India dag 4 en 5
Door: Sagra en Melle
Blijf op de hoogte en volg Melle, Sagra, India, Brida en Yuna
28 Mei 2006 | China, Beijing
Vrijdag 26 mei 2006
India ziet er heel rustig uit wanneer we naar haar kijken. Haar hele lijfje ziet er rustig uit en haar hart en ademhaling zijn regelmatig en op goede hoogte. We worden helemaal warm vanbinnen en voelen dat het goed gaat. We zijn blij en wachten met smart op de komst van pap en mam om hun hun mooie kleinkind te laten zien.
Dr Kung komt en verteld dat ik vandaag ontslagen wordt uit het ziekenhuis maar nog wel hier mag blijven in een andere kamer. Mel hoort later dat we naar de VIP room gaan zonder extra kosten. Dr Kung verteld wat dingen voor mij wat betreft het herstel van mijn lichaam en hoe het werkt met anticonceptie in China. Je schijnt hier niet aan de anticonceptiepil te kunnen komen. Daar begrijp ik dan weer niets van he, ze mogen maar 1 kind krijgen maar ze hebben geen anticonceptie pil. Vandaar dat de winkels vol liggen met condooms. (waarschijnlijk steriliseren ze zich wanneer ze een kind hebben gekregen ofzo).
Wanneer ik weer probeer te slapen komt er een zuster met een formulier wat ze met me moet doornemen maar als ze ziet dat ik probeerde te slapen zegt ze dat ze later komt.
Ik wou nog slapen maar voel me nu opgejaagd en stap maar onder de douche. Daarna ga ik onze kamer opruimen en spullen inpakken. Dr Kung komt weer maar ik weet niet meer waarom want op dat moment komen mijn ouders aan. Het voelt heerlijk mijn eigen pap en mam te kunnen knuffelen en hun liefde en zorg voor ons te voelen.
Er komt iemand met het geboortecertificaat wat alleen ik moet tekenen, daar krijgen we later 3 afschriften van. Dan gaan we met z'n vieren naar India toe.
Volgens mij ligt ze als we komen zonder de kap over (of hij lag erover dat de zuster hem weg heeft gehaald toen we er waren) haar hoofd dus kunnen opa en oma goed naar haar kijken. Ze vinden haar mooi en lief en zijn tegen haar aan het praten en aaien haar handjes en gezichtje.
Wanneer we weer op de kamer komen moeten we verhuizen we gaan naar de 4e verdieping, 2 hoger dan waar India ligt en dat vind ik niet zo prettig. De kamer is wel erg mooi, het is echt een hotelkamer, een dure dan. Het is prettig dat we nu twee banken hebben en een fauteuil zo kan iedereen lekker zitten.
Wanneer we de gekolfde melk naar beneden brengen denk ik dat de zuster tegen mij zegt, what a wonderfull baby, dus ik zeg Yes. Dan schuift ze de schommelstoel in de juiste postitie en blijkt dat ze zei Wanna hold the baby. Ik zeg Mel dat hij moet gaan maar hij wil dat ik ga. Ik ga want ik wil ook wel heel graag. Ze ligt een tijdje bij me en ik geniet van haar. Het mag niet zo lang want ze moeten een bloedtest afnemen.
Later gaan we weer en dan mag Mel haar vasthouden. Ik ben ontroerd en vind het mooi om Mel met zijn dochter te zien. Ik ga de camera halen en opa en oma komen er ook net aan. Dan wordt het gelukkige tafereel verstoord door de dokter. Ze heeft ook dr Goldsteen meegenomen een Belgische arts omdat ze dacht dat dat voor ons misschien goed was gezien westerse/ Europese cultuur. Dat heeft ze goed gedaan en ik weet ook waarom. Donderdag was ze gekomen met een psycholoog. Toen ze aan het vertellen was keek ze weer alleen Mel aan. Dat deed ze al die keren daarvoor ook al. Ze doet dat omdat Mel beter Engels spreekt dan ik, maar zelfs als ik een vraag stel geeft ze het antwoord aan Mel. Toen ze wegwas die keer moest ik zou huilen en ik had gehoopt dat de psycholoog zou blijven om even met ons te praten en ik dacht dat ik het dan aan hem kon zeggen maar hij ging met haar weg. Gelukkig kwam hij terug om zijn kaartjes af te geven. En toen heb ik het hem gezegd. Hij zegt dat dat een veel voorkomend probleem is (en dat weet ik wel) dr feng is heel goed in haar vak maar minder goed in het sociale verkeer. Hij zegt met haar te zullen praten. Ook hadden wij hem gezegd dat het moeilijk is dat ze aldoor uitgaan van het ergste en zo je hoop wegnemen. Ook dat zal hij haar gezegd hebben want daarom was dr Goldsteen er nu bij.
