De elfde dag in Beijing

Helaas dag elf wordt pas geplaatst als het eigenlijk dag 12 is maar ja het was een latertje gisteren; lekker uit geweest. Ik was nog wel begonnen om twee uur s'nachts maar was zo moe dat ik toch maar naar bed ben gegaan. Mel lag al in een diepe slaap op de bank.

We hebben via de website www.tuinfluiter.com/floor de eerste foto's van de floor gezien. Werkelijk erg impressive. Wat een stellages, wat een werk. Ik ben benieuwd naar het stuk zelf! [Voor wie denk what the hell is een floor; kijk ook maar op de bovenstaande site :-) ]

We hebben een lange, leuke drukke dag achter de rug.

's Morgens was de ochtend van de sollicitatiegesprekken; om half 10 kwam Robert (de tolk van Melle) om met ons naar een aantal ayi [ huishoudelijke hulp ] buro's te gaan. We kwamen als eerste in een klein kantoortje met 3 vrouwen waarvan 1 de ayi was. Ze zag er verzorgd uit, in de 40. Ze had geen ervaring en kon geen engels spreken, maar ze wou wel 20 yuan per uur hebben en na 2 weken als het ons beviel 25 of 30 yuan. Voor minder ging ze niet aan de slag. Robert had geen goed gevoel bij deze vrouw; ze wilde volgens hem eigenlijk niet echt werken maar alleen veel geld verdienen. We zeiden dus dat we nog een afspraak hadden en dat we nog wel contact op zouden nemen.

Toen gingen we met een taxi naar het volgende buro. We waren wat te vroeg dus zijn we wat gaan lopen in de omgeving.Een hele rustige omgeving; deze woonwijk was eigenlijk ook een afgesloten gemeenschap, je moest echt langs een poortwachter om binnen te komen. Robert vertelde ons tijdens het wandelen allemaal leuke wetenswaardigheden. Hij is een local (hij is dus geboren in Beijing) dus weet veel van de stad. Om 11 uur gingen we naar het buro.

Dit keer een groot kantoor vol met mensen die aan het wachten waren, allemaal ayi's. We werden door een aardig uitziende vrouw uitgenodigd bij haar [ en 'onze' ayi ] te gaan zitten op krukjes. Robert begon, net als bij de eerste vrouw het gesprek. Er wordt dan veel in het Chinees gepraat over en weer en af en toe een beetje gelachen. De mensen die zaten te wachten lachten af en toe ook mee. Het hele gebeuren werd dus gevolgd door alle andere aanwezigen. Ik voelde me daardoor niet bijster op mijn gemak, ik voelde me echt zo'n rijke buitenlander. Maar goed je moet de grap er maar van inzien dacht ik later. De vrouw, 'onze' ayi, zag er netjes uit. Ze was erg onzeker en verlegen en af en toe had ik oogcontact met haar en moesten we lachen naar elkaar. Ze was erg vriendelijk. Het schoonmaakwerk was geen probleem, maar we vroegen haar of ze ook kon koken voor ons op dinsdag en donderdag. Ze kon wel koken maar was ze was een beetje bang dat ze iets maakte dat we niet lekker vonden en dat haar dan aan zouden rekenen. We hebben haar, via Robert, gezegd dat ons dat niet uitmaakt dat kan altijd gebeuren maar we houden van het Chinese eten dus moet het niet een groot probleem zijn. Ik had een eetlijst van papa mee en gaf haar aan dat we op de lijst aan zouden geven welke gerechten we wel en welke niet lekker vinden. Dat was goed. Ze wilde graag 20 yuan krijgen maar Robert heeft er 15 uit kunnen slepen voor de eerste maand en daarna 20 dus dat is prima. Ze is duurder dan wat we van anderen hebben gehoord maar ze is van een buro dus is het misschien iets veiliger. En dan nog 2 euro per uur is niet veel.

Toen kwam het contract op tafel. Robert heeft hem helemaal vertaald en toen bleek dat we ook nog een fee moeten betalen aan het buro, een membership en service fee noemen ze dat. Wel logisch, maar daar hadden we niet op gerekend. Dat was namelijk wel duur; zo'n 30 euro. Robert heeft zijn best gedaan er nog iets af te praten maar dat lukte niet. We hebben het uiteindelijk toch maar gedaan dus nu komt Ma Feng Chun dinsdag middag om half 4 hier. Erg spannend want dan ben ik alleen met haar. We gaan dan eerst kijken of we voldoende schoonmaakspullen hebben zoniet dan moeten we samen naar de supermarkt. Toen kwam tenslotte het probleem van de bewaking van ons huis. Ze was bang dat ze niet doorgelaten zou worden [en dat is natuurlijk een grote mogelijkheid]. Ik word dan binnen gebeld maar dan praten ze Chinees tegen me en dat versta ik natuurlijk niet. We hebben afgesproken dat het buro haar 1 engelse zin gaat leren te weten, I am Ma Feng Chun your cleaner. Ik ben benieuwd hoe dit avontuur verder gaat.

