Zwembad......

Vrijdag zijn we weer naar Momonoki geweest maar na de massage op de mat en het half uur in het zwembad is India moe. We proberen haar te laten slapen maar dat lukt niet. Na haar fruithap en fles is ze weer wat vrolijker en doen we haar nog een half uur op de rolmat en wordt ze door 4 mensen gemasseerd. Ze vindt het lekker maar je ziet wel dat ze erg moe is. . De pannenkoeken vielen erg in de smaak. En dat ze door Mel waren gemaakt was helemaal top, de mannen hier in Japan voeren bitter weinig uit in het huishouden. Een andere moeder had bananencake gemaakt die het ook erg goed deed.

Het is erg warm nu in Japan. 33 graden met een hoge vochtigheid. Je voelt je de hele dag klef en zweterig en ons dekbed voelt klam aan. We besluiten om toch naar huis te lopen omdat we de hele dag omringt worden door mensen. Die meneer die ons nu iedere dag komt halen zit ook de hele ochtend bij ons. Wat hij precies moet doen is ons niet duidelijk maar hij is schijnbaar aan ons toegewezen ofzoHet lopen is eigenlijk te warm voor India en we gaan dat in het vervolg ook niet meer doen.

Thuisgekomen vertelt onze gastvrouw dat ze het met Keiko over India haar eten heeft gehad. Ze hebben nu bedacht dat we naar een ander gezin gaan met ook een gehandicapt kind en dat we daar te horen krijgen hoe we India eten moeten geven.
Hiervan gaan mijn haren overeind staan. Ik heb zoveel tijd en energie in de logopedie en het dieet van India gestoken dat ik dit even niet trek. Ze bedoelden het waarschijnlijk als advies en als de manier van Saito wat opzich goed is om te weten. Maar het schiet er bij mij even niet goed in. We zeggen dat we wel gaan aangezien ze er eigenlijk op staan en dat we het over ons heen laten komen (ik hoop dat ik dat kan want het onderwerp ligt gevoelig). Ik vind het sowieso moeilijker worden omdat we hoe langer hoe meer heel goed bedoelde 'adviezen' krijgen. Het wordt alleen niet als advies gebracht maar als de manier zoals het moet (dit kan weer komen doordat ze niet goed Engels spreken). Hierdoor krijg ik het gevoel dat ik het die 2 jaar allemaal niet goed heb gedaan (mijn onzekerheid), terwijl ik wel weet dat dat niet zo is. Het is allemaal te verklaren en we zijn hier gekomen om de Saito te leren maar ik heb het even gehad. En India die veel aanvallen heeft en alsmaar onder de mensen zijn en geen Japans kunnen spreken breekt me even op.

We hebben er voor India haar rust voor gekozen om dit weekend thuis te blijven en niet naar Kyoto te gaan zoals we graag wilden. We hadden bedacht om naar het zwembad te gaan aangezien we daar langslopen als we van Momonoki naar huis lopen. We vertelden dit thuis aan de gastvrouw en die keek bedenkelijk. Ze ging bellen met K omdat ze dacht dat India niet in het zwembad zou mogen omdat ze niet zindelijk is. Wij zeiden dat we dat wel ter plekke zouden zien en als ze niet mocht zwemmen we wel om de beurt zouden gaan. Vanmorgen had ze de plannen voor ons omgegooid, ze zou ons naar een ander zwembad rijden waar het waarschijnlijk wel mocht. Daar aangekomen mocht het dus niet maar we hadden al betaald dus moesten Mel en ik zwemmen en India bleef bij haar. Het was geen gewoon zwembad het was meer een soort relaxbad waarin je niet kon zwemmen en wat erg warm was en ook nog eens binnen. Het was 5 euro 60 per persoon maar Mel en ik zijn maar 20 minuten in het zwembad geweest, met badmuts op. We hebben voor Mel overigens bij de supermarkt een zwembroek gekocht. Ze hebben hier onder hun zwembroek nog een broekje dat de boel op zijn plaats houdt dat moet je erbij kopen.
In de kleedkamer (een kamer voor de vrouwen en een van voor de mannen) van het zwembad staat een machine waarin je je zwempak kunt doen. Dan druk je op een knopje en wordt je zwempak gecentrifugeerd, ha ha echt lachen. Toen Mel en ik elkaar weer tegenkwamen op de gang was het eerste wat we elkaar vroegen "heb je de centrifuge geprobeerd?"

We gingen de door de gastvrouw meegebrachte lunch opeten in een andere ruimte. We kwamen ook nog langs een ruimte waar allemaal mensen op de grond lagen te slapen (het leek de Ikea in Beijing wel). En toen gingen we weer naar huis. India heeft daar weer twee aanvallen gehad en kan niet in slaap komen. Ze schokt iedere keer wakker en moet dan hard huilen. De epilepsie zit haar erg dwars. Het is zielig om te zien ons kleine meiske. Wat wel steeds beter gaat is het liggen op de futon terwijl wij aan het eten zijn. Mel en ik hebben al heel lang niet meer samen kunnen eten. India zit altijd op schoot omdat ze als maar gaat huilen als wij aan het eten zijn. Hier kan dat niet en ligt India op de futon. De eerste weken heeft ze als maar gehuild maar sinds twee dagen gaat het steeds beter. Wie weet levert het wat op voor thuis, ik hoop het.

Liefs,
Melle, India en Sagra

Ps: Albertine is het gelukt met het huis? Ben heel benieuwd!