer gaan we nog een aflevering 24 kijken en vallen dan in slaap.

Dag 26, in Dalian.

Vandaag om half 8 wakker door het knei-ter-har-de bed en de zeewind die buiten tegen de gevel van het hotel beukte. Het waait erg hard. We horen de zee over de stenen stoten en voelen ons heerlijk op vakantie. Als we naar buiten kijken zie je niets dan zee een klein stukje strand en een soort rotseiland dat iets verder in zee ligt. Om half 9 gaan we ontbijten, Chinees ontbijt. Das niet aan te raden voor de normale Nederlander die s'morgens gewoon een broodje kaas eet. Alles is warm en eigenlijk dezelfde kost als dat ze s'avonds eten. Ik krijg dat 's morgens niet door mijn keel. Dus eet ik twee droge stukken kadet en 4 stukjes kroepoek. Er is ook geen thee dus voelen we ons niet erg voldaan. Later maar naar de stad om bij te vullen. Hierna gaan we lekker naar buiten een wandeling maken. Het is al aardig druk op het strandje. Het is een fotogeniek plekje en je ziet iedereen [alleen chinezen] elkaar fotogaferen en filmen. Er is een klein drijvend piertje waar 2 speedboten liggen. Je kan voor 5 euro mee voor een ritje om het rotseilandje en veel van de dagjesmensen doen dat ook. Wij kijken wat rond, vinden wat schelpen en kijken wat naar de vissers. Ergens wat hogerop een berg is een tempeltje/prieeltje gebouwd en daar gaan we even heen daarna gaan we het terrein verder bekijken. Erg mooie uitzichten naar zee en naar ons hotel, dat vanaf het strand er echt magnefiek gelegen uitziet. We lopen van het strand nu het golf/hotel terrein op. Het relatief kleine gebouwtje naast ons hotel blijkt namelijk het hoofdgebouw van een ander hotel. Dit is eigenlijk het echte hotel, dat verder over het terrein verspreid ligt met losse gebouwen, welke je als erg rijke of hooggeplaatste politician ook in zijn geheel kunt huren. We komen langs een groot zwembad waarin niemand ligt en langs een soort opgedroogde waterval. Het terrein is erg mooi en wordt goed onderhouden. We krijgen trek en zien net een taxi voorbijrijden die waarschijnlijk net iemand hier heeft afgezet, dus besluiten we deze te nemen en naar de stad te gaan.

Aangekomen zien we gewoon een Carrefour [!!]. We stappen hier naar binnen en kopen lekker stokbrood met smeerkaas en badmintonrackets [50 eurocent] en shuttles [met echte veertjes] voor later op het strand. In dit winkelcentrum heb je ook een soort haarfrutselwinkel waar ze de frutsels ook meteen in je haar doen. Dus geen kapper maar een soort haaropmaak winkel. Erg grappig om te zien. Het zijn allemaal blinkende dingen die in het haar worden verwerkt. Ze houden hier sowieso van glimmende dingen en van strikjes en kantjes. De schoenen zitten er vol mee en volwassen vrouwen dragen hier nog van die sokjes met een kanten randje wat bij ons alleen kleine Turkse en Marokkaanse meisjes aan hebben. We gaan weer naar het hotel [met beschamend veel boodschappen tassen met etenswaren en weetikveel] en eten daar op onze kamer lekker het brood op.

Dag 27, in Dalian.


Uitslapen is er echt niet bij in dit hotel. Het matras dwingt je gewoon op te staan zodra je wakker wordt. Doen we dus, ook is het 07:30. We douchen en maken ons ontbijt met de boodschappen van gisteren. Gek genoeg doen blijkbaar de chinezen hier geen van allen aan uitslapen, omdat er redelijk wat beweging is op het strand, ook zo vroeg. Wij bedenken wat we willen doen vandaag en we kiezen voor het grote aquaruim, kijken naar de walvissen etcetc die ze zeggen te hebben. Omdat het nog zo vroeg is besluiten we eerst maar nog een tijdje 24 te kijken, want slapen lukt niet meer.

