ziek...

Onze laatste dag in Kyoto lijkt nog wel warmer maar waarschijnlijk kwam dat omdat het benauwd was, er zat regen aan te komen, die uiteindelijk pas om 4 uur viel.
We wilden naar het textiel district lopen. We komen uiteindelijk wel bij het textiel centrum wat wel aardig was maar niet zo bijzonder als we gedacht hadden; we hoopten op kleine straatjes vol met handelaren enzo, maar verder vinden we niet echt zo een heel district vol met textielzaken. We lopen maar een beetje rond en hebben het ontzettend warm. We besluiten om, wanneer we weer weten waar we zijn, een bar op te zoeken zodat India kan eten en daar verder te beslissen.
Het barretje waar we terecht komen is erg vaag en duur maar India kan er lekker eten en wanneer we vertrekken besluiten we om onze late lunch ergens anders te nuttigen. We lopen wat en zien dan het Manga museum. Daar wou Mel al heen maar het was er niet van gekomen en mij zegt het niet veel.

Het gebouw waarin het museum is gevestigd is mooi maar het museum zelf stelt geen moer voor. Er staan alleen maar 300.000 manga boekjes in. Iedereen is aan het lezen, en wij maar zoeken met een huilende India waar de tentoonstelling nu is. Blijkt dat dat er niet is en dat het echt alleen om die boekjes gaat. We gaan gedesilusioneerd weer naar buiten. Voor we het museum in gingen hadden we wel in het cafe ernaast lekker een broodje gegeten, daar stonden op de muur tekeningen van Manga artisten. Dat zag er wel tof uit dus toen had ik er ook wel zin in. Ik moest terug denken aan de tijd dat ik Candy, Candy altijd op de tv keek, die is ook door een Manga artiest getekend. (heb je geen idee waar dit over gaat? Kijk dan even naar de fotos).
Wanneer we het museum uitkomen regent het heel hard. We nemen een taxi om onze bagage bij het hotel op te halen en vertrekken dan naar het station. India vond deze dag geen moer aan en heeft de hele tijd gekreund dus wij zijn er ook wel klaar mee.

Gelukkig hebben we wat eerder de taxi genomen want het verkeer is een chaos. We komen precies op tijd aan en hoeven maar even te wachten op het station tot de Shin kan sen ons weer naar Nagoya brengt. Wat wel bizar is in de trein is dat er na iedere stop een conducteur de kaartjes komt controleren, dat is op zich niet gek maar wanneer hij naar binnenkomt, buigt hij en zegt iets waar niemand naar luistert en buigt dan opnieuw.
Sowieso word je van dat buigen op een gegeven moment een beetje moe. Iedere keer als we het hotel binnen kwamen stonden er zo'n 7 man/vrouw klaar om voor ons te buigen en om ons welkom te heten.

In Nagoya op het station merken we dat het daar al veel warmer is dan het in Kyoto was, of in ieder geval vochtiger. Wanneer we op Kota station aankomen blijkt het inderdaad erg warm te zijn, het zweet gutst van je af terwijl je niets doet.

Dinsdag was het nog warmer, ik dacht dat ik gek werd. Binnen was het 's morgens al 33 graden, veel vocht en geen wind. Gelukkig ben ik niet de enige die zweet, al de vrouwen op Momonoki vinden het warm en lopen met handdoekjes hun gezicht te deppen, ook bij hen zie ik de zweet plekken in hun t-shirts verschijnen. De verleiding om een hempje aan te trekken was groot maar ik heb het toch maar niet gedaan, ik ben al niet juist gekleed dus laat ik het niet nog erger maken.
Toen Keiko ons die ochtend kwam ophalen had ze als verrasing een hele tas vol met kadoos voor ons mee. Twee kimono's voor India met Sakura bloesem erop, twee spuugdoekjes voor India. Een ander doekje wat je als sjaaltje ofzo kunt gebruiken. Twee t-shirts voor mel met Chinese tekens erop en een t-shirt voor mij met Sakura bloesem erop.
Het is de bedoeling dat India morgen (donderdag) een van de kimono's aandoet op het afscheids feestje van Momonoki. Ze zijn wel te groot dus gaat Hisako er een kleiner maken.