Hij is een aardige man en heel rustig en neemt zijn tijd. Hij vertelde wel weer over de hersenbeschadiging dat die er zeker is maar ze niet kunnen zeggen in welke gradatie en dat dat pas na maanden of jaren kan blijken. Zoals al eerder gezegd richten ze zich nu op het stabiliseren en dat houdt in dat het Sodium alleen nog moet stijgen (bedankt trouwens moeder van Yana, erg lief dat u ook meeleeft). Als dat zover is een ze dat een tijdje volhoudt dan mag ze bij ons op de kamer. Het medicijn om haar spieren slap te houden blijven ze geven en dat kan zelfs wel voor een aantal maanden zijn. Dat is om te voorkomen dat ze aanvallen krijgt (epileptisch bijvoorbeeld). Een aanval kan er namelijk voor zorgen dat er nog meer beschadiging wordt toegebracht dan er momenteel al is. Het zou kunnen dat als ze hier een tijd stabiel is we haar mee mogen nemen naar huis. Ze gaan ons dan leren hoe we zelf het medicijn kunnen toedienen en als ze geen borstvoeding wil ook hoe we haar via de sonde eten kunnen geven. Ik was blij dat mijn ouders ook bij het gesprek waren. Ze stellen goede vragen en kunnen ook beter alles onthouden. In mijn hoofd werkt het raar, ik begrijp als ze aan het vertellen zijn zo ongeveer wat er wordt bedoeld in het Engels. Maar ik kan het later niet meer navertellen, waarschijnlijk ook omdat die medische termen in het Engels niet in mijn hoofd zitten maar ik ze wel begrijp als iemand ze zegt (luisteren blijft mijn sterke kant).
Mel en ik waren teneergeslagen na het gesprek, onze hele blije stemming was verdwenen. TJ en Sameer waren aangekomen samen met hun baby Currin die 3 dagen ouder is dan India. Hoewel India wel veel groter en zwaarder is dan hij.
Ik streek even over Currin zijn gezichtje en kwam tot de blijde ontdekking dat India haar gezichtje veel zachter is. Dat doet mij als moeder weer goed. Tijdens de visite hebben we het zo min mogelijk over India gehad en hebben we ook wel gelachen over andere dingen en dat is denk ik wel goed. Toen ze weg waren was ik echter bekaf en kwam het gevoel van daarvoor weer terug.
S'avonds was er een andere zuster en die was niet leuk. Ik vroeg of ik haar mocht vasthouden en dat mocht niet dat kon misschien over 5 dagen zei ze. Toen ik zei dat ik haar die dag al had vastgehouden moest ze schaapachtig lachen en zei nee dat is niet goed. India was zuigbewegingen met haar mond aan het maken en we zeiden tegen haar dat dat toch wel een goed teken was maar daarvan zei ze dat dat ook net zo goed een aanval zou kunnen zijn. Toen we dat vandaag navroegen bij de kinderarts zei hij dat dat niet zo is en dat het juist goed is dat ze dat doet.
Ik heb diep geslapen tussen de voedingen in. Het bed is honderd keer beter dan het bevallingsbed dus heb ik veel minder last van mijn rug.
We moeten nu iedere keer de voeding naar beneden brengen, ook midden in de nacht dus zien we haar zeker iedere drie uur. Snachts was ze lekker aan het slapen en maakte veel zuigbewegingen.
Zaterdag 27 mei
HOERAAAAA!!!!!! het sodium gehalte is op pijl. Dit is goed nieuws. We merken ook kleine veranderingen aan ons meisje. Ze reageert als je onder haar voeten strijkt door haar tenen naar binnen te trekken, zoals normaal is. Ze probeert nu af en toe haar oogjes open te doen en maakt wat meer geluidjes. Het is allemaal miniem maar het maakt ons heel gelukkig.
