Bon Bini
Door: Sag
Blijf op de hoogte en volg Melle, Sagra, India, Brida en Yuna
22 September 2011 | Nederland, Amsterdam
Na dinsdag de hele dag te hebben gekookt en s’ avonds inpakken, strijken, opruimen en wassen, gaat woensdag ochtend om 5.20 de wekker. Zelf nog even een korte verkwikkende douche genomen en daarna het hele ochtend ritueel maar dan om half 6.
Om half 7 komen mijn ouders ons halen maar natuurlijk zijn we nog niet helemaal klaar. Uit eindelijk vertrekken we om kwart voor 7 ik met mijn vader in de bus om hem uitleg te geven over hoe hij werkt en Mel bij mijn moeder. Bij de afslag op Rottepolderplein schiet opeens bij me binnen dat we India haar maaltijden zijn vergeten. Ze staan nog alle 72 in de koelkast thuis. Ik krijg pijn in mijn buik en wordt boos op mezelf omdat ik er nog aan had gedacht en het toch ben vergeten. Ook de buggy voor Yuna zijn we vergeten.
Ik bel Mel en we besluiten eerst bij de Kiss and ride plek te wisselen van auto’s. Mel komt bij mij in de bus en mijn ouders racen (de rekening is voor ons) naar ons huis om de maaltijden en de buggy op te halen. Ik baal en krijg stress, ik had alles goed gepland en dit was niet nodig.
Bij de bagage drop off, is niet bekend dat er rolstoel begeleiding is aangevraagd, weten ze niet dat de rolstoel tot aan de gate mee moet en zijn ze ook niet op de hoogte van de autostoel die in de vliegtuigstoel moet. Waarom zou je nog iets aanvragen en alle moeite doen als het toch niet op de plaats waar het nodig is aankomt vraag ik me dan af. Maar ik voel me strijdbaar en zeg op de opmerking, “Ik weet niet of die rolstoel we tot de gate mee kan.” “Nou die gaat zeker mee tot de gate want dat heb ik allemaal aangevraagd en het was akkoord.” “ Daarnaast kunnen we haar moeilijk gaan dragen tot aan de gate.” Hij ging er iemand anders bijhalen. De rolstoel kon gewoon mee en de autostoel moesten ze in het vliegtuig maar beslissen, zei hij. Ze gingen zorgen voor begeleiding bij de gate.
Om half 8 waren we klaar met de koffers en nu was het wachten op mijn ouders. Om 9 uur moesten we bij de gate zijn en met rolstoel begeleiding ect vond ik het belangrijk dat we er ook op die tijd zouden zijn. Mel vindt dat allemaal niet zo belangrijk en is super relaxed. Daar kan ik niet zo goed tegen, Mel vindt mij dan een stresskip en ik irriteer me dat hij zo cool doet. Maar we bleven redelijk gezellig naar elkaar toe, vandaar ook dat Mel vindt dat ik dit moet schrijven waarschijnlijk (of misschien wel om te laten zien hoe uber cool hij wel niet is ;-). Net toen we besloten hadden dat ik alvast naar de gate zou gaan met India en Brida belden mijn ouders dat ze er binnen een minuut zouden zijn ( 10 voor 9). Ik ga snel naar buiten zodat ik mijn vader ook nog een kus kan geven. Inmiddels kan ik het ook bijna niet meer droog houden mijn tranen liggen letterlijk achter mijn ogen. We checken snel de buggy in zeggen mijn moeder en schoonmoeder gedag en gaan. We kunnen door de gehandicapen doorgang iemand helpt ons daarbij en daardoor breken we in in een bestaande rij. Toen door naar de gate. Brida zit op haar roze trunki (een aanrader voor mensen met meerdere jonge kinderen) en Mel trekt haar en duwt het bagage karretje (als handbagage hebben we, een schoudertas, 2 rugtassen waarvan een India haar water tas is, een autostoel, de trunki, twee koeltassen met India’s eten en het mandje van India haar rolstoel met daarin de delen van de stoel die je makkelijk los kunt halen zodat ze niet beschadigen.)
