Dag 21 in Beijing

Dinsdag 27 september

Jammer, redelijk uitgeslapen en wel was ik vanochtend van plan om opgewekt te vertellen van het succesverhaal van gisteren. Vorige week heb ik erg hard gewerkt om het beste in me naar boven te halen. Ik wilde met deze eerste testcase meteen een stempel zetten en een bevestiging creëeren voor HuanYang dat ze een goede zet hadden gedaan om mij/ons helemaal hierheen te halen. Ik ben zelf ook heel blij met het resultaat.

Jammer alleen dat dat postieve gevoel vanochtend goed onderuit is geschoffeld door een [eigenlijk heel kleine] aanvaring vanochtend met de conducteur van de bus. Na het uitstappen van de Metro neem ik tegenwoording [meestal] de bus voor het laatste stuk naar mijn werk. Ik stap dus zoals gewoonlijk in op de 106 die bij de straat stopt waar mijn kantoor zit, Echt 20 sec lopen naar mijn werk vanaf daar. Ik zeg tegen de conducteur ShouTiNanLu, de naam van de straat. Begint die conducteur tegen me te ouwehoeren en gebaren naar de uitgang! Ik moet gewoon uitstappen! Ze gebaard en doet, blijkbaar om me duidelijk te maken dat ik verkeerd zit. Ik heb toch echt al minstens 10x deze bus genomen, maar ik word hier gewoon de bus uitgegooid! Ik zeg nog een paar keer de naam. Of ik zeg t verkeerd of de conducteur is nieuw, maar het maakt eigenlijk niets uit. Ze vertrekken toch niet voor ik uit de overvolle bus stap. Wat ik ook zeg of gebaar, ze blijft bij haar standpunt. Ik geef haar nog een stevige K**wijf, voordat ik uitstap en een taxi neem naar kantoor. Ja hallo, dan maar zo hoor.

Ik ben er nog steeds pissig over. Blijkbaar ben ik dus nog niet helemaal uitgeslapen genoeg om zo een incident langs me heen te laten gaan. Wat me over het algemeen toch redelijk lukt.

Maar goed. Ik ga toch even proberen het neer te leggen [schrijven werkt trouwens best daarvoor, ook voor mij]

Het verhaal..

Na zaterdag een heerlijke dag gehad met Sag, [en de persoonlijke chaffeur van Michael, MrLee ] zie het verhaal van Sag eergisteren, werd ik zondagmiddag, na nog twee korte ontwerpspurten zaterdagavond en zondagochtend, opgehaald door Robert om naar het vliegveld te gaan. De presentatie van maandag was op het hoofdkantoor van Procter & Gamble, in GuangZhou. Dat ligt in de buurt van HongKong. Omdat de presentatie om 0930 zou zijn en het 3 uur vliegen is, zijn we zondag al gegaan.

Eenmaal aangekomen bleek meteen al het verschil in klimaat, Beijing is droog en warm, hier is het heeel warm en heeel vochtig, bijna tropisch. Regent ook om de zoveel tijd even, en daarna is het zo weer droog. We zijn we per taxi naar het hotel gegaan [meteen even Sag gebeld voor we de taxi instapten] Daar bleek weer eens dat Calvin van mooi houdt. Het was een 5sterren hotel. Heeeel-erg-mooi. Zie foto's.

Eten was weer een belevenis. Een aantal dingen wel eerder gezien, maar het meest UGH idee was wel bij het eendenbloed. Dat was gekookt [sorry Sag, niet gebakken] en gestold en in plakjes gesneden. Als je er niet bij nadacht [probeer ik dus ook niet te doen] was het niet eens smerig. Ik had vantevoren al gezegd dat ik geen honden of katten voorgeschoteld wilde. Calvin stelde me gerust dat dit weliswaar in het zuiden gebruikelijker is dan in het noorden, het ook niet in de reguliere hotels en restaurants gebeurd. Dan moet je naar speciale plaatsen toe.