De kinderarts had gedacht dat ze gezien het aantal dagen dat ze bezig zijn wat verder zou zijn in haar herstel maar de veranderingen die hij ons hoorde noemen vond hij wel positief (deze dokter is er nu alleen voor het weekend, hij is wel erg aardig en komt uit Amerika, ik denk dat ik hem het prettigst vindt in hoe hij dingen uitlegt).
Volgende week gaan ze een MRI scan maken (dat vorige wat ze had gehad was een CAT scan sorry mijn fout). We hebben gevraagd of we die gegevens op schijf mogen hebben zodat we een second opinion kunnen vragen in Nederland. De dokter was het roerend met ons eens dat we dat moesten doen. Hoe meer mensen naar haar kijken hoe meer expertise zegt hij.
Ik had voor we het gesprek met de kinderarts hadden een gesprek met de psycholoog. Ik had zoveel gedachten dat het goed was om daar even met iemand over te praten. Hij gaf aan dat het heel normaal is bij een trauma dat je je vanalles in je hoofd haalt en dat je emoties enorm kunnen pieken en dalen. Hij heeft in Thailand met Tsunamie slachtoffers gewerkt dus van traumas weet hij wel het nodige af.
Het is ook fijn om met hem te praten over problemen die je ervaart met dingen in het ziekenhuis. Ik heb gezegd dat het personeel niet op een lijn zit en dat we bij de een wel India mogen vasthouden en bij de ander weer niet, zo zijn er meer dingen. Hij heeft dit doorgenomen met de kinderarts voordat wij kwamen en zodoende was die al op de hoogte en heeft heel duidelijk de afspraken in het boek gezet. De psycholoog komt morgen weer even langs, in de middag omdat die meestal het zwaarst is. Ik ben er erg blij mee en kan open en eerlijk over mijn gedachten hoe vreemd ze ook zijn met hem praten. Mel kwam er ook bij later en ik denk dat het voor hem ook wel goed is.
Mel en ik mogen India ieder een keer per dag vasthouden voor ongeveer een half uur als de omstandigheden het toelaten. Een keer in de middag en een keer in de avond. Gisteravond mocht ik haar vasthouden en het was geweldig. Toen de ,allerliefste zuster van de wereld, haar uit haar bedje tilde en aan mij gaf deed ze haar oogjes een beetje open en haar mondje vormde zich tot een lach. Nu weet ik dat baby's zo klein nog niet kunnen lachen maar het was zo geweldig om te zien dat ik nu bijna van geluk aan het huilen was. Ze reageerde steeds met haar oogjes en haar mondje. Mel en ik hebben met haar gekletst en liedjes voor haar gezongen. Na een half uur ging ze weer terug in haar bedje en Mel en ik gingen met een stralend gevoel terug naar onze kamer. Morgen middag is Mel weer aan de beurt.
Ik wil jullie bedanken voor alle lieve berichten en steun die we krijgen. Wanneer je naar ons toe belt zou het kunnen zijn dat wij niet de gene zijn die de telefoon opnemen. Het kost namelijk heel veel energie en pijn om steeds een zelfde verhaal te vertellen. De psycholoog heeft ons voorgesteld om iemand anders die alles goed kan uitleggen de telefoon op te laten nemen en het eerste verhaal over hoe het gaat voor ons te doen, daarna kunnen wij dan rustiger praten. Ik hoop dat jullie dit begrijpen.
Het is een vreemde situatie waarin we nu zitten. We zijn zo blij met onze dochter maar aan de andere kant natuurlijk heel bang. Ik was vroeger altijd zo onder de indruk van mijn ouders en andere mensen die met zieke mensen in het ziekenhuis waren, dat ze al die monitoren en termen begrepen. Nu kan ik het zelf ook en praat je met elkaar over die monitor en wat je erop ziet. Vraag je de zuster over allerlei zaken waarvan je 5 dagen geleden nog niet eens het bestaan wist.
Ik ga nog even proberen te slapen want dat zou ik nu eigenlijk moeten doen, maar wou graag ook wat beter nieuws laten horen.
Tot snel
Sagra en Melle
Ps: Carla, Josje en Joost nog heel erg bedankt voor de lieve kadootjes! Aapje ligt nu nog even als troost bij mij in bed maar als India straks misschien bij ons op de kamer mag gaat aapje (die dan naar mij ruikt) lekker in haar bedje.