Om iets voor 9 uur zijn we bij de gate er staat een lange rij en ik ga erin staan terwijl Mel gaat vragen naar de assistentie. Hij komt terug, er is geen assistentie, ze hebben niets door gekregen. We blijven dus in de rij staan. Na een paar minuten komt er iemand die ons gebaart uit de rij te gaan. We gaan achter haar aan en we gaan langs iedereen heen naar de bagage check. Alle spullen worden goedgekeurd. Ik had de medische verklaring al in mijn hand maar ze wilden hem niet zien. Toen werden we op een stoel neergezet en namen ze de autostoel mee om te passen in de vliegtuigstoel. De stoel paste en alles was akkoord, ze zouden ons als eerste aan boord laten samen met nog 2, volwassen, rolstoelgebruikers.
Mel haalde de rolstoel uit elkaar terwijl ik met de kinderen in het vliegtuig ging en de handbagage in de vakken legde. Het onderstel kon mooi in de zak die mijn moeder had gemaakt tegen het beschadigen van de rolstoel en toen zaten we. Brida heeft bijna de hele vlucht Dora, Tijgertje en Assepoester gekeken en alleen als haar ‘oorbelletjes’ (oordopjes) uit haar oren vielen was ze aan het klagen. Yuna heeft twee hele korte slaapjes gedaan en was verder heel lief en India heeft helemaal niet geklaagd. Na 12 uur in het vliegtuig (we hadden een tussenstop op Aruba) kregen we complimenten van de mensen voor en naast ons dat onze kinderen zich zo goed hadden gedragen, dat was wel erg leuk. Als laatste mochten we uit het vliegtuig maar er stond wel iemand klaar om ons te helpen. Binnen no time had ze ons het vliegveld af met bagage en al. We mochten door achterkamertjes en ze bracht ons zo bij de autoverhuur.
Daar was de reservering niet helemaal goed doorgekomen maar het werd snel opgelost en we konden snel in de Suzuki stappen, nog wel zonder autostoellen voor de kleinsten. Brida gaf het eindelijk op en viel snel in slaap. Bikkel Yuna niet die was heel moe maar geeft niet zomaar op. Na een keer verkeerd te hebben gereden kwamen we best snel bij Blue Bay aan en daar werden we naar bungalow nr 1 gebracht. Een grote bungalow met 3 slaapkamers, twee badkamers en 3 wc’s en gelukkig een hele grote Amerikaanse koelkast met een mega groot vriesvak waar alle maaltijden in kunnen.
Na het wakker worden is Brida alleen maar aan het huilen en is bekaf. Yuna wil niet gaan slapen tot ik haar in de houdgreep neem en zorg dat ze niet meer kan bewegen. Uiteindelijk geeft ze op en valt in slaap. Er is geen babybed en dat kunnen ze pas de volgende dag regelen dus ik slaap met de kleintjes in bed en Mel bij India. Op eens bedenk ik me dat we de buggy zijn vergeten op het vliegveld dus die moeten we de volgende dag gaan halen. Om half 3 worden Brida en Yuna wakker en zijn niet meer van plan om te gaan slapen. India is nog wel een beetje aan het soesen en die houdt het vol tot 4 uur (wel stecolid gehad hoor). En zo zitten we gezellig met het hele gezin te wachten tot het half 8 is zodat we kunnen gaan ontbijten bij het restaurant.
Al met al een goed begin,
Sag
Om half 7 komen mijn ouders ons halen maar natuurlijk zijn we nog niet helemaal klaar. Uit eindelijk vertrekken we om kwart voor 7 ik met mijn vader in de bus om hem uitleg te geven over hoe hij werkt en Mel bij mijn moeder. Bij de afslag op Rottepolderplein schiet opeens bij me binnen dat we India haar maaltijden zijn vergeten. Ze staan nog alle 72 in de koelkast thuis. Ik krijg pijn in mijn buik en wordt boos op mezelf omdat ik er nog aan had gedacht en het toch ben vergeten. Ook de buggy voor Yuna zijn we vergeten.
Ik bel Mel en we besluiten eerst bij de Kiss and ride plek te wisselen van auto’s. Mel komt bij mij in de bus en mijn ouders racen (de rekening is voor ons) naar ons huis om de maaltijden en de buggy op te halen. Ik baal en krijg stress, ik had alles goed gepland en dit was niet nodig.
