Tranen

De nacht van donderdag op vrijdag heb ik wakker gelegen en liggen malen met een naar gevoel in mijn buik. ‘S morgens voelde ik me erg verdrietig. Ik heb grote twijfels over het niets doen tijdens de paniek aanvallen van India. Soms heb ik het idee dat ze het expres oproept bij zichzelf maar vaak ook niet. Moet je haar dan laten liggen gillen in plaats van haar rechtop te zetten en geruststellend toe te spreken? Maar daarnaast ook de vraag of het misschien wel minder kan worden als je haar niet meer de veiligheid biedt?

Wat ook bij me opkomt is mijn eigen gevoel, het gevoel dat India bij mij teweeg brengt wanneer ze zo aan het krijsen is. Het kan me na meer dan twee jaar van dit gekrijs namelijk ook heel erg frustreren, irriteren, me moedeloos maken, me boos maken, me verdrietig maken. Ik reageer ook niet altijd lief naar India toe ook wel boos en onaardig. Van deze gedachte wordt ik verdrietig. Het liefst zou ik willen dat de paniek aanvallen stoppen maar dat gaat natuurlijk niet. We weten niet waardoor ze precies komen. We weten wel dat ze altijd in rug lig beginnen en heel vaak onder de douche voorkomen. India douchen op de brancard gaat dus nu in zit maar als ze dan toch even moet liggen en ze krijgt een aanval dan glibbert ze bijna van die brancard af. Haar douchen is dus voor ons ook geen pretje en het kost veel kracht en energie van India en ons. Maar goed ik dwaal af.

Terwijl ik Mel over mijn nacht vertel moet ik al huilen. We spreken af dat we het wel tegen Anja gaan zeggen maar ook dat we het wel heel goed vinden dat ze in het water zoveel met India op haar rug werkt.
Omdat Mel later nog met Brida in het zwembad ligt en Yuna slaapt vertrek ik alvast met India naar de therapie. Ik vertel Anja over mijn twijfel en over mijn gevoel en hoe ik naar India toe dan ook kan zijn. Ook over wat ik met Mel heb besproken. Ik moet weer huilen en gelukkig begrijpt Anja mijn twijfel, zij weten ook niet waar de paniek bij India vandaan komt en weten ook niet of het goed is haar het alleen te laten oplossen. Het alleen oplossen kost India net zo lang als dat je haar wel veiligheid biedt. Anja zegt dat we het misschien gewoon op onze intuitie moeten doen en meteen daar achteraan dat we dat waarschijnlijk al die tijd al hebben gedaan.
Eva heeft ook nog wat vragen fysiotherapeutisch gezien en om uit te sluiten dat India geen pijn heeft tijdens de paniek aanval. Anja vertelt nog dat Nicole (de therapeut van vorig jaar) komende week komt en dat als ik een gesprek met haar wil (ze is psycholoog) dat mogelijk is. Ik weet niet of ik dat wel wil maar het is lief dat ze het aanbiedt. Ik ben blij dat ik mijn gevoel met haar heb kunnen delen. Ik krijg een kus van haar en ze gaan nog even met India binnen oefenen.

De therapie gaat super. India is heel blij in het water gaat ze super hard op het surf board en heeft daarna twee keer paniek onder de douche, dat is over het hele terrein te horen.

Zaterdag zijn we naar de Westpunt gereden. We hebben dit keer de groene route van het Christoffelpark gereden die was minder mooi dan de blauwe van vorig jaar. We hebben het begin van een kopermijn gezien maar het bleek dat er niet genoeg koper in het steen zat hier om het winstgevend te maken. We zien baardmos dat geen plant is maar een symbiose tussen een alg en een schimmel. Ook zien we prachtige bromelia’s.
Na het park gaan we door naar Jaantjes een restaurant. Het ziet er gezellig uit het duurt Curacao’s lang voor Jaantje persoonlijk het menu aan ons komt vertellen, het eten is oke, we krijgen er een klein stukje leguaan bij om te proeven. Het smaakt een beetje naar kip.
Aangezien we India haar eten zijn vergeten gaan we weer naar huis en springen daar nog even lekker in het zwembad eten watermeloen en gaan dan naar bed.

Zondag gaan we toch nog maar een keer naar de struisvogelboerderij zodat de kinderen toch nog wat dieren kunnen zien. Het verhaaltje van de gids is echt exact hetzelfde als vorig jaar zelfs zijn grapjes zijn hetzelfde. Brida vond de dieren erg leuk en vooral de krokodillen. India vindt het hobbelen in de jeep het leukst en Yuna de grote houten beelden in de hal van het restaurant. We gaan snel even naar supermarkt Vreugdenhill en dan naar huis om te lunchen. Dan is het verhaaltje schrijven, zwemmen en straks weer nasi eten ☺, niets mis mee.

Liefs,
Sag