afscheid

Na een suffe ochtend die in het teken stond van inpakken en kinderen verzorgen gaan we op weg naar de laatste therapie sessie.

Over Brida heb ik het nog weinig gehad. Die deed mee met de broertjes/zusjes club maar was het enige kind op twee begeleidsters. Het waren twee jonge meisjes van Duitse afkomst. Een van de twee sprak wel Nederlands. De eerste dag dat Brida mee ging kwam ze binnen 5 minuten huilend terug omdat ze was gevallen. De volgende keer ging ze mee maar was Mel een tijdje daar gebleven tot ze bezig was en toen ging het goed maar kwam ze halverwege terug omdat ze in haar broek had geplast, we hebben haar toen zonder onderbroek weer mee terug gegeven. De keren daarna liep één van ons mee en bleven we daar tot ze bezig was. Echt leuk heeft ze het niet gevonden behalve de keer dat ze schildpadden ging voeren en pelikanen ging aaien. Ze hebben verder alle keren geknutseld en gepuzzeld. Op een keer had het meisje een tasje met jeu de boules ballen in haar hand Brida was erg geïnteresseerd en vroeg haar of ze dat gingen spelen. Inkoppertje dacht ik daar kan het meisje punten mee scoren bij Brida maar ze zei ‘Nee we gaan knutselen.’ En Brida haar enthousiastme daalde weer tot het nulpunt.
Donderdag was Brida met de oma van een ander kindje aan het praten tot ze de twee meisjes aan zag komen, ze stopte midden in haar zin en zei ‘O nee, daar heb je ze weer.’ Ze rende weg en dook onder de houten bank. Ik moest erg lachen vanbinnen maar voelde me ook wel schuldig dat ik haar toch weer mee stuurde. Het moet natuurlijk leuk zijn en is bedacht zodat de broertjes en zusjes ook een leuke dag hebben terwijl hun andere broer of zus met de dolfijn zwemt. Vandaar dat we besloten hadden dat ze vrijdag niet mee hoefde als ze dat niet wou. Ze wou het niet en toen een van de twee meisjes toch kwam begon ze te huilen. Het meisje wou alleen gedag zeggen maar dat was al teveel gevraagd. Ik heb Brida toch gedwongen om een hand te geven. Ik weet niet waar het door kwam misschien door de onzekerheid van de meisjes. Met Jessica of Nicole ging ze zo mee dus het is toch wel iets in die meisjes denk ik wat haar niet aanstaat.

De therapie was niet anders dan anders. Ik mocht er wel even bij om te kijken hoe Nicole de mondmassage toepast zodat ik het thuis ook kan doen. India gaf een aantal keer heel goed aan met de ja/nee kaarten of ze nog meer massage wou. Ze accepteerde de massage erg goed. India kreeg nog een dikke knuffel van Li-Na en toen was het afgelopen. Nicole vertelde dat het heel goed ging vandaag en dat India had geschilderd. Ze kon merken dat ze dat vaker had gedaan aan de manier waarop India reageerde. Ze heeft een soort stempel van een dolfijn geschilderd op allerlei verschillende manieren. Met haar volle hand, door met haar hand te schudden en met haar vinger stippen te maken. Die dolfijn hebben ze op een vel gestempeld. We hebben gesproken over wat wij ervan hebben gevonden en toen hebben we nog wat foto’s gemaakt met India en haar therapeuten en met ons allemaal bij elkaar. Ik vroeg Nicole of als we over een tijdje weer zouden komen zij er dan ook weer India’s therapeut kan zijn. Toen zei ze nee want dit was mijn laatste sessie. Ze had niets gezegd om ons niet te belasten maar voor haar was dit dus ook een bijzondere sessie omdat het haar laatste was. Ze heeft daar 5 jaar gewerkt en gaat nu terug naar Duitsland om daar samen met een van de andere therapeuten een soortgelijk project op te starten maar dan niet in het water en met andere dieren. Ze wil met honden, paarden en ezels gaan werken. Maar eerst gaat ze terug en kijken of ze weer in Duitsland kan aarden. Zo was het toch een heel bijzonder afscheid voor ons allemaal. Jessica loopt stage en die gaat 8 november ook weer terug naar België naar haar baan als ergotherapeut. We hebben het erg getroffen met deze twee vrouwen, zo lief, professioneel en erg goed als team.

Na afscheid te hebben genomen van het andere gezin zijn we naar het appartement gegaan hebben alle spullen in de auto gezet en weer naar Blue Bay gereden. We zitten weer in huisje nr 1. De muggen zijn hier wel erger dan in het vorige huisje en in de woonkamer is geen airco maar het huisje op zich voelt veel lekkerder aan. Eigenlijk zou je dit huisje en dit strand op die andere plek moeten hebben ;-). Het is wel leuk dat de kinderen zich hier ook erg op hun gemak voelen en dat Brida alles nog herkent en zich herinnert dat ik met haar in het zwembad ben geweest. Ze hebben goed geslapen alleen India heeft om 2 uur ‘s nachts stecolid gekregen. Vanmorgen lag ik om 8 uur met Brida in het zwembad. Ze heeft zonder bandjes, met haar duikbril op, stenen van de bodem gepakt die ik telkens op het trapje verstopte. Ze kan nu toch wel zo’n 8 seconden onder water blijven dus het gaat steeds beter.

Nu gaan we op pad naar de Westpunt. Kijken of het natuurpark mooi is. Het is hier alweer bewolkt en dat blijft het de komende dagen waarschijnlijk dus dat is jammer. Maar we genieten natuurlijk evengoed wel.

Bon tardi,

Sag