Bij de bagage drop off, is niet bekend dat er rolstoel begeleiding is aangevraagd, weten ze niet dat de rolstoel tot aan de gate mee moet en zijn ze ook niet op de hoogte van de autostoel die in de vliegtuigstoel moet. Waarom zou je nog iets aanvragen en alle moeite doen als het toch niet op de plaats waar het nodig is aankomt vraag ik me dan af. Maar ik voel me strijdbaar en zeg op de opmerking, “Ik weet niet of die rolstoel we tot de gate mee kan.” “Nou die gaat zeker mee tot de gate want dat heb ik allemaal aangevraagd en het was akkoord.” “ Daarnaast kunnen we haar moeilijk gaan dragen tot aan de gate.” Hij ging er iemand anders bijhalen. De rolstoel kon gewoon mee en de autostoel moesten ze in het vliegtuig maar beslissen, zei hij. Ze gingen zorgen voor begeleiding bij de gate.
Om half 8 waren we klaar met de koffers en nu was het wachten op mijn ouders. Om 9 uur moesten we bij de gate zijn en met rolstoel begeleiding ect vond ik het belangrijk dat we er ook op die tijd zouden zijn. Mel vindt dat allemaal niet zo belangrijk en is super relaxed. Daar kan ik niet zo goed tegen, Mel vindt mij dan een stresskip en ik irriteer me dat hij zo cool doet. Maar we bleven redelijk gezellig naar elkaar toe, vandaar ook dat Mel vindt dat ik dit moet schrijven waarschijnlijk (of misschien wel om te laten zien hoe uber cool hij wel niet is ;-). Net toen we besloten hadden dat ik alvast naar de gate zou gaan met India en Brida belden mijn ouders dat ze er binnen een minuut zouden zijn ( 10 voor 9). Ik ga snel naar buiten zodat ik mijn vader ook nog een kus kan geven. Inmiddels kan ik het ook bijna niet meer droog houden mijn tranen liggen letterlijk achter mijn ogen. We checken snel de buggy in zeggen mijn moeder en schoonmoeder gedag en gaan. We kunnen door de gehandicapen doorgang iemand helpt ons daarbij en daardoor breken we in in een bestaande rij. Toen door naar de gate. Brida zit op haar roze trunki (een aanrader voor mensen met meerdere jonge kinderen) en Mel trekt haar en duwt het bagage karretje (als handbagage hebben we, een schoudertas, 2 rugtassen waarvan een India haar water tas is, een autostoel, de trunki, twee koeltassen met India’s eten en het mandje van India haar rolstoel met daarin de delen van de stoel die je makkelijk los kunt halen zodat ze niet beschadigen.)
Om iets voor 9 uur zijn we bij de gate er staat een lange rij en ik ga erin staan terwijl Mel gaat vragen naar de assistentie. Hij komt terug, er is geen assistentie, ze hebben niets door gekregen. We blijven dus in de rij staan. Na een paar minuten komt er iemand die ons gebaart uit de rij te gaan. We gaan achter haar aan en we gaan langs iedereen heen naar de bagage check. Alle spullen worden goedgekeurd. Ik had de medische verklaring al in mijn hand maar ze wilden hem niet zien. Toen werden we op een stoel neergezet en namen ze de autostoel mee om te passen in de vliegtuigstoel. De stoel paste en alles was akkoord, ze zouden ons als eerste aan boord laten samen met nog 2, volwassen, rolstoelgebruikers.
Mel haalde de rolstoel uit elkaar terwijl ik met de kinderen in het vliegtuig ging en de handbagage in de vakken legde. Het onderstel kon mooi in de zak die mijn moeder had gemaakt tegen het beschadigen van de rolstoel en toen zaten we. Brida heeft bijna de hele vlucht Dora, Tijgertje en Assepoester gekeken en alleen als haar ‘oorbelletjes’ (oordopjes) uit haar oren vielen was ze aan het klagen. Yuna heeft twee hele korte slaapjes gedaan en was verder heel lief en India heeft helemaal niet geklaagd. Na 12 uur in het vliegtuig (we hadden een tussenstop op Aruba) kregen we complimenten van de mensen voor en naast ons dat onze kinderen zich zo goed hadden gedragen, dat was wel erg leuk. Als laatste mochten we uit het vliegtuig maar er stond wel iemand klaar om ons te helpen. Binnen no time had ze ons het vliegveld af met bagage en al. We mochten door achterkamertjes en ze bracht ons zo bij de autoverhuur.
