Goed nieuws en een blauw oog

Zondagavond, alle kinderen liggen te slapen horen we opeens een plof op de grond en horen dan huilen. We rennen al naar Brida haar kamer omdat we denken dat Brida weer uit haar bed is gevallen maar nee bij haar deur aangekomen komt het gehuil van een andere kant. India?? We rennen naar haar kamer en daar ligt ze op de grond met haar hoofd tussen het bed en het nachtkastje. Ze huilt heel zielig en we zijn heel bang dat er iets heel ergs met haar is maar bij grondige inspectie blijkt dat ze een schram boven haar oog heeft en een blauwe plek er net onder. Ze gaat van het huilen meteen over in een insult ze is dan toch wel buitenbewustzijn want ze huilt opeen niet meer en geeft ook geen pijn aan. We pakken uit onze super koelkast (oh wat zou ik zo’n ding graag willen hebben) met de knop crushed ice vullen we een washand vol met stukjes ijsblokjes. Die leggen we op India haar oog als koeling en hopen maar dat het niet helemaal dik zal worden. Ze is na de aanval helemaal blij en ligt lekker bij me met haar benen te schoppen alsof er niets gebeurd is.
Wanneer we bij de therapie aankomen vertel ik Anja wat er is gebeurd ze zegt ‘oh, dat is de zoveelste.’ Er schijnen dus vaker kinderen uit hun bed te vallen. Het is wel zo dat India sinds we hier zijn veel meer met haar benen beweegt dus wellicht dat het daar mee te maken heeft.

Met het op de rug lig verhaal gaat het een stuk beter we hebben met Anja afgesproken dat ze India wel geruststelt. Ze is ook heel erg aan het onderzoeken wanneer de paniek toeslaat en manieren om aan de paniek te ontkomen. Ook met het schrikken van geluid is ze bezig. Wanneer India schrikt van een geluid stelt ze haar gerust en biedt het geluid dan nog een keer aan en nog een keer tot India er niet meer van schrikt. Dat lijkt wel goed te werken. Het lijkt me ook iets wat goed zou kunnen werken in de thuissituatie. Nu loop ik bijvoorbeeld een heel stuk om als het draaiorgel in de stad staat maar het zou mooi zijn als India aan dat geluid zou kunnen wennen.
Anja is heel lief en doet ontzettend haar best voor India en ons. Op het dock laat ze India ook op haar rug liggen en ze krijgt dan een beloning in de vorm van de dolfijn. Gisteren moest India toch even gillen en daar werd ik toch wat verdrietig van. Sonja de dolfijntrainster had het op de een of andere manier door en stuurde Chabelita naar me toe en liet haar naar me kijken en geluidjes maken, heel bijzonder en het laat je echt weer een stukje blijer voelen.
Vandaag heb ik toch een gesprek met de psycholoog gehad, het is overigens niet de Nicole die wij vorig jaar hadden als therapeut. Dit is een Nederlandse vrouw. Het was fijn om even te praten en van gedachten te wisselen. Het komt toch steeds weer op hetzelfde neer, tijd voor mezelf zien te creëren is daar de belangrijkste van. We hebben samen gekeken hoe ik dat zou kunnen doen.

Vanmorgen hebben we een bijzonder mooi bericht gekregen uit Nederland. In mijn zomervakantie heb ik eindelijk alle moed bijeen geraapt en een brief geschreven aan het ziekenhuis in China waar India geboren is. Ik heb dat heel lang voor me uitgeschoven omdat ik er emotioneel nog niet aan toe was en niet goed wist in welke vorm ik dat wou doen. Ik heb in de brief geschreven dat wij op de hoogte zijn van de fout die het ziekenhuis heeft gemaakt tijdens de geboorte van India. En dat we daarvan bevestiging hebben van vooraanstaande artsen en een professor in Nederland. Dat die zelfs hebben aangegeven dat we een zaak hebben tegen het ziekenhuis in China. Ik schrijf hun dat we niet voornemens zijn om een zaak tegen ze te starten omdat we daar de energie niet voor hebben en omdat de zaak reeds verjaard is (toen India 2 jaar was al trouwens). Dat ik de brief voornamelijk schrijf om ze te vertellen dat wij weten dat ze het fout hebben gedaan dat we heel graag een excuus zouden willen horen maar met name dat we een afsluiting willen van wat er gebeurd is. Als post scriptum heb ik geschreven dat we een stichting hebben opgericht ten name van India voor haar en andere kinderen als haar en dat we een donatie zeer op prijs zouden stellen. Deze brief (ik heb er trouwens een naar China maar ook een naar het moederbedrijf in Amerika en naar de desbetreffende arts die nu ook in Amerika werkt gestuurd) heb ik dus al twee maanden geleden verzonden en was al bang dat ik niets meer zou horen.

Mel zijn ouders waren even bij ons thuis om iets op te halen en toen kwam de buurvrouw naar ze toe met een brief uit China. Mel zijn moeder heeft alles gescand naar ons toe gemaild. Ze bedanken me voor de update van India (nu was dat het natuurlijk niet) en zeggen dat ze vinden dat we het zo goed doen en dat ze het mooi vinden te horen dat we ook andere kinderen willen helpen door middel van de stichting. Ze zeggen dus geen sorry en geven ons geen gelijk, nu had ik dat ook niet verwacht. Maar ze doen een mooie donatie aan de stichting!! Hiermee kunnen we de website up to date maken en die vullen met alle informatie die we graag willen om andere ouders te helpen in de zoektocht in het doolhof van de zorg.
Een mooie afsluiting dus voor mij van dit stukje in ons leven.

Liefs,
Sag