India ziet er heel rustig uit wanneer we naar haar kijken. Haar hele lijfje ziet er rustig uit en haar hart en ademhaling zijn regelmatig en op goede hoogte. We worden helemaal warm vanbinnen en voelen dat het goed gaat. We zijn blij en wachten met smart op de komst van pap en mam om hun hun mooie kleinkind te laten zien.
Dr Kung komt en verteld dat ik vandaag ontslagen wordt uit het ziekenhuis maar nog wel hier mag blijven in een andere kamer. Mel hoort later dat we naar de VIP room gaan zonder extra kosten. Dr Kung verteld wat dingen voor mij wat betreft het herstel van mijn lichaam en hoe het werkt met anticonceptie in China. Je schijnt hier niet aan de anticonceptiepil te kunnen komen. Daar begrijp ik dan weer niets van he, ze mogen maar 1 kind krijgen maar ze hebben geen anticonceptie pil. Vandaar dat de winkels vol liggen met condooms. (waarschijnlijk steriliseren ze zich wanneer ze een kind hebben gekregen ofzo).
Wanneer ik weer probeer te slapen komt er een zuster met een formulier wat ze met me moet doornemen maar als ze ziet dat ik probeerde te slapen zegt ze dat ze later komt.
Ik wou nog slapen maar voel me nu opgejaagd en stap maar onder de douche. Daarna ga ik onze kamer opruimen en spullen inpakken. Dr Kung komt weer maar ik weet niet meer waarom want op dat moment komen mijn ouders aan. Het voelt heerlijk mijn eigen pap en mam te kunnen knuffelen en hun liefde en zorg voor ons te voelen.
Er komt iemand met het geboortecertificaat wat alleen ik moet tekenen, daar krijgen we later 3 afschriften van. Dan gaan we met z'n vieren naar India toe.
Volgens mij ligt ze als we komen zonder de kap over (of hij lag erover dat de zuster hem weg heeft gehaald toen we er waren) haar hoofd dus kunnen opa en oma goed naar haar kijken. Ze vinden haar mooi en lief en zijn tegen haar aan het praten en aaien haar handjes en gezichtje.
Wanneer we weer op de kamer komen moeten we verhuizen we gaan naar de 4e verdieping, 2 hoger dan waar India ligt en dat vind ik niet zo prettig. De kamer is wel erg mooi, het is echt een hotelkamer, een dure dan. Het is prettig dat we nu twee banken hebben en een fauteuil zo kan iedereen lekker zitten.
Wanneer we de gekolfde melk naar beneden brengen denk ik dat de zuster tegen mij zegt, what a wonderfull baby, dus ik zeg Yes. Dan schuift ze de schommelstoel in de juiste postitie en blijkt dat ze zei Wanna hold the baby. Ik zeg Mel dat hij moet gaan maar hij wil dat ik ga. Ik ga want ik wil ook wel heel graag. Ze ligt een tijdje bij me en ik geniet van haar. Het mag niet zo lang want ze moeten een bloedtest afnemen.
Later gaan we weer en dan mag Mel haar vasthouden. Ik ben ontroerd en vind het mooi om Mel met zijn dochter te zien. Ik ga de camera halen en opa en oma komen er ook net aan. Dan wordt het gelukkige tafereel verstoord door de dokter. Ze heeft ook dr Goldsteen meegenomen een Belgische arts omdat ze dacht dat dat voor ons misschien goed was gezien westerse/ Europese cultuur. Dat heeft ze goed gedaan en ik weet ook waarom. Donderdag was ze gekomen met een psycholoog. Toen ze aan het vertellen was keek ze weer alleen Mel aan. Dat deed ze al die keren daarvoor ook al. Ze doet dat omdat Mel beter Engels spreekt dan ik, maar zelfs als ik een vraag stel geeft ze het antwoord aan Mel. Toen ze wegwas die keer moest ik zou huilen en ik had gehoopt dat de psycholoog zou blijven om even met ons te praten en ik dacht dat ik het dan aan hem kon zeggen maar hij ging met haar weg. Gelukkig kwam hij terug om zijn kaartjes af te geven. En toen heb ik het hem gezegd. Hij zegt dat dat een veel voorkomend probleem is (en dat weet ik wel) dr feng is heel goed in haar vak maar minder goed in het sociale verkeer. Hij zegt met haar te zullen praten. Ook hadden wij hem gezegd dat het moeilijk is dat ze aldoor uitgaan van het ergste en zo je hoop wegnemen. Ook dat zal hij haar gezegd hebben want daarom was dr Goldsteen er nu bij.