Het ging bij Momonoki die dag, dinsdag, best goed met India, het badje vond ze lekker en de rolmat ging ook goed. Daarna was ze helemaal op. Er was die ochtend dus ook een mevrouw van de tv om een pré-interview te houden en die vroeg ons een aantal dingen, over India, \momonoki en onze ervaringen daar. Ze had eerder al een briefje gekregen waarin we veel dingen uiteengezet hadden en dit vulde nog aan. Ze ging gelukkig ook met andere moeders en leidsters praatten dus kreeg ze een goed idee van alle zaken bij Momonoki.

Later die avond werd er gebeld naar Hisako haar huis en werd ons verteld dat het plan voor het stukje op TV veranderd was na het bezoek van de reporter en haar gesprek daarover met haar leiding; Ze wilden er niet een kort stukje over doen,maar een uitgebreide reportage of een speciale documentaire over Momonoki als geheel en hun manier van werken. De vrouw was erg enthousiast geworden want eerst zou het maar iets korts van 3 minuten worden met een focus op ons. Wij worden ook wel nog even op film vastgelegd morgen maar het gaat gelukkig niet alleen om ons maar echt om Momonoki zelf; later gaan ze de rest van de reportage filmen. Die krijgen we later dan op DVD.

Nu is het alleen de vraag of we het wel gaan redden morgen want India is ziek. Ze was dinsdag in de middag al aan het krijsen en kon niet slapen en vandaag ook de hele dag. We waren wel naar Momonoki gegaan maar ze vond het niets, we zijn dus na een uur weer vertrokken. Ze zakt steeds een beetje in slaap en dan begint het gekrijs. Ik herken dit wel van de keer dat ze oorontsteking had, toen was ze opgenomen in het ziekenhuis omdat ze niet wisten wat het was. Mel vroeg aan Hisako of het mogelijk was om naar een dokter te gaan. Ze regelde het meteen en binnen 5 minuten zaten we er (gelukkig dat we er vandaag heen konden want morgen zijn ze dicht). De dokter gaat met een soort metalen pincet India haar oorsmeer verwijderen, wat haar echt veel pijn doet ( en mij ook aangezien Mel haar vast heeft en ik niets kan doen). Dan spuit hij haar oren schoon. Vervolgens gaat hij met een camera het oor in en zien we op een beeldscherm India haar oren van binnen. De rechter ziet er voor ons ok uit maar de linker niet, die ziet rood met wat bloed.
Dan gaat de dokter in haar neus en keel kijken en zegt vervolgens dat ze een beginnende keelontsteking heeft en dat dat pijn kan geven in haar oren. Hij zegt dat de oren nog niet zijn geinfecteerd maar dat we waarschijnlijk net op tijd zijn anders had dit wel gebeurd.

Dan zegt hij dat ze antibiotica krijgt en iets anders. We worden naar een andere kamer gebracht en daar wordt Mel met India op een kruk geplaatst om vervolgens een soort stoom apparaatje voor haar mond te krijgen wat ze moet inhaleren. We weten nog steeds niet of dit gewoon stoom is of dat er iets in zat. We betalen tenslotte iets van 40 euro en lopen dan naar de apotheek voor de medicijnen.
Thuis gekomen moet Hisako als een speer eten en naar een concert. Mel gaat voor ons eten halen. Terwijl ze beiden weg zijn komt Keiko langs en die heeft een of ander holistisch medicijn voor India. Het is een wierrook stokje wat ze aandoet en vervolgens in een metalen buisje schuift. Ze laat mij eerst voelen, het voelt warm aan. Dan doet ze het ding in mijn oor en blaast op de andere kant van het buisje. Ik voel de warmte in mijn oor en verder niets. Dit mag ze van mij best bij India doen. Ze doet beide oren en ik merk bij India geen verschil, ze blijft krijsen.
Wanneer Keiko weg is en ik haar de fles geef krijgt ze opeens een aanval. De krampen komen heel kort op elkaar en binnen de kortste keren tel ik er al 35. Ik haal snel boven de stecolit om te couperen en geef die haar. De aanval heeft 11 minuten geduurd en ik heb 59 krampen gezien. Dit is echt de grootste die we hezien hebben.
India ligt nu in bed, we hebben haar huilend achter gelaten want het hielp niet als we erbij bleven. Het lijkt nu stil boven dus nu maar hopen dat ze lekker mag slapen. En dan morgen maar zien wat we doen. We zijn alletwee (waarschijnlijk 3) erg moe en we verlangen er stiekem wel naar om weer thuis te zijn, en hopen dat daar alles weer een beetje onder controle komt.