Afscheid en een ontmoeting

Dit keer worden we niet wakker gebruld maar wakker gedonderd. Het gaat de hele nacht al tekeer maar om 6 uur komt de finale klap. Hij is zo hard dat ik recht op in mijn bed zit en meteen heel snel naar India toe moet omdat die ook heel erg geschrokken is en moet gillen in haar bed. Mel is ook wakker en de kleintjes, die slapen overal dwars doorheen. Onze dag begint dus vroeg maar dat is niet erg want ik moet nog wat dingetjes inpakken waar ik gisteren niet aan toekwam. We zouden het eten voor India maken maar kwamen tot de ontdekking dat we geen olie hadden. Dat ging dus niet lukken en dus krijgt India een maaltijd Ketocal meer dan normaal. Morgen krijgt ze dan volledig Ketocal en zondag koken we dan in het appartement.
Dus nu maken we een extra Ketocal, geven de kleintjes een banaan en drinken zelf maar een glas sinasappelsap (we hebben niets meer) en gaan na gedag gezegd te hebben tegen Alexis en familie, op pad. We rijden in een uur naar het verhuurbedrijf en leveren hem met een volle tank weer af. Bij het verhuur bedrijf staat onze nieuwe bolide reeds op ons te wachten. Mel had de afgelopen dagen steeds contact met dat bedrijf want ze wilden de auto een dag eerder bij het camper bedrijf neerzetten. Dat hadden ze dus gedaan en de auto ziet er prima uit. Wanneer je op een knopje drukt gaat de zijdeur automatisch open, gaat de auto naar beneden en klapt er een ramp uit. De rolstoel staat in het midden van de auto, de achterbank zit daar achter en wij zitten er voor. Er is wel heel weinig plek voor de bagage maar dat is maar voor een korte tijd. Als alles verder akkoord is verklaard kunnen we na afscheid van de camper te hebben genomen op weg naar Stuart.

Het is inmiddels al half 12 en Mel en ik hebben behoorlijke trek. We moeten nog wat dingen halen bij Walmart en gaan dan bij gebrek aan beter eten bij Dunkin Donuts. Ik denk gewoon een broodje met kaas te bestellen maar ook mijn broodje is vet aan de onderkant, de koffie is al gezoet en daardoor niet meer lekker, geen geweldige lunch dus maar wel aardige mensen. Op de plek waar we zijn zijn we wat huidskleur betreft in de minderheid. Er zijn veel negroïde mensen en latino’s.
Na de lunch gaan we echt op weg naar Stuart we nemen de alternatieve route maar rijden nog steeds op grote wegen dus dat maakt weinig verschil. Wanneer we er aankomen blijkt het een schattig dorpje te zijn met een oud dorpscentrum. Ons hotel is in het oude centrum en ziet er heel kleurrijk uit. Bij binnenkomst worden we begroet door een, hoogst waarschijnlijk goede Christen, die volgens een artikel in een tijdschrift dat bij de voordeur ligt een advocaat, een toegewijde vader van 7 kinderen en een hotelhouder is. Het is een hele vriendelijke man en we mogen de rolstoel in de kamer parkeren die hij aan het renoveren is. We moeten India de trap op tillen naar onze kamer maar dat is de moeite meer dan waard. We hebben een hele gezellige kamer met een bank die we kunnen uitschuiven en daar aan vast nog een kamer met een tweepersoons bed. Mel gaat daar met India slapen en ik slaap met Yuna op het uitklap bed en Brida krijgt een luchtbed. Er staat een bordje brownies klaar die gebakken zijn door de zus van de eigenaar. Het ruikt overal heerlijk en we kunnen er zelfs koken. Bij de Walmart hadden we olie gekocht dus dat kunnen we morgen doen.
Nu gaan we er op uit het is inmiddels al 4 uur.

We lopen over de boardwalk waar een bruiloft net is afgelopen. Ik rijd India naar beneden en daar komt er meteen een meneer in een rolstoel op ons afgereden. Hij vraagt ons wat India heeft en dat zijn zus dat ook heeft. Dat het fijn is dat er nu internet bestaat zodat je alles kunt uitzoeken en dat het in de tijd van zijn zus nog niet het geval was en het toen dus behoorlijk wat moeilijker was. Het is een vriendelijke man maar toch vraag ik hem niet wat hij heeft. We nemen afscheid en lopen door naar een soort pier/steiger met een uitkijkpunt en mooie boten. Het schijnt dat er hier wilde dolfijnen zwemmen maar we zien ze helaas niet.

We lopen via het dorpje terug en besluiten om te gaan eten bij het Sportrestaurant (Mel heeft namelijk zin in vlees). We kunnen op het terras zitten en als we geen zin meer hebben om met elkaar te praten dan is er op een van de 8 tv’s vast iets interessants te zien.
Wanneer ik terugkom van de wc met de kleintjes zegt Mel dat hij even met India naar binnen moet want het schijnt dat er een klant is die 50 dollar van onze rekening wil betalen vanwege India.
Het blijkt dat het een Schot is die nu hier woont met zijn gezin en hij zag ons met India en vond ons zo’n mooi en gelukkig gezin en daar wou hij een bijdrage aan leveren. Wanneer Mel hem vertelt dat we voor de dolfijntherapie komen krijgt zijn vrouw kippenvel op haar armen en zegt dat ze het zo mooi vind dat we dat doen. Wanneer we aan het eten zijn komen ze naar buiten en zeggen nog even gedag. De rekening bedraagt nog 17 dollar ex fooi. Zeer bijzonder dus voor ons ook.
We hadden de kleintjes beloofd dat we nog naar het speeltuintje zouden gaan dus dat doen we nog even en wanneer Yuna daar haar onderbroek vol poept gaan we naar het hotel terug. Daar probeer ik de foto’s van de camera te halen met ons nieuw gekochte dingetje van Walmart maar dat werkt niet dus helaas….

Sag