Her resaurant was langs de kade van een grote, woelige rivier. Was wel lekekr even die waterlucht. Lekker als Sag en ik komend weekend ook naar de zee kunnen gaan. Uitwaaien. Tijdens en na het eten bespraken we de presentatie van de volgende dag. Wat er belangrijk was om zeker te zeggen en wellke teksten in de powerpoint presentatie misschien toch aangepast moesten worden.

Tijdens de bespreking werden we prettig onderbroken, eerst belde Sag even om te kletsen. Ik laat de mannen dan gewoon lekker even wachten. Het is tenslotte zondag en ze realiseren zich dat ik dan weg van Sag ben. Ze zijn trouwens best geschikt in die zin hoor. Een uurtje later bij het natafelen en bespreken ging de telefoon weer, Pap! Heel erg leuk dat hij belde hoor. Ook even bijgekletst terwijl Calvin even een sigaretje rookt.

Na het eten vertekken we naar een eigenlijk erg coole club, en binnen gaan we naar de bovenste verdieping, een relax verdieping, erg opulent en mooi ingericht, als ouderwetse lounge. Hier drinken we wat en gaan verder met onze besprekingen. Wanneer we tenslotte aankomen bij het hotel maken we de laatste aanpassingen en call it a night.

De volgende morgen ben ik om 0630 op, ben toch redelijk zenuwachtig voor deze eerste presentatie merk ik. Ik neem een bad en ga op internet de laatste beelden die ik wil hebben nog zoeken. Na het ontbijt lopen [!] we naam het hoofdkantoor van P&G.
Het is nu al bloedheet en humid. Gelukkig is het hoofdkantoor een hypermoderne toren met heel veel airco.

Van P&G zijde zitten er ongeveer 10 mannen en vrouwen. Ik ga iedereen langs, installeer mee en begin. In het begin nog een beetje zenuwachtig, maar het verloopt soepel, en maar tijdens het praten verdwijnt dat helemaal. Als we eenmaal bij de vragenronde zijn ben ik helemaal 'in control' hihi. De vragenronde begint eigenlijk met een soort sollicitatiegesprek; wie ben je eignelijk, waar kom je vandaan, wat heb je al eerder gedaan en wat is je rol bij HuanYang...Al met al waren er veel goede resons op ontwerp, passend bij het merk etcetc en veel vragen aan de praktische kant. Hopelijk daar voor hen de juiste antwoorden op gegeven. Als laatste mijn vraag ' I just hope we have struck the right tone with P&G..' met als antwoord ' You have..' Dus we vertrokken met een voldaan gevoel en nieuwsgierigheid naar de andere 2 kandidaten die nog moesten komen die dag...

De rest van die middag kon ik mijn vermoeidheid toe laten slaan en heb ik lekker geslapen op het vliegtuig terug. [Eerst nog van calvin voor Sag allemaal lokale vruchten gekregen bij een stalletje op het vliegveld] Eenmaal aangekomen bij YongHe [thuis] natuurlijk blij om thuis te komen bij mn liefje...

Mel

Heb ik mijn stukje geschreven klaar om te plaatsen zie ik dat mijn vriend heeft geschreven, leuk!!!! Nu ben ik eens onderaan Mel zijn stuk.

Na de dag van gister is deze weer iets beter. Ik baalde ervan dat mijn leven hier weer redelijk iedere dag van hetzelfde is. Opstaan, mail checken, leren en eten, naar school fietsen, lesvolgen, eten, naar huis fietsen, studeren, beetje lezen, mail checken, dagboek schrijven, eten, de hele avond aan de computer. Ik leef zo'n beetje op de mailtjes en reacties uit Nederland en ik kwam er gister achter dat dat eigenlijk niet zo goed is. Ik besloot dat ik toch iets naast dat leren moet hebben al is het maar een middag. Dus besloot ik om naar een lagere school te gaan en te vragen of ze daar mijn hulp kunnen gebruiken voor een middag in de week. Misschien kan ik Engels geven ofzo of voor mijn part kopieren als ik maar onder de mensen/kinderen ben. Gewoon gratis. Ik merk dat ik kinderen mis, dat is wel goed is mijn huidige (in Nederland dan) beroep misschien toch mijn missie in het leven???