Hij is een aardige man en heel rustig en neemt zijn tijd. Hij vertelde wel weer over de hersenbeschadiging dat die er zeker is maar ze niet kunnen zeggen in welke gradatie en dat dat pas na maanden of jaren kan blijken. Zoals al eerder gezegd richten ze zich nu op het stabiliseren en dat houdt in dat het Sodium alleen nog moet stijgen (bedankt trouwens moeder van Yana, erg lief dat u ook meeleeft). Als dat zover is een ze dat een tijdje volhoudt dan mag ze bij ons op de kamer. Het medicijn om haar spieren slap te houden blijven ze geven en dat kan zelfs wel voor een aantal maanden zijn. Dat is om te voorkomen dat ze aanvallen krijgt (epileptisch bijvoorbeeld). Een aanval kan er namelijk voor zorgen dat er nog meer beschadiging wordt toegebracht dan er momenteel al is. Het zou kunnen dat als ze hier een tijd stabiel is we haar mee mogen nemen naar huis. Ze gaan ons dan leren hoe we zelf het medicijn kunnen toedienen en als ze geen borstvoeding wil ook hoe we haar via de sonde eten kunnen geven. Ik was blij dat mijn ouders ook bij het gesprek waren. Ze stellen goede vragen en kunnen ook beter alles onthouden. In mijn hoofd werkt het raar, ik begrijp als ze aan het vertellen zijn zo ongeveer wat er wordt bedoeld in het Engels. Maar ik kan het later niet meer navertellen, waarschijnlijk ook omdat die medische termen in het Engels niet in mijn hoofd zitten maar ik ze wel begrijp als iemand ze zegt (luisteren blijft mijn sterke kant).
Mel en ik waren teneergeslagen na het gesprek, onze hele blije stemming was verdwenen. TJ en Sameer waren aangekomen samen met hun baby Currin die 3 dagen ouder is dan India. Hoewel India wel veel groter en zwaarder is dan hij.
Ik streek even over Currin zijn gezichtje en kwam tot de blijde ontdekking dat India haar gezichtje veel zachter is. Dat doet mij als moeder weer goed. Tijdens de visite hebben we het zo min mogelijk over India gehad en hebben we ook wel gelachen over andere dingen en dat is denk ik wel goed. Toen ze weg waren was ik echter bekaf en kwam het gevoel van daarvoor weer terug.
S'avonds was er een andere zuster en die was niet leuk. Ik vroeg of ik haar mocht vasthouden en dat mocht niet dat kon misschien over 5 dagen zei ze. Toen ik zei dat ik haar die dag al had vastgehouden moest ze schaapachtig lachen en zei nee dat is niet goed. India was zuigbewegingen met haar mond aan het maken en we zeiden tegen haar dat dat toch wel een goed teken was maar daarvan zei ze dat dat ook net zo goed een aanval zou kunnen zijn. Toen we dat vandaag navroegen bij de kinderarts zei hij dat dat niet zo is en dat het juist goed is dat ze dat doet.
Ik heb diep geslapen tussen de voedingen in. Het bed is honderd keer beter dan het bevallingsbed dus heb ik veel minder last van mijn rug.
We moeten nu iedere keer de voeding naar beneden brengen, ook midden in de nacht dus zien we haar zeker iedere drie uur. Snachts was ze lekker aan het slapen en maakte veel zuigbewegingen.
Zaterdag 27 mei
HOERAAAAA!!!!!! het sodium gehalte is op pijl. Dit is goed nieuws. We merken ook kleine veranderingen aan ons meisje. Ze reageert als je onder haar voeten strijkt door haar tenen naar binnen te trekken, zoals normaal is. Ze probeert nu af en toe haar oogjes open te doen en maakt wat meer geluidjes. Het is allemaal miniem maar het maakt ons heel gelukkig.
De kinderarts had gedacht dat ze gezien het aantal dagen dat ze bezig zijn wat verder zou zijn in haar herstel maar de veranderingen die hij ons hoorde noemen vond hij wel positief (deze dokter is er nu alleen voor het weekend, hij is wel erg aardig en komt uit Amerika, ik denk dat ik hem het prettigst vindt in hoe hij dingen uitlegt).
