Hoera! India is 1 jaar.

First of all, Thanks for all the cards and emails with birthday wishes for India. It's nice to know so many people think about her, it gives us a warm feeling to know we have so many friends nearby and on the other side of the world as well. (sorry Catherine the rest I will write in Dutch. You have to start thinking about learning Dutch now, your Chinese is good enough any way :-))

Aan de ene kant heel snel gegaan en aan de andere kant zo vreemd dat alles wat er is gebeurd maar in een jaar heeft plaatsgevonden.

Het is een tropenjaar geweest voor ons alle drie. India heeft enorm geknokt voor haar leven en wij hebben geknokt voor haar en ons tweeen. Ik ben erg trots dat we het er zo goed afbrengen.
Het gaat momenteel best goed met India. Ze is rustiger en heeft minder aanvallen (ik merk dat ik het bijna niet durf te schrijven omdat ik bang ben dat het daardoor weer slecht zal gaan). De Saito workshop heeft daar flink aan bijgedragen. Sinds die twee dagen hebben we een ander kind gekregen. Iedere dag Saitoen (we hebben er maar een werkwoord van gemaakt) we met haar. Ik doe het echt een tijd achter elkaar en Mel doet het terwijl hij haar vast heeft. India ontspant er van en kan regelmatig haar armen boven haar hoofd krijgen zonder te huilen. Ook kan ze nu met haar benen gespreid met haar gezicht naar je toe zitten, wat weer een goede houding is om haar heupen in de kom te krijgen.

Er is ook meer bekend over haar zicht vermogen. Ze zit nog in de beginfase van het zien. Ze heeft zicht momenten, wat inhoud dat ze af en toe focused net als een jonge baby. Ze reageert op zeer sterke prikkels, fel licht en zwartwit contrasten. Verder ziet ze waarschijnlijk nog niets. Volgende week dinsdag komt er een ontwikkelingswerker van Visio met India spelen om te kijken waar ze op reageert en om ons tips te geven hoe we om moeten gaan met een kind met zeer beperkt zicht (ja we zijn straks van alle markten thuis).

In het ziekenhuis volgen we nu al 3 maanden het revalidatie programma. Dat houdt in; 2 keer per week fysiotherapie en ergotherapie en 1 keer per week logopedie. Deze therapieen hebben me weer nieuwe ideeen gegeven in het omgaan en spelen met India. Er is meer mogelijk dan ik eerst dacht. Ook dingen die eigenlijk logisch zijn zijn onder mijn aandacht gebracht. Omdat je zo met je kind bezig bent en probeert je hoofd boven water te houden kom je zelf niet altijd op vrij logische zaken.
Met alle therapien zijn we er vanuit gegaan dat India niet goed ziet dus hebben we al behoorlijk wat handvatten in het omgaan met een slechtziend kind.
We laten haar bijvoorbeeld alles wat we in haar mond stoppen, lepel, spuit, speen, fles eerst voelen met haar hand en haar wang.
Ik heb bakjes gemaakt waarin in verschillende materialen als macaroni en zand heb gestopt waar India met haar handen in kan spelen. Het is grappig te zien hoe verschillend ze op de diverse materialen reageert.

Ook zitten we bij de dietist om te kijken of India wel alle benodigde voedingsmiddelen binnen krijgt en of ze niet te dik wordt doordat ze te weinig beweegt.

Tijdens de Saito workshop hoorden we veel mensen over de ostheopaat en dat die veel goed doet bij gehandicapte kinderen. We zijn via via aan een ostheopaat in Alkmaar gekomen en daar gaat India nu ook heen. We hebben donderdag de eerste behandeling en zijn benieuwd wat dat gaat opleveren. Het gaat er dan met name om dat ze zich lekker in haar vel voelt ook als ze niet wordt vastgehouden. En dat ze beter gaat slapen.

Tot slot
Veel mensen beginnen nu te vragen ' Heb je het al kunnen accepteren?'
Het is geen kwestie van accepteren, want accepteren dat je kind gehandicapt is kun je nooit maar je kunt er wel in berusten en daar zijn we naar toe aan het werken. Dat duurt behoorlijk lang en zal met pieken en dalen gepaard gaan.

Het beeld van Teun komt me voor ogen. Een jochie van 1,5 die daar niet naar toe hoeft te werken maar dat uit zichzelf al doet. Die India ziet en haar wil aaien en kussen, die als hij naast haar zit haar een hele grote knuffel geeft. Hij heeft door dat ze anders is maar dat beangstigd hem niet hij omarmt het letterlijk. Dat is mijn voorbeeld.......

Liefs,
Sagra