Op school heb ik even aan Linda gevraagd of het vreemd is om zoiets te doen. Zij dacht van niet maar ze zei dat waarschijnlijk alles wat wij als buitenlanders doen vreemd is dus dat het niet uit maakt. Ik dus op mijn fiets. Ik kom iedere dag langs die grote school maar het leek me leuker om bij een kleine niet zo'n duur uitziende school mijn diensten aan te bieden. Ik kom iedere dag langs een wat kleinere school, tenminste ik denk dat het een school is. Onderweg bedenk ik wat ik door de intercom zou moeten zeggen, ik kom echter niet echt ver. Daar aangekomen parkeer ik mijn fiets en loop naar het hek. Ik zie echter geen intercom, mmmm... wat nu. Een stemmetje in mijn hoofd zegt, ach pech hebben ga maar lekker naar huis, maar een andere stem zegt kom op je wilt dit moet je het ook proberen te bereiken. De laatste wint. Ik ga kijken of het hek ook open kan maar zie dan een huisje waarin iemand zit. Een bewaker/portier. Ik tik op het ijzer van het hek en hij komt uit zijn huisje. Een man van middelbare leeftijd met een mooi bruin gebit en een onregelmatig gezicht. Hij doet het hek open en ik stap binnen. Ik begin te zeggen dat ik een buitenlandse student ben. En of dit een school is. Ja het is een school. Nu wordt het moeilijk. Ik zeg dat ik uit Nederland kom en hier woon. En dat ik in Nederland juf ben. Of dat er allemaal goed uit komt weet ik niet maar het lijkt of het het snapt. Nu moet ik alleen nog zeggen wat ik wil. Maar die woorden ken ik nog niet. Ik vraag of ik iets mag zeggen tegen een juf maar mijn uitspraak van het woord zeggen is niet correct. Dan bedenk ik me dat ik kan zeggen dat ik engelse juf ben. Dat doe ik maar zet de woorden in de verkeerde volgorde. Maar hij begrijpt me want hij verbetert me. Ik knik heftig met mij hoofd en dan zegt hij dat ze geen engels hebben hier op school. Nee dat is mooi denk ik kan ik dat mooi doen. Maar hij denkt dat we klaar zijn en ik weet niet meer wat ik kan zeggen om iemand te spreken te krijgen van de school. Dus bedank ik hem en vertrek, hij zwaait me na. Balen.... maar ik heb het wel geprobeerd. Thuis bedenk ik me dat ik Mel moet bellen of hij kan vragen of Robbert een briefje kan maken waarop staat dat ik graag op de school wil werken als een engelse juf voor niets. En dat ik graag iemand van de school wil spreken. Dat doe ik en Mel gaat het voor me regelen. Hij wist niets van mijn plannen en vond het erg goed dat ik deze actie had ondernomen. Ik eigenlijk ook wel nu hopen dat het met briefje wel gaat lukken. En anders moet ik toch de grote dure school proberen.