Volgende week gaan ze een MRI scan maken (dat vorige wat ze had gehad was een CAT scan sorry mijn fout). We hebben gevraagd of we die gegevens op schijf mogen hebben zodat we een second opinion kunnen vragen in Nederland. De dokter was het roerend met ons eens dat we dat moesten doen. Hoe meer mensen naar haar kijken hoe meer expertise zegt hij.
Ik had voor we het gesprek met de kinderarts hadden een gesprek met de psycholoog. Ik had zoveel gedachten dat het goed was om daar even met iemand over te praten. Hij gaf aan dat het heel normaal is bij een trauma dat je je vanalles in je hoofd haalt en dat je emoties enorm kunnen pieken en dalen. Hij heeft in Thailand met Tsunamie slachtoffers gewerkt dus van traumas weet hij wel het nodige af.
Het is ook fijn om met hem te praten over problemen die je ervaart met dingen in het ziekenhuis. Ik heb gezegd dat het personeel niet op een lijn zit en dat we bij de een wel India mogen vasthouden en bij de ander weer niet, zo zijn er meer dingen. Hij heeft dit doorgenomen met de kinderarts voordat wij kwamen en zodoende was die al op de hoogte en heeft heel duidelijk de afspraken in het boek gezet. De psycholoog komt morgen weer even langs, in de middag omdat die meestal het zwaarst is. Ik ben er erg blij mee en kan open en eerlijk over mijn gedachten hoe vreemd ze ook zijn met hem praten. Mel kwam er ook bij later en ik denk dat het voor hem ook wel goed is.
Mel en ik mogen India ieder een keer per dag vasthouden voor ongeveer een half uur als de omstandigheden het toelaten. Een keer in de middag en een keer in de avond. Gisteravond mocht ik haar vasthouden en het was geweldig. Toen de ,allerliefste zuster van de wereld, haar uit haar bedje tilde en aan mij gaf deed ze haar oogjes een beetje open en haar mondje vormde zich tot een lach. Nu weet ik dat baby's zo klein nog niet kunnen lachen maar het was zo geweldig om te zien dat ik nu bijna van geluk aan het huilen was. Ze reageerde steeds met haar oogjes en haar mondje. Mel en ik hebben met haar gekletst en liedjes voor haar gezongen. Na een half uur ging ze weer terug in haar bedje en Mel en ik gingen met een stralend gevoel terug naar onze kamer. Morgen middag is Mel weer aan de beurt.
Ik wil jullie bedanken voor alle lieve berichten en steun die we krijgen. Wanneer je naar ons toe belt zou het kunnen zijn dat wij niet de gene zijn die de telefoon opnemen. Het kost namelijk heel veel energie en pijn om steeds een zelfde verhaal te vertellen. De psycholoog heeft ons voorgesteld om iemand anders die alles goed kan uitleggen de telefoon op te laten nemen en het eerste verhaal over hoe het gaat voor ons te doen, daarna kunnen wij dan rustiger praten. Ik hoop dat jullie dit begrijpen.
Het is een vreemde situatie waarin we nu zitten. We zijn zo blij met onze dochter maar aan de andere kant natuurlijk heel bang. Ik was vroeger altijd zo onder de indruk van mijn ouders en andere mensen die met zieke mensen in het ziekenhuis waren, dat ze al die monitoren en termen begrepen. Nu kan ik het zelf ook en praat je met elkaar over die monitor en wat je erop ziet. Vraag je de zuster over allerlei zaken waarvan je 5 dagen geleden nog niet eens het bestaan wist.
Ik ga nog even proberen te slapen want dat zou ik nu eigenlijk moeten doen, maar wou graag ook wat beter nieuws laten horen.
Tot snel
Sagra en Melle
Ps: Carla, Josje en Joost nog heel erg bedankt voor de lieve kadootjes! Aapje ligt nu nog even als troost bij mij in bed maar als India straks misschien bij ons op de kamer mag gaat aapje (die dan naar mij ruikt) lekker in haar bedje.
-
28 Mei 2006 - 07:46
Caroline:
Wat fijn dat India al wat rustiger is en dat ze reageert. Ze zeggen toch dat babietjes lachen als ze zich prettig voelen, nou dan is ze dus erg blij als jij komt Sagra! Ik hoop dat ze snel bij jullie op de kamer mag en dat je haar mag pakken wanneer jij wilt, een half uur per dag is toch wel heel erg weinig voor pappie's en mammie's. Ik wens jullie veel sterkte toe en vooral veel geluk met jullie kleine prinsesje, wij denken aan jullie hoor! Liefs Caroline, Machiel en Sarah. -
28 Mei 2006 - 07:50
Lawrence En Simone:
We heb elke dag naar de mail gekeken voor een berichtje. Het is heel raar vanuit hier om met jullie mee te leven. We zijn blij voor jullie dat India zich al beter voelt. Fijn dat opa en oma haar ook kunnen zien. Ze lacht al dat is een heel goed teken. Verder wensen we jullie nog sterkte en proberen nog te bellen.
