Terug naar wat is geweest
Door: Sag
Blijf op de hoogte en volg Melle, Sagra, India, Brida en Yuna
08 December 2014 | Nederland, Nederland
Er waren meerdere redenen voor mij om te stoppen met mijn werk als onderwijzeres. Een van die redenen was dat ik geen geduld meer had en steeds vaker boos en onredelijk reageerde op mijn eigen kinderen en op Mel. Ik was niet meer mezelf. Ik zette de knop om op mijn werk, was daar gezellig en vrolijk maar thuis liet mijn ware gevoel zich weer zien.
Vanaf de zomervakantie ben ik gestopt en het gevoel niet meer te hoeven werken gaf me veel rust. Toen de vraag kwam of ik een ochtend in de week Rots en Water training wou geven op mijn oude werk leek me dat leuk en dat ben ik gaan doen.
Niet werken heeft meerdere kanten. Je telt niet echt mee in de maatschappij want je doet immers niets (behalve het gezin verzorgen, het huis op orde houden, de administratie doen en al India haar zaken waarnemen dan, volgens veel mensen doe je niets), je brengt geen geld in het laatje maar geeft wel geld uit. Het zorgt er bij mij voor dat ik me minder voel dan anderen terwijl ik weet dat dat niet nodig is.
Het geeft me daarnaast ook ruimte, ruimte om te sporten, om India haar zaken niet allemaal in 2 dagen te hoeven proppen. Maar bovenal, rust aan mijn hoofd zodat ik een leukere moeder en echtgenote ben. Ik ben nog niet helemaal de oude dus het geduld dat ik had is nog niet op het oude niveau maar het gaat al stukken beter. Ik heb wat meer energie om met de kinderen te spelen en dingen te bedenken om te doen. Ik merk het vooral ook aan Bri dat het beter gaat met mij, ze is minder snel boos en zit lekkerder in haar vel dan een paar maanden geleden.
Helaas zit aan rust ook weer een keerzijde. Door de rust heeft mijn lichaam of hoofd besloten dat het ook tijd is om te verwerken. Zo kan ik opeens heel verdrietig worden, tijdens het fietsen of hardlopen kunnen de tranen over mijn wangen stromen en ik weet niet waar het vandaan komt want ik heb niet over verdrietige dingen nagedacht. Het verdriet komt van zo diep in mijn binnenste naar buiten en wanneer het er is weet ik ook dat het nog lang niet is opgedroogd, ik heb nog veel te gaan. Daardoor weet ik ook dat het voor mij nog niet de tijd is om weer te gaan werken, eerst moet ik hierdoor heen.
Samen met het verdriet kwam ook het verlangen. Het verlangen naar China en dan met name naar Beijing. Een hele sterke behoefte om terug te gaan om alle oude plekken weer te bezoeken en de geuren die in mijn geheugen staan gegrift weer op te snuiven. Ik heb een ontzettend lieve man die vindt dat ik moet gaan en daarom heb ik, samen met mijn vriendin, voor eind april een vlucht geboekt en slapen we in een hotel in een hutong. Ik heb al mijn flashcards weer van zolder gehaald en ben mijn Chinees aan het ophalen. Ik ben een schema aan het maken van de plekken waar ik heen wil en daar zit ook het ziekenhuis waar India is geboren bij. Ik wil naar de ICU en onze VIP kamer daar. Door de gangen lopen en hopelijk nog een van de lieve zusters ontmoeten. Het zal een emotionele reis worden, dat is het nu al, maar hopelijk ook een reis waarin ik dingen kan afsluiten en waarin ik kan genieten van die geweldige stad die mijn hart heeft gestolen.
Vanaf de zomervakantie ben ik gestopt en het gevoel niet meer te hoeven werken gaf me veel rust. Toen de vraag kwam of ik een ochtend in de week Rots en Water training wou geven op mijn oude werk leek me dat leuk en dat ben ik gaan doen.
