SINT OP "SCHOOL"

Om 10 uur worden we verwacht op de “school” van India om Sinterklaas te vieren. Toen ik het briefje kreeg dat de viering er was en of we kwamen had ik zoiets van, nee, teveel gedoe met 3 kinderen en India heeft er toch niets aan. Maar toen ik het er met India haar PGBer over had, die daar heeft gewerkt, zei ze dat het wel de moeite waard is en dat het altijd erg leuk is. Ok dacht ik toen, we gaan. Dinsdag heb ik als hulp Sint nog een kadootje voor Brida en Yuna gekocht zodat die, op aanraden van “school”, niet het gevoel krijgen dat Sint niet aan hen heeft gedacht.

Om half 10 vertrek ik, met twee kinderen in de auto, van huis. Natuurlijk is de benzine op dus moet ik eerst tanken er ligt 5 cm sneeuw op de weg dus kan ik maar 30 km per uur rijden. Ik zou om kwart voor 10 India ophalen bij het logeergezin maar arriveer daar pas om 10 uur. We zetten India in de auto en ik vertrek. Om kwart over 10 kom ik aan op “school”. Nou moet ik zeggen dat een deel van me ook niet wilde gaan omdat er ook andere ouders komen. Dat vind ik toch best spannend, wat vinden ze van me, doe ik het in hun ogen wel goed met India en kan ik alle drie mijn kinderen wel aan in mijn eentje tijdens Sint zijn komst. Ik zet al mijn gedachten voor ik naar binnen ga in de koelkast en druk de beveiligingscode van de schuifdeur in. India zit in de wagen, Brida loopt lief naast me en Yuna heb ik in de draagzak op mijn buik.

Het is druk op India haar groep, gezellig druk. We worden vriendelijk begroet en de juffen helpen mij met het uittrekken van jassen enzo. Er is een moeder die ik ken en daar kan ik naast zitten, naast ons zitten een vader en een moeder met een baby die ook bij India op de groep zit. We zijn gezellig met elkaar aan het kletsen. Brida is al vaker bij India op school geweest en die is lekker aan het spelen, India zit bij mij op schoot en Yuna gaat van de een naar de ander iedereen probeert te helpen. Sint is wat verlaat maar komt uiteindelijk toch binnen, samen met twee pieten en een muziektherapeut met een gitaar. We zingen samen liedjes en India is breeduit aan het lachen. Dan mogen de kinderen op schoot, dat had ik niet verwacht. Er gaat eerst een jongetje dat ik wel ken vanuit het logeergezin. Hij wordt bij Sint op schoot gezet en dan krijg ik het van binnen even te kwaad. Straks zit mijn meisje ook bij de Sint op schoot, voor het eerst in de 4 jaar van haar leven gaat ze Sint meemaken. Wat is het in me dat die emotie los maakt. Ik denk het gemis van alle ‘normale’ dingen de afgelopen 4 jaar. De vreugde dat mijn dochter nu ook de kans krijgt om dit mee te maken in een gezelschap van kinderen en ouders net als wij en de gedachte dat ik niet had willen gaan omdat ik dacht dat ze er niets aan had.

Dan is India aan de beurt. Ik zet haar op schoot bij een hele lieve Sinterklaas. India moet lachen terwijl Sint tegen haar praat en zijn baard (net als die van opa) lekker in haar gezicht kriebelt. Er worden liedjes gezongen terwijl ik snel een foto maak van de eerste keer dat mijn dochter bij Sinterklaas op schoot zit. Als alle kinderen van de groep bij Sint zijn geweest mag ook Brida bij hem ook schoot, nu ze haar grote zus zonder huilen bij Sint heeft gezien durft zij ook wel, meteen weer een foto moment van een eerste keer.
Als Sint is vertrokken komen er kadootjes. India krijgt wel drie kadoos, een muziekdoosje, een trilbeestje en lekkere shampoo. Brida krijgt een spel van Dora en is heel erg blij en Yuna een rammelaar. Ik klets nog wat verder met de verschillende ouders, indirect kennen we elkaar vaak wel, de wereld van de meervoudig gehandicapten is niet zo groot, Brida speelt met de andere broertjes en zusjes van kinderen van de groep en Yuna ligt in een bedbox. Dan is het kwart voor 12, tijd om naar huis te gaan. Het was snel voorbij en ik ben zo blij dat ik ben gegaan. Voor India natuurlijk maar ook voor Brida, die het prima naar haar zin heeft en nog niet weg wil, maar vooral ook voor mezelf. Het is fijn om in een omgeving te zijn waar onze situatie normaal is en waar we allemaal hetzelfde worden behandeld en waar we als gezin (jammer dat Mel er niet bij was) ook van dit volksfeest hebben kunnen genieten.

Het is een emotioneel jaar als je (gehandicapte) kind vier jaar is. Waar andere kinderen op zwemmen en/of een sport gaan en naar school moeten wij leerplicht ontheffing aanvragen bij de gemeente. Dat moet je zelf regelen voor het vijfde levensjaar. Je moet de gemeente bellen die je vervolgens een formulier sturen. Er moet weer een brief van de specialist bij die zegt dat je kind niet naar school kan. Als het tegenzit moet je nog naar een arts van de GGD die dan met eigen ogen kan zien dat je kind dit niet kan. Gelukkig hoefde dat in ons geval niet, wij hebben gisteren een brief gekregen van de GGD arts dat India van leerplicht is ontheven voor de rest van haar leven. Ook dat was weer even slikken. Nu is het niet zo dat ik er emotioneel doorheen zit ofzo (mochten jullie dat misschien denken ;-)) Ik ben sinds India in ons leven is nog nooit zo sterk geweest. Sinds de geboorte van Yuna voel ik me erg stabiel, ben ik heel rustig in mijn hoofd en maak ik me veel minder druk over wat er allemaal moet. Dat is een fijn gevoel maar soms, door dit soort dingen word je weer even overvallen maar…. het blaast me niet meer omver.

Een fijne Sinterklaas !!