Afscheid

Het zit erop, nog één keer rijden we naar het IDC voor de Natural Swim. Ik heb er zin in en voel me deze keer niet gespannen. Ik besluit geen wetsuit aan te doen want ik had het vorige week zo heet in dat ding en daarnaast kon ik me minder makkelijk bewegen. Ik doe dus alleen het zwemvest aan.

Na het praatje, wat deze keer toch wat anders was en meer op hoe je de dolfijnen bij je kunt houden wanneer ze naar je toe komen, ga ik met India het water in. Het duurt niet lang of er komen al dolfijnen achter ons aan. Twee stuks en één ervan is Tashi. Als je wilt dat ze bij je blijven moet je sneller gaan zwemmen dus ik zet mezelf in de versnelling en ze blijven me volgen. Telkens weer zijn er dolfijnen bij ons in de buurt. Ze zwemmen onder ons door en zwemmen langs ons het is deze keer echt bijzonder. Deena had ook verteld dat als je je oor in het water houdt je de dolfijnen kunt horen. Ik hoor ze al boven water maar wanneer ik mijn oor in het water houd hoor ik het nog beter. Ik doe India haar oor ook in het water en ze moet lachen. Ze wil nu steeds haar oor in het water wat inhoud dat ik vooruit moet zwemmen. Dat is een stuk vermoeiender dan achteruit maar ik heb het er voorover. Deze keer zijn de 30 minuten zo voorbij en het is jammer dat we eruit moeten. Dani raadt me aan eerst mijn flippers uit te doen en er dan uit te komen. Dat werkt inderdaad een stuk beter ik lig nu niet als een walvis op het droge. Dani is een leuke meid we hebben veel moeten lachen samen. Toen ik met Yuna op het dok zat terwijl Brida in het water was met India doopte Yuna haar grote teen in het zeewater. Vervolgens deed ze diezelfde teen in haar mond. Dani en ik zagen het allebei tegelijk en we keken elkaar aan en moesten zo lachen. Yuna had niets door die deed het gewoon nog een keer en wij kregen gewoon de slappe lach.

Na het zwemmen deelt Brida de cadeautjes uit aan Wendy, Lisa en Dani. Het cadeautje voor Kim geven we aan Eva mee de dochter van het Nederlandse gezin zij geeft het maandag aan Kim. We blijven nog wat hangen en praten met het Nederlandse echtpaar over hun bijzondere dochter. Het is mooi om te zien hoe zij met haar broertje omgaat. Ze heeft elke keer meegezwommen om te vertalen voor haar broertje en haar ouders vertelden dat ze het werken met de dolfijn als heel bijzonder heeft ervaren en dat het niet te beschrijven is hoe het voelt als je het niet hebt meegemaakt. Ik hoop dat mijn dochters net zo mogen opgroeien als dit meisje zo wijs en lief. Terwijl ik er met de vader over praat krijgen we beide tranen in de ogen. We nemen afscheid van iedereen en het gevoel van terug te willen komen is groot. Er wordt veel met ons meegedacht en Deena geeft ons de namen en websites van de therapeuten die we eventueel kunnen inhuren als we hier nog een keer naar toegaan. We spreken met de ouders van Liam af om ergens te gaan eten samen met Jack en zijn harem. Ook Brida en Yuna vinden het lastig om gedag te zeggen ook zij hebben hier twee fijne weken gehad.

We gaan naar huis en besluiten dat het genoeg is geweest voor vandaag. We gaan niet meer naar het Pennekamp gebeuren toe dat bewaren we voor een volgende keer. De rolstoelman belt dat hij verlaat is hij komt rond half 3 3 uur. We laten de meiden even slapen zodat ze vanavond wat langer toe kunnen en ik ga schrijven en Mel kijkt een film waarbij hij in slaap valt. Helaas belt de man Mel en India wakker. Wanneer hij boven komt heeft hij een grote doos bij zich op een steekwagen. Hij maakt de doos in ons bijzijn open (dat moet van zijn baas, hij heeft niet eerst gecheckt voor hij 2 uur ging rijden of de rolstoel er ook echt in zat) en jawel er zit een compleet nieuwe rolstoel in. Het is geweldig zelfs de roze hoesjes om de rug en zit kussens zijn geleverd. Ook zit er een zonnekap bij (die hadden wij niet eens mee maar was wel kapot thuis) een regenhoes en wigkussentjes. Het is echt bizar. Dit pakket is dus vanuit Nederland naar Amerika gevlogen en een dag voor wij vertrekken komt het bij ons aan. Wat een geld gaat hier in om. De man vertelt dat hij in de 10 jaar dat hij dit werk doet het nog nooit is voorgekomen dat er op deze korte termijn een rolstoel is geleverd. Hij denkt dat het komt omdat de rolstoel uit Europa komt en dat daar alles sneller gaat. Hij vertelt ons dat hij de oude rolstoel mee moet nemen en dat hij hem na het maken van nog meer foto’s moet vernietigen. Maar er is niemand die erop toeziet dat hij dat doet en hij weet een gezin dat uit Colombia komt en voor hun kind (vergelijkbaar met India) een gewone rolstoel hebben waar dat kind dus helemaal niet goed in zit. Hij gaat India haar oude rolstoel aan hun geven. Wij geven dus alle oude spullen aan hem mee inclusief de gebruiksaanwijzing ed (dat hebben we thuis nog) zodat de ouders van dat kind de rolstoel goed kunnen gebruiken. Dat is een fijn idee. De nieuwe stoel rijdt echt als een zonnetje het is een groot verschil met de oude. India zit erin als een prinses het lijkt of ze het voelt dat hij nieuw is.

Als de man weg is duiken we snel het zwembad in het is al half 5. Na een half uur is India moe dus Mel gaat met haar naar huis. Ik lees wat en de kleine dames spelen lekker met twee andere meisjes. Om 6 uur komen we thuis, douchen en maken ons klaar om uit te gaan. Het is een hele gezellige avond. Ik neem een cocktail (doe ik nooit) met mango en tequilla en zout aan de rand, net echt. De zonsondergang om 7.52 pm wordt gevierd met het luiden van een bel en er komen wensballons langs het is sprookjesachtig. Het eten is heerlijk (ik hawkfish en Mel kreeft) en de wijn smaakt daarna ook prima. Kathleen, Brad en Beth moeten wel steeds met Liam rondjes lopen want hij is niet zo blij maar na een tijd gaat het wel met hem en zit hij bij ons aan tafel. We hebben leuke gesprekken en na het uitwisselen van adressen nemen we om half 10 afscheid van elkaar. Een mooie afsluiting van een geweldige vakantie.

Sag