Liefs en kus voor India.
LAWRENCE, SIMONE EN LIVIA -
28 Mei 2006 - 08:03
Moeder Van Yana:
Lieve Sagra en Melle,
Ik lees heel veel positieve reacties in je brief en weet dat het goed gaat komen. Nog even geduld en jullie beslissen zelf wat goed voor India is.
Probeer zo veel mogelijk gegevens en kopieen voor een second opinion te krijgen Als moeder van Yana ben ik ook erg trots op je volharding en doorzettingsvermogen (tuurlijk ook Mel) en weet dat je zelf het beste weet wat goed voor India is.
Geniet van jullie kleine hummeltje!!
-
28 Mei 2006 - 08:22
Sonja:
In bemoedigende en troostende woorden ben ik nooit zo goed. Donderdag vertrok ik naar Nieuweschans om de 50ste verjaardag van mijn schoonzus te vieren, met het blije bericht van India's geboorte in mijn bagage, bij thuiskomst wachtte de koude douche van de verdere ontwikkelingen met haar. Sauna en dompelbad, zoiets. Gelukkig staan jullie er niet helemaal alleen voor maar zijn India's grootouders er ook. Veel goed nieuws gewenst! -
28 Mei 2006 - 08:26
Bianc:
Nou fijn te lezen dat het (al zijn het babystapjes) allemaal wel iets vooruit gaat. Niet de moed opgeven hoor. Ik weet zeker dat India meedanst op jullie stemmingen, jullie zijn zo verbonden met elkaar.. ;-)... Het is echt een prachtig meisje en ik kan me voorstellen dat jullie apetrots zijn!!!! Petje af hoe jullie het klaarspelen allemaal.
Nou kanjers, hele dikke knuffels en bedankt dat jullie ons in deze moeilijke tijden zo uitvoerig op de hoogte houden. Ik kan me voorstellen dat het ook een beetje helpt om het zo van je af te schrijven misschien. Maar ik keek alweer reikhalzend uit naar nieuw nieuws...
Liefs,
Bianca en Frank -
28 Mei 2006 - 09:47
Jannetje:
Lieve Saag Mel en India
Gisteren avond hebben Katrien en ik 3 klavertjes 4 gevonden en jullie raden wel wat we hebben gewenst ze komen jullie kan op. Wat fijn dat je met die psycholoog goed kunt praten en dat India al vooruit gaat en dat je haar lekker kunt vast houden. heel veel liefs van ons allen ook voor jullie ouders
kus Jan -
28 Mei 2006 - 10:03
Joke:
Lieve Sagra en Melle,
Sinds het
telefoontje dinsdagmorgen bij Manon, die er jammer genoeg niet was, jullie op de voet gevolgd, via de mail en de telefoontjes van Manon. Ook van ons proficiat met dit mooie meisje, ze ziet er prachtig uit en ik heb dus alle vertrouwen in de toekomst. Het valt vast niet mee om dit zo saampjes te allemaal te verwerken en elkaar op te vangen. Daarom ben ik heel blij voor jullie dat de ouders van Sagra nu bij jullie zijn. Ik hoop dat het niet lang duurt voor ze stabiel is en dat jullie haar mee naar huis mogen nemen. De berichten zijn in elk geval positiever dan in het begin en dat is in elk geval al iets. Sagra, ik heb je altijd al een dapper meisje gevonden zoals je alles daar hebt geklaard, dit gaat je vast, samen met Melle, ook wel lukken!
Liefs, Jan en Joke -
28 Mei 2006 - 15:41
Dieuwke:
Lieve Sag,
Ik hoop dat ik je enige steun kan geven met wat ik nu probeer te zeggen: n.l. Het wil niet altijd zeggen dat , wanneer er sprake is van hersenbeschadiging, wat nu blijkt vast gesteld.Dat ze "nooit meer goed zouden kunnen leren."