Niet werken heeft meerdere kanten. Je telt niet echt mee in de maatschappij want je doet immers niets (behalve het gezin verzorgen, het huis op orde houden, de administratie doen en al India haar zaken waarnemen dan, volgens veel mensen doe je niets), je brengt geen geld in het laatje maar geeft wel geld uit. Het zorgt er bij mij voor dat ik me minder voel dan anderen terwijl ik weet dat dat niet nodig is.
Het geeft me daarnaast ook ruimte, ruimte om te sporten, om India haar zaken niet allemaal in 2 dagen te hoeven proppen. Maar bovenal, rust aan mijn hoofd zodat ik een leukere moeder en echtgenote ben. Ik ben nog niet helemaal de oude dus het geduld dat ik had is nog niet op het oude niveau maar het gaat al stukken beter. Ik heb wat meer energie om met de kinderen te spelen en dingen te bedenken om te doen. Ik merk het vooral ook aan Bri dat het beter gaat met mij, ze is minder snel boos en zit lekkerder in haar vel dan een paar maanden geleden.
Helaas zit aan rust ook weer een keerzijde. Door de rust heeft mijn lichaam of hoofd besloten dat het ook tijd is om te verwerken. Zo kan ik opeens heel verdrietig worden, tijdens het fietsen of hardlopen kunnen de tranen over mijn wangen stromen en ik weet niet waar het vandaan komt want ik heb niet over verdrietige dingen nagedacht. Het verdriet komt van zo diep in mijn binnenste naar buiten en wanneer het er is weet ik ook dat het nog lang niet is opgedroogd, ik heb nog veel te gaan. Daardoor weet ik ook dat het voor mij nog niet de tijd is om weer te gaan werken, eerst moet ik hierdoor heen.
Samen met het verdriet kwam ook het verlangen. Het verlangen naar China en dan met name naar Beijing. Een hele sterke behoefte om terug te gaan om alle oude plekken weer te bezoeken en de geuren die in mijn geheugen staan gegrift weer op te snuiven. Ik heb een ontzettend lieve man die vindt dat ik moet gaan en daarom heb ik, samen met mijn vriendin, voor eind april een vlucht geboekt en slapen we in een hotel in een hutong. Ik heb al mijn flashcards weer van zolder gehaald en ben mijn Chinees aan het ophalen. Ik ben een schema aan het maken van de plekken waar ik heen wil en daar zit ook het ziekenhuis waar India is geboren bij. Ik wil naar de ICU en onze VIP kamer daar. Door de gangen lopen en hopelijk nog een van de lieve zusters ontmoeten. Het zal een emotionele reis worden, dat is het nu al, maar hopelijk ook een reis waarin ik dingen kan afsluiten en waarin ik kan genieten van die geweldige stad die mijn hart heeft gestolen.
-
08 December 2014 - 14:47
Bianca:
Ohhhhh wat goed en gaaf voor je!!!! Dat lijkt me een mooie stap in de verwerking..... Pjoeiiiii er zal wel veel op je afkomen daar. Spannend zeg!!!! Hoop dat de fijne herinneringen de overhand hebben :-). Enjoy! trots op jou! -
08 December 2014 - 19:40
Caroline:
Wat goed zeg! Ja, het zal nog veel meer tranen gaan kosten, maar wat zou het geweldig zijn als je zo voor jezelf alles kunt ordenen in je hoofd. Knap dat je durft te kiezen voor je zelf en wat zul je jezelf daarna een nog leukere moeder vinden! xxx -
08 December 2014 - 19:54
Marlon:
Jemig wat goed van je Sagra! Wat een onwijs goed gevoel moet dat geven om weer echt iets voor jezelf te doen, het plannen van je reis, het ophalen van de taal. Überhaupt weer plannen maken, top! En ja, dat zal beslist heel emotioneel en lastig en mooi en bijzonder worden en een wervelwind van emoties; ik denk dat het een grote stap is - vooruit! Ik wens je heel veel plezier bij de voorbereidingen! Dikke knuffel!
-
08 December 2014 - 23:48
Martha:
Goed besluit, Sag! Mooi.....xxx -
09 December 2014 - 13:16
Erica:
Doe je goed en is nodig voor je verwerking! Verstandige beslissing en een happy moeder en vrouw voor je gezin is heel belangrijk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