Toen alles rond was zijn we naar ons huis gegaan en toen met de fiets naar een restaurant gereden; we wilden Robert uit Lunchen nemen als dank voor zijn moeite. Lunchen is eigenlijk gewoon hetzelfde als avondeten. Het was erg lekker en we hadden erg veel genomen [we moesten een goede gastheer zijn]. Het bleek, met Robert erbij, dat er naast de plaatjes-kaart ook nog een gewone chinese kaart is zonder plaatjes. Daar staan veel meer gerechten op. Dus wij zeiden tegen Robert waar we trek in hadden en hij keek in het menu en vroeg de serveerster. We deden heel veel moeite om hem uit te leggen wat 'zoetzuur' was, maar dat lukte niet. Bleek toen het eten kwam dat hij iets dergelijks zelf heel lekker vindt en had besteld. Het was echt heerlijk. Er was veel over dus hebben we de rest mee naar huis genomen. We hebben s'avonds een gedeelte op gegeten en vandaag zullen we de rest opeten.

Na de lunch zijn we gaan fietsen. Melle wilde graag naar Ritan park, een park in de ambassadewijk, dus die richting gingen we op. Deze keer had ik de kaart. We fietsten via de hoofdwegen, ring 2 volgend. Dat is best wel spannend want je komt dan ook op enorme verkeersknooppunten met je fietsie samen met de auto's. Dit zou in Nederland echt uit den boze zijn maar hier kan het en gaat het goed. Je moet wel goed uitkijken en brutaal zijn, gewoon je fiets voor een auto gooien, net als dat je met je auto zou doen. Je hebt wel kans op flink veel getoeter achter je. Maar daar moet je je niets van aantrekken want ze toeteren echt overal voor. Ik vind dat soort dingen machtig mooi en ben zo blij dat we fietsen hebben.

Om even de kwaliteit van onze 1 week oude fietsen aan te geven (die volgens Robert van een famous brand zijn). We waren onze straat nog niet uit toen opeens Mel zijn trappers beide dezelfde richting opstonden; alletwee richting het asfalt gericht. Het was een heel geinig gezicht. Maarja Mel kon dus niet verder fietsen. Mel hield zich toen maar aan mij vast en ik trok hem richting de fietswinkel. Maar op de brug over het droge kanaal zat een fietsenmaker onder een parasol, hij maakte in no time Melle zijn fiets en we konden voor 1 yuan weer verder.

Op een gegeven moment, na een uurtje fietsen ofzo, waren van de grote weg afgegaan en wisten we niet meer waar we waren. Ik had een hele droge strot dus Mel ging even water halen terwijl ik bij de fietsen bleef. Hij kwam terug met een flesje water en een flesje cola. Ik wilde eerst water dus doe het flesje open en neem een slok. Ik rook een vreemde geur dus de slok werd (gelukkig) niet groot. Wat ik proefte leek wel spiritus dus ik spuugde het meteen uit op straat. Mensen in het kraampje tegenover ons (niet waar Mel het had gekocht) moesten lachen. Wij kijken op dat flesje, blijkt er gewoon 39 procent alcohol in te zitten. Echt ongelofelijk, dat verkopen ze gewoon in een flesje waar altijd water of fris in zit. Aan de kant van de weg.

Mel heeft toen bij het kraampje tegenover ons maar even echt water gehaald. Toen ben ik meteen maar even gaan vragen waar we ons nu bevonden. Let wel, in het Chinees!!!! Ze moesten eerst heel lang zoeken en draaien met die kaart en met elkaar discussieren en uiteindelijk zeggen ze waar we zitten. Op zo'n moment heb je er niet veel vertrouwen meer in maar je hebt niets anders dus ja.......

Bleek dat die mensen helemaal gelijk hadden wat onze lokatie betreft dus vandaaruit zijn we verder gegaan. We wilden niet meer over die ring dus gingen we de alternatieve route. Zo kwamen we door een Hutong met hele smalle wegen. Over onverharde wegen. We wisten dat we over of onder het spoor doormoesten en uiteindelijk fietsten we parallel aan het spoor.