Op school kreeg ik mijn luistertoets terug en er stond veel rood in maar ik was zeer tevreden. Ik had namelijk heel veel van de tonen goed. Ik had de letters wel wat vaker fout geschreven maar ik vond het knap van mezelf dat ik de tonen goed had. Ik vroeg aan de anderen hoe ze het hadden gedaan. Maar Linda was haar boek vergeten thuis en Elyah liet het gewoon niet zien, zou hij het misschien toch niet zo goed hebben gemaakt? Josh had het er ook best goed van afgebracht dus ik denk dat hij ook redelijk tevreden was. Josh eet tegenwoordig niet meer op school hij eet nu met een jongen die hem bij les geeft. Hij gaat ook met sprongen vooruit niet normaal meer. Ik ben dus alleen met de amish, niet heel gezellig. Ik liep naar buiten met de moeder amish en ik vroeg haar waarom ze de kapjes om hebben, of dat voor hun geloof moet. Is natuurlijk een schot voor (god hoe gaat dat spreekwoord ook alweer) open roos? Maar goed dat maakt niet uit. Ja zegt ze dat is voor hun geloof want in de bijbel, korintie 11 (ofzo), en ze kijkt me aan en ik knik dus ik doe daarmee net of ik dat stuk ken, staat dat vrouwen niet met onbedekt hoofd mogen bidden. Ik vraag haar waarom ze hem dan de hele dag op heeft ze zegt dat ze op een dag heel vaak met god praat en geen zin heeft om dan iedere keer dat hoofdkapje te zoeken. Dus is het handiger om het maar de hele dag opgeknoopt te hebben. Op zich wel gek dat het een doorkijk kapje is. Misschien hebben ze in de winter wel dichte kapjes en dikkere jurken. Het is trouwens geen gezicht hebben ze zo'n onflateuse jurk aan met grote gympen eronder met witte sokken. Marleen zou zich doodschrikken.

Ellis belde net. Ze kan niet komen want Kras heeft een fout gemaakt met de boeking en biedt haar een alternatief dat 300 euro duurder is. Dat gaat natuurlijk nergens over. Erg jammer we hadden er veel zin in dat ze kwam. Ze gaat als haar woede wat is geslonken kijken of ze iets anders kan regelen maar dat wordt dan waarschijnlijk een andere datum.

De ayi is net vertrokken ze had zeker haast want ze was een half uur te vroeg klaar. Ik vind het wel lastig want ze doet het bad bijvoorbeeld niet en de wc ook niet erg grondig. Misschien moet ik Robbert daar ook een briefje voor laten schrijven. Dat zijn juist de dingen die je niet zelf wilt doen. Maar goed ik vind het al heel fijn dat ze veegt, mopt, wast en strijkt (in een mega langzaam tempo) en natuurlijk kookt. Misschien moet ik het dan voor lief nemen dat ik de badkamer zelf moet doen. Ik heb wel even toen ze net binnen was een gesprekje met haar gehouden. Ik vroeg haar of ze een kind heeft. Die heeft ze en die is 17 jaar oud en gaat naar school. Ik laat haar (tip van papa) de foto van mijn familie zien. En zeg dat dit mijn baba is en dat mijn mama en mijn meimei en didi, en natuurlijk niet te vergeten wode pengyou(mijn vriend) en tade pengyou (haar en zijn vriend). Ook vertel ik dat de vriendin van mijn broer zwanger is (met een gebaar) en dat ze in januari moet bevallen. Ze vraagt hoe oud ik ben, ze denkt 30 (Leen is de ouderdom dan toch ingetreden?). Ik zeg dat ik 31 ben en geef haar ook even de leeftijden van mijn meimei en didi. Ze kijkt verward dat Anne zwanger is terwijl die jonger is dan ik en ik nog geen kinderen heb. Hierover kan ik niet met haar praten want zover rijkt mijn vocabulaire nog niet. Maar ze was erg tevreden over mijn gesprekskunsten en zei hao. Dus heb ik het er goed vanaf gebracht, bedankt pap!

Het woord voor vandaag is méi you, dit is een erg belangrijk woord het betekent heb ik niet. Ze gebruiken het heel veel. Dus goed onthouden.
Zai jian!
Shang Sa La
Ps: Manon ik hoop dat school leuk was. Ik wens je heel veel sterkte toe morgen met de operatie ik hoop dat het een beetje meevalt.