Delen

‘En hoe zit het met het netwerk van familie en vrienden rondom India?’ vraagt de medewerkster van Stichting Milo ons.
We zitten aan de tafel in de keuken van ons tijdelijke huis. ‘Tja’, zeg ik haar ‘dat weet ik niet zo goed.’

Toen India nog klein was bleef ze nog wel eens logeren bij mijn ouders. Tot 2 jaar geleden kwam mijn schoonzus nog iedere week vanuit Den Haag om me te helpen. En tijdens mijn kraamtijd hielpen mijn vriendinnen en twee van mijn schoonzussen me omdat ik India niet mocht tillen voor 8 weken. Maar de laatste jaren zijn we steeds meer zelf gaan doen en komen er geschoolde hulpen in huis voor India.

‘Oke’ zegt de mevrouw. ‘ Maar zouden familieleden en vrienden wel meer met India willen doen?’ ‘Tja,’ zeg ik weer. ‘Ik denk een aantal wel, ja.’ ‘Maar ik zou niet zo goed weten wat.’
Ik krijg vaak de vraag van de dochter van mijn vriendin wat ze met India kan doen wanneer ze bij ons op een verjaardag is. Ik moet haar het antwoord eerlijk gezegd schuldig blijven. Ik kan zo snel niet iets verzinnen.

‘Is het dan een idee om een netwerk bijeenkomst te houden met familieleden en vrienden die graag iets met India zouden willen doen? Dat we dat inventariseren en dan kijken hoe we dat kunnen inpassen in ieders schema?’ zegt ze. Het lijkt me een fantastisch idee en er gaan al verschillende namen door mijn hoofd.

Dan vraagt ze wie er allemaal mee kunnen lezen op Familienet (een online dagrapportage van India waar de mensen van de Klas op Wielen op schrijven maar ook de fysio de muziek, wij en de PGBer). Ik antwoord haar dat alleen Mel en ik erop kunnen. ‘Zou het niet een idee zijn om ook andere mensen daarop toe te laten?’ vraagt ze. Dat zou een idee zijn ja, en waarom heb ik daar zelf nooit aan gedacht?
Inmiddels zijn we alweer weken verder en zijn mijn ouders en schoonouders en mijn zus leesgenoten van India haar dagen. En er zullen er nog meer volgen. Wanneer ik een andere ouder (van de Klas op Wielen) spreek geeft hij aan dat zijn zoon 31 meelezers heeft!!

Hoe heb ik dit niet zelf kunnen bedenken? Dit is een lastige vraag. Wij zijn zo bezig geweest met overleven en proberen de regie te houden over ons kind, waarmee zoveel mensen zich bemoeien in goede en vervelende zin. Daarnaast probeer ik nooit mensen ‘lastig’ te vallen met verhalen of dingen van India behalve als ze het me vragen. Maar daarmee heb ik anderen ook tekort gedaan. En heb ik India en mezelf tekort gedaan. Het is niet dat ik niet wil dat andere mensen meer met India willen of dat ik niet over haar wil vertellen. Dat wil ik juist! Maar ik merk ook vaak wanneer ik met vreemden over haar praat ze snel afhaken, daarom hou ik mijn verhalen over haar met veel mensen zo kort mogelijk. Terwijl ze zo’n groot deel van mijn leven uitmaakt. Ze tevens mijn werk is geworden waar ik dagelijks zoveel tijd mee bezig ben. Daarnaast heeft iedereen het druk met zijn eigen leven en vul ik voor ze in dat ze geen tijd hebben om ook nog over India te lezen.

In de keuken van mijn schoonouders praat ik met mijn schoonzus over alle ontwikkelingen die nu aan de gang zijn omtrent India. En ik vertel haar over het Familienet. Ik ben een inleiding voor mijn vraag aan het maken om niet zomaar met de deur in huis te vallen. Maar dan zegt ze zelf al dat ze heel graag ook op dat Familienet wil. Ik laat het haar niet zien maar het maakt me emotioneel. Ik word er zo blij van. Ook de reacties van de anderen die nu kunnen lezen wat India allemaal kan en doet zijn geweldig. Eindelijk kunnen ze ook zien wat een kanjer het is en welke sprongen(tjes) ze allemaal maakt.

Sag