Nu je weet dat ze een hersenbeschadiging heeft opgelopen, kan je er rekening mee houden , dat ze iets langzamer leert. Dat is mogelijk.
Maar, ik ken best wat kinderen , die ondanks een hersenbeschadiging toch aardig goed kunnen leren en best ver komen. Het vraagt wat meer geduld, dat is zeker.
In China is dat misschien anders , helaas. Hoe menswaardig gaan ze daar om met mensen met hersenbeschadiging en daardoor niet zo mee kunnen komen als iemand die geen hersenbeschadiging heeft gehad.
In Nederland krijgen ze gelukkig dezelfde menswaardige aandacht die ze nodig hebben.
Het eten is klaar, ik ga die even opeten.
Ik kom zo dadelijk nog even.
Tot zo....
Dieuwke -
28 Mei 2006 - 16:51
Dieuwke:
Zo, daar ben ik weer.
Ik begon met "Lieve Sag ".....Maar uiteraard had ik ook "Lieve Melle" moeten zeggen.
Jullie hebben allebei de steun nodig, waarvan ik hoop dat ik enigzins steun kan bieden , met wat ik wil zeggen.En , dat je dat mag voelen als een "steun"
--------------------
Wat mij al verbaast is, dat je moet vragen of je je dochter mag vasthouden...
Als je geluk hebt, mag je haar om de beurt 1x per dag vast houden?
Melle 1x en Sag 1x.
Gaan de dokters kontroleren wie haar al vast hebt gehad, die dag.
Terwijl ik lees, zodra je haar vast hebt, dan reageert ze goed op je.
Dat ze goed op jou reageert, kom omdat ze je beter kent, dan je misschien zou verwachten.
Ze herkent jou geur, en je stem. Ze heeft immers 9 maanden in je buik gezeten. Dus, die band heb je al. En door die band,die je hebt met India , groeit ze ook.
Hoe dat die Chinezen ermee om gaan......Zo afstandelijk. Daardoor zou die band , die zo mooi en fijn is, toch doorbroken worden?
Dat gaat in Nederland wel anders.
Zorg maar lekker dat je die band houdt met India. Lekker voor vechten dat je d'r vaker mag vast houden. Zeker als je merkt dat India daar goed op reageert. Dat is belangrijk voor haar ontwikkeling met de kans dat ze goed bijtrekt in positieve zin.
Lieve neef en nicht,
Heel veel sterkte met alles!Ook namens mijn vader.( Mijn moeder zal niet zoveel beseffen van dit. Dat gaat steeds verder achteruit.)
Ik stuur iets op naar jullie voor India.
Liefs, Dieuwke
-
28 Mei 2006 - 20:55
Ria:
Fijn om te lezen dat het iets beter met jullie meisje gaat, probeer er van te genieten, groetjes -
29 Mei 2006 - 07:04
Marjolein:
Ben blij te lezen dat het iets beter lijkt te gaan. Wat een spanning zeg. Heel veel sterkte samen en ik hoop snel (met jullie) op betere berichten . sterkte en een knuffel voor die lieve mooie kleine meid. -
29 Mei 2006 - 09:58
Menoodj:
Hallo Pappa, mamma en India
Ik ben erg blij te horen dat het goed gaat en het gaat vanaf nu alleen nog maar beter. Ik heb India flink in het licht gezet en stuur heel wat positieve energieeen naar haar toe. Ook heb ik natuurlijk haar foto dus praat zekers ook met haar! Zeg lieverds het gaat helemaal goed zo vasthoude dit gevoel e positieve energie!
Dikke Kus
Melle vergeet je het adres mij niet te mailen! -
29 Mei 2006 - 11:15
Lawrence En Simone:
Lieve Sagra, Melle en India.
We willen graag het adres van jullie nieuwe woning..
Sterkte en Liefs
-
29 Mei 2006 - 12:19
Denise:
Fijn dat jullie familie er voor jullie is!
en wat heerlijk dat jullie haar nu kunnen vasthouden. Houd de moed er in en geniet van je familie nu ze er zijn. Liefs Denise
Ps. doen ze in China aan geboorte kaartjes? zet je daar dan ook een foto van op de site? -
30 Mei 2006 - 08:43
Jennifer:
Fijn dat het al beter gaat met jullie dochter!!
Hou moed en laat je niet gek maken!
p.s Voor degene die het adres willen...staat op dag 247
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