Om 10:00 stappen we in de taxi naar het 'pretpark' waar we, eenmaal aangekomen, weer geconfronteerd worden met het typische gedrag dat deze mensen hebben rond een loket of andere plek waar ze kaartjes moeten kopen. Het lijkt wel een mierennest waar ze nog net niet over elkaars rug heenkruipen om hun hand met geld door het kleine openingetje van het loket te duwen. Nog voordat we ons daarin wagen moeten we beslissen welk van de 8 soorten kaartjes/prijsvarianten we gaan vragen. Alles in chinees dus we hebben geen idee, maar na een tijdje dralen en proberen te vragen of er iemand Engels kan [als ze het dus niet kunnen zeggen ze geen nee, maar doen ze net of ze je niet horen. Moet je even doorkrijgen anders wil je al te snel iemand op zijn gezicht timmeren om hun onbeschoftheid(Dit zijn Mel zijn woorden dat begrijp je)] besluiten we aan het loket een plaatje van een dolfijn aan te wijzen en kijken wat we krijgen. Grappig genoeg als wij eenmaal ons tot het loket hebben gedrongen staat het gekrioel van de chinezen even op pauze. We positioneren ons naast elkaar voor het loket en er komen geen handen met geld langs ons heen of tussen ons door. We krijgen wat kaartjes voor 30 euro (mega duur dus) en beproeven ons geluk bij de ingang.

We hadden gehoopt op wat vertedering, mooie dieren die sierlijk voorbij zouden bewegen. Hebben we ook wel gezien hoor, een aantal aquaria met heel mooie dieren. Maar we werden beide ook erg verdrietig van het gezicht van de zeeleeuwen en ijsberen die in veel te kleine ruimten zaten en een beetje autistisch heen en weer liepen en zwommen [4 passen lopen, 5 meter zwemmen]. We worden ook knetter gek van al die krioelende Chinezen. Ze bewegen zich echt heel anders dan we in Nederland doen ze gaan alle kanten op en zijn heel onbeschoft. Lopen zo tegen je op alsof je er gewoon niet bent. Ik kan hier slecht tegen. En daarnaast brengen ze een enorm geluid voort. Ik weet niet of het komt door hun tonen taal maar het lijkt alsof ze tegen elkaar schreeuwen. En er zijn in dat gebouw echt honderden Chinezen dus je kunt je voorstellen hoe het moet klinken. Er is in het gebouw ook zo'n tunnel door het water dat je als het ware door het aquarium heen loopt. Ze hebben dit wel grappig gedaan omdat er aan de andere kant van die tunnel een enorme glazen wand is waardoor je de mensen door de tunnel kunt zien lopen.
Ze hebben ook een polar experience, ha ha dat is erg droevig gewoon een aantal bergen ijs waar je doorheen loopt en verder niets, ja het is natuurlijk koud.

Als we eruit komen gaan we naar het coral aquarium waar voornamelijk tropische vissen te zien zijn en niet heel speciaal koraal (gelukkig maar). De visjes zijn leuk maar niet speciaal ofzo je kunt ze ook in Sealife zien. Of vroeger bij papa in het aquarium, we hebben trouwens wel een hele grote zebravis gezien. Daarna is er buiten een waterski showtje maar we zijn net te laat want het is net afgelopen. Eigenlijk hebben we het al wel een beetje gehad maar gaan toch nog even verder kijken. Ik moet naar de wc en ik ga een gebouwtje in. Daar aangekomen stinkt het natuurlijk, maar daar schrik ik inmiddels niet meer voor terug daar raak je toch wel aan gewent op de een of andere manier, en het is er onwijs druk. Maar wat erger is je moet net als vaak hier eerst een trapje op voor je in het hokje bent en als je dan in het hokje staat is het deurtje heel laag. Iedereen ziet je dus staan, ziet dat je je broek open maakt en gaat hurken ed. Ik kon daar dus niet naar de wc, ik weet dat alle ogen op mij gericht zijn als ik in dat hokje sta dan kan ik gewoon niet meer. Er is verder niet veel te doen daar er is alleen nog een soort kermis maar dat is niet interessant. We besluiten om weg te gaan. Gelukkig is er bij de uitgang nog een wc met normale deuren dus ga ik daar.

We nemen de taxi naar de stad om iets te gaan eten. We zien een andere vestiging van het Italiaanse restaurant en besluiten daar te gaan eten. Mel een steak en ik spagetti. Daarna lopen we wat door de stad zitten wat op een verkeersplein en gaan dan naar de Carrefour om weer stokbrood te halen voor s'avonds als avondeten. Dan gaan we weer naar het hotel. Het was een leuke dag.