Op een van die onverharde wegen stonden Mel zijn trappers óók weer parallel aan elkaar dus hij kon niet verder. Ik kon hem nu ook niet trekken want de weg zat vol kuilen en gaten. We kwamen aan bij een overgang met houten overgangsbomen. Daar zaten mensen bij een wachthuisje en die hielden Mel tegen. We mochten hier niet door. Ik pak mijn kaart erbij en laat zien waar we heen willen. Er komen ook een klein meisje en jongetje bij staan met schattige gezichtjes. Ze zeggen hello. Dus ik zeg tot groot plezier hello terug. De volwassen man roept er een ander kind bij van een jaar of 13 hij komt met tegenzin dus ik denk dat hij engels kan spreken maar hij doet het niet. Ik vraag het wel aan hem maar krijg geen antwoord. Hij legt uit met gebaren dat we terug moeten en dan langs de spoorlijn moeten gaan en dan komt er een tunnel onder het spoor door. Het kleine meisje fluistert in het oor van het jongetje dat hij good bye moet zeggen maar hij schut hard zijn hoofd dus zeg ik good bye en het meisje en jongetje zeggen blij good bye terug. Mel stept op zijn fiets en ik fiets zachtjes achter hem aan. We komen bij een verharde weg en daar trek ik Mel weer vooruit.

We komen gelukkig weer een fietsmaker tegen aan de kant van de weg, dus Mel laat zijn fiets weer maken. Deze man gaat grondig te werk en neemt ook meteen de andere trapper mee. Het is binnen een mum gemaakt en voor 1 yuan kunnen we weer verder. We vinden de tunnel naar de andere kant van het spoor, een heel aparte ervaring. Aan het eind van de tunnel komen we weer in een arm gebied terecht. Het ziet er erg fotogeniek uit en er zijn veel mensen op straat, een gezellige drukte. Opeen komen we langs een heel groot, duur complex in het wijkje. Dat is zo gek, arm en rijk staan hier zo dicht op elkaar.

Uiteindelijk vinden we het park maar het is al zo laat dat we niet heel lang erdoorheen kunnen lopen. We hebben namelijk om 8 uur met John afgesproken om wat te gaan drinken. We maken een kort rondje door het park; een mooi 'tranquil' park met natuurlijk heel veel blanken en andere buitenlanders; midden tussen de ambassades. Binnen 3 kwartier fietsen zijn we weer thuis en ik ga nog even een uur aan mijn huiswerk voordat John er is. We gaan met John naar de 'toeristische' barstreet; een straat vol barretjes vol met blanken. en jammer genoeg ook veel mensen die je hun tent in proberen te trekken. We slaan van de 'main' street af en komen bij de 'Blu-Bar', met een groot dakterras. Daar gaan we zitten en dat was wel heel lekker, het werd op een gegeven moment zelfs koud! Het is een trendy bar met binnen een lounge ruimte, een dansvloer en kneiterharde muziek. Na een paar biertjes en toen Mel het te koud kreeg zijn we naar huisgegaan. John ging nog even mee om een wijntje te drinken (hij had meegenomen als 'verwelkoming' naar de stad). Bij de zijpoort van het complex aangekomen merken we dat hij opslot zit - hadden we nog niet meegemaakt. We lopen naar de voorkant en daar staat nog een bewaker. Mel moet zijn sleutel laten zien en de bewaker vraagt of we de code weten van de voordeur van 'onze toren'. Nee die weten we niet en we lopen door. We komen aan bij onze ingang, die dus ook opslot zit, en de concierge is nergens meer te bekennen. De bewaker komt aangerend en drukt op een knopje naast de deur. Hij krijgt iemand aan de lijn en die doet de deur open. Zo kwamen we toch binnen.

Nou het is nu bijna 10 uur 's morgens, het kost me iedere keer ongeveer een uur om deze stukjes te schrijven, en ik moet aan mijn berg huiswerk. Vanmiddag gaan we naar het Ditan park, bij ons huis, voor het maanfestival. We zijn benieuwd. John vertelde dat ze ieder jaar een soort spul de lucht in spuiten zodat de wolken en smog weggaan zodat je de maan kunt zien. Dus als het goed is zien wij vanavond een prachtige volle maan en als we goed kijken kunnen we een konijntje zien. Maar daarover later meer......

Voor jullie vandaag geen huiswerk ik vind het namelijk ook vervelend om in mijn weekend zoveel huiswerk te hebben. Maar voor de strebers onder jullie toch een woordje voor tussendoor: zhi , het werkwoord zijn, je kunt dit voor ik, jij, hij, wij, jullie en zij gebruiken het veranderd niet. Je spreekt het uit als djuh.

Sheng Sa La
[en mel]