Daar was de reservering niet helemaal goed doorgekomen maar het werd snel opgelost en we konden snel in de Suzuki stappen, nog wel zonder autostoellen voor de kleinsten. Brida gaf het eindelijk op en viel snel in slaap. Bikkel Yuna niet die was heel moe maar geeft niet zomaar op. Na een keer verkeerd te hebben gereden kwamen we best snel bij Blue Bay aan en daar werden we naar bungalow nr 1 gebracht. Een grote bungalow met 3 slaapkamers, twee badkamers en 3 wc’s en gelukkig een hele grote Amerikaanse koelkast met een mega groot vriesvak waar alle maaltijden in kunnen.
Na het wakker worden is Brida alleen maar aan het huilen en is bekaf. Yuna wil niet gaan slapen tot ik haar in de houdgreep neem en zorg dat ze niet meer kan bewegen. Uiteindelijk geeft ze op en valt in slaap. Er is geen babybed en dat kunnen ze pas de volgende dag regelen dus ik slaap met de kleintjes in bed en Mel bij India. Op eens bedenk ik me dat we de buggy zijn vergeten op het vliegveld dus die moeten we de volgende dag gaan halen. Om half 3 worden Brida en Yuna wakker en zijn niet meer van plan om te gaan slapen. India is nog wel een beetje aan het soesen en die houdt het vol tot 4 uur (wel stecolid gehad hoor). En zo zitten we gezellig met het hele gezin te wachten tot het half 8 is zodat we kunnen gaan ontbijten bij het restaurant.
Al met al een goed begin,
Sag
-
22 September 2011 - 18:58
Laar:
Wow Sag,
Ik heb zoveel aan jullie gedacht, ook omdat je zo tegen de reis op zag.
Ik ben blij dat jullie veilig zijn aangekomen en dat het allemaal goed is gegaan.
Nu in het ritme komen daar, ik hoop dat de meiden dat snel oppakken, en dan genieten geblazen.
Veel liefs Laar.
-
22 September 2011 - 18:59
Caroline:
Super, hoe je dat allemaal doet!
Ik wens jullie heel veel plezier! -
22 September 2011 - 19:03
Jennifer:
Respect voor jullie!
Een hele onderneming, maar jullie zijn op plek van bestemming.
Het avontuur kan beginnen!! -
22 September 2011 - 19:47
Martha:
Wat een onderneming! En wat een gedoe, terwijl je het allemaal zo perfect geregeld dacht te hebben. Gelukkig komt het ook wel weer goed, maar op de stress die je er van krijgt zit je niet te wachten.
Ik hoop dat jullie een geweldige tijd op Curacao zullen hebben.
groetjes Martha -
22 September 2011 - 19:47
Trix:
Heel fijn om te lezen dat jullie zijn aangekomen!Zoveel aan jullie gedacht. Inderdaad, nu wat in het ritme komen en aan het weer wennen, schijnt het zonnetje?kusvoor5van3, Trix -
23 September 2011 - 06:51
Marlon:
Wat een kanjers zijn jullie toch! Gelukkig allemaal veilig en wel aangekomen, mèt maaltijden, stoelen etc. Wat een geregel...
Nu allemaal in de 'cool-modus' en genieten van het verblijf en de geweldige omgeving en indrukken!
Dikke knuffel,
Marlon -
23 September 2011 - 08:02
Irma:
Tsss... zelfs persoonlijke hulp bij het regelen van extra aanvragen bij de luchtvaartmaatschappij werkt dus niet! Wat bizar! Ik zal Eric informeren hierover. Als jullie een hostess hebben, informeer haar dan ook. Wellicht dat het vanaf 2 kanten wel gaat lukken voor de terugweg....
Blij dat het allemaal goed is. En heerlijk dat de kinderen zo volmaakt waren in het vliegtuig. Veel plezier! Geniet van en met elkaar.
Irma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