Dag 28 in Dalian

Vanmorgen al om 7 uur wakker door het bed, alles doet me pijn. Ik ga douchen Mel ook en we eten wat stokbrood van gisteren. Mel wil dan nog even slapen maar ik ga Harry P. lezen in een van de bankstellen op de gang. Die zitten tenminste zacht. We weten nog niet wat we willen doen vandaag, misschien gewoon lekker lezen en wat badmintonnen als de wind het toelaat tenminste. Toen we het eergister probeerden werd het helemaal niets.

Verder die dag niets gedaan.
De rest van de dagen hebben we niet meer bijgehouden we zijn nog naar een park geweest. Waar een kabelbaan in was. Daar zijn we mee naar boven gegaan een berg op. Was wel gaaf kon je uitkijken over de stad, niet alles natuurlijk want er staan allemaal flats voor. Naar beneden gingen we met een soort bobsleebaan dat was erg leuk. Je zat in je eentje op een soort zitje met wielen eronder en een handel waaraan je kon trekken om te remmen. Je ging redelijk hard, maar we durfden niet te hard te gaan want je weet het maar nooit met die Chineze makelaarij. We hebben ook nog een dag aan het strand gespendeerd lezen en kijken naar de Chinezen. Ze gaan smorgens vroeg het strand op om kwallen te verzamelen. Er zijn daar hele grote met rode slierten. Ze trekken gewoon met blote handen die kwallen het strand op vaak breekt de kwal dan al. Het is schijnbaar erg breekbaar spul zo'n kwal. Ze trekken die slierten eraf dat hoeven ze niet, dat blijft gewoon in de zee drijven. De bovenkant proberen ze in zo min mogelijk stukken in een plasticzak te stoppen. We hebben 3 Chinezen gevolgd die hiermee bezig waren en Mel gebaarde of ze het opeten en ze knikten heftig van ja dus...... Mel denkt dat we het al hebben gehad toen we met mr Lee uit eten waren. Toen kregen we inderdaad iets doorzichtigachtigs wat een vissmaak had. Dat zou het geweest kunnen zijn. Als het eb wordt in de middag moet je ook weer op het strand zijn want dan komen de rotsen boven water en dan zijn er een heleboel Chinezen iets aan het zoeken. Mel en ik er ook heen. Wij zien een soort oester achtige schelpen en bedenken dan dat ze waarschijnlijk parels aan het zoeken zijn, die kun je namelijk redelijk goedkoop krijgen in China. Dus Mel en ik ook zoeken blijkt dat ze iets heel anders zoeken. Bij die rotsen zitten namelijk allemaal krabbetjes grote en kleine. Ook die worden verzameld, in plasticwaterflessen, om thuis lekker opgepeuzeld te worden.
Verder is er niet veel gebeurd in onze vakantie ik heb Harry P. bijna uit maar betwijfel of mijn boek wel compleet is. Die ik thuis (in NL) heb is namelijk veel dikker. Misschien kan iemand even checken hoeveel hoofdstukken het boek zou moeten hebben (Harry Potter and the half-blood prince) mijn boek gaat tot en met hoofdstuk 30.

We zijn inmiddels weer thuis en het is nu dag 30 in Dalian/Beijing

We zijn net thuis gekomen en we hadden post!!!!! Een brief (een lekkere ouderwetse) van Marleen erg leuk en fijn om te lezen net als vroeger, twee kaarten van Ilse en co. en een kaart van Marleens moeder. Bedankt allemaal het is erg leuk om post te krijgen! We hadden ook mailtjes en leuke reacties op de site. Hoewel dat verhaal van Malio wel erg eng is met dat pistool. We hopen dat het met Denise allemaal goed is, of zit ze nu bij de psych om deze ervaring te leren verwerken? En dan Megan met haar vriendje, ha ha ha. Ik kan begrijpen dat het even schrikken was. Hebben jullie het ook nog aan de ouders van dat jongetje verteld?
Manon ik zit helemaal klaar voor je verhaal, kom maar op.
Corine het zou geweldig zijn als jullie alle drie kunnen komen gaaf man tof ook dat Ellis dan toch nog kan komen. Ik hoor het wel als het wat meer vorm heeft gekregen.

Hier houden we het even bij, Tot morgen!!
Liefs Mulan en Sa La

Ps: De wc problemen zijn nog niet opgelost, heb van zaterdag tot en met woensdagavond niets kunnen produceren. Toen in de supermarkt rozijnen en gedroogde pruimen gekocht en koffie en groene thee (dat hadden we al eerder gekocht). Dit in grote hoeveelheden verorberd en toen kwam er wel iets maar niet voldoende, het blijft een probleem.......