911
Door: Sag
Blijf op de hoogte en volg Melle, Sagra, India, Brida en Yuna
27 April 2017 | Verenigde Staten, Key Largo
Om half 8 schrik ik wakker van mijn plek op de bank. De zon schijnt en ik ben bang dat het al veel later is. Dan komt mama haar kamer uit ze is nog steeds benauwd het is niet beter geworden. Ik ga snel India uit bed halen en eten geven en dan snel zelf douchen en aankleden. We zijn allemaal in het oranje vanwege koningsdag. Daarna bel ik de dokter die ik gisteravond heb uitgekozen. Ik vertel de vrouw die ik aan de lijn krijg dat mijn moeder moeite heeft met ademhalen. Ze geeft me meteen aan dat ze me niet kan helpen maar dat ik de spoedlijn moet bellen. Wanneer ik ophang en het nummer vergelijk met wat ik belde blijkt het dezelfde te zijn. Ik bel weer. Deze vrouw noteert nog wat gegevens en zegt dan dat ik met mijn moeder naar de dichtstbijzijnde spoedeisende hulp moet en daarvoor moet ik 911 bellen. Ik zeg haar dat ik niet vind dat mijn moeder in direct gevaar is en dat ze gewoon gezien wil worden door een dokter die haar wat medicijnen kan voorschrijven maar nee dat accepteert ze niet. Dus bel ik toch 911. Ik vertel dat ik de huisarts heb gebeld en dat ik hun moest bellen voor de dichtstbijzijnde spoedeisende hulp. Ze vraagt van alles waar we nu zijn en dergelijke en zegt dan dat hulp onderweg is. Ik vraag wat dat inhoud en ze zegt dat de ambulance eraan komt. Mama knikt hard van nee en ik vind het zelf ook wat overdreven dus ik zeg dat ik dat niet wil en dat ik haar zelf kan brengen als ze me zegt waar de spoedeisende hulp is. Ze herhaalt mijn vraag en vraagt of dit klopt, waarschijnlijk omdat het opgenomen wordt op tape en ze niet aangeklaagd kan worden of zo en ik zeg ja. Dan krijg ik het adres van de spoedeisende hulp. Ze geeft aan de ze weten dat we komen. Dan bellen we EuroCross de verzekering om te vertellen wat er is en gaat gebeuren. Ze zijn allervriendelijkst en zeggen dat als we op de sms die ze gaan sturen reageren en we doorgeven welk ziekenhuis we zitten ze meteen de nota kunnen betalen. We pakken snel alle spullen en vertrekken rond 9 uur naar het ziekenhuis in Tavernier. Het is 14 km rijden en dan zien we een bord met een H erop. We parkeren bij de emergency van het Mariners ziekenhuis en gaan naar binnen. Ik moet een formulier invullen maar mama wordt al opgehaald dan zegt de mevrouw gelukkig dat zij het formulier wel invult en ik met mama mee mag. Ze moet op een bed liggen en zuster Mindy komt haar bloeddruk en saturatie meten. De saturatie is 100% en dat lucht mij wel op. De bloeddruk is te hoog maar dat is logisch door de benauwdheid. Mindy komt met een ziekenhuisschort wat mama tegen haar zin aan moet trekken. Ze zegt dat er waarschijnlijk wel een röntgen gemaakt gaat worden en dat ze verneveld gaat worden. Dan komt de dokter, een oude man, en die zegt hetzelfde. We sturen tussendoor snel een sms naar EuroCross terug met de gegevens. Mindy komt met prednisolon tabletten aan die mama moet slikken en dan komt de röntgen man mama al halen. Mama wil dat ik toch met India naar de therapie ga en ik denk dat dat wel oké is dus gaan India en ik die kant op. Ik heb nog niets gedronken en gegeten dus rij snel daar de Starbucks drive thru en bestel het eerste wat ik zie staan op de kaart en rij dan snel door naar het IDC. Ik ben 2 minuten te laat maar dat is niet erg. Iedereen heeft het zeer met mama te doen en als er iets is dat ze kunnen doen kan ik altijd bellen. Het andere Nederlandse gezin weet het ook al snel en komen vragen hoe het gaat. Ik vraag de moeder of ze mij straks wil helpen met India en dat wil ze graag doen. Ik heb liever een Nederlandse dan de Amerikaanse stagiaires aangezien India al wat ontwikkeld is in haar groei en Amerikanen nogal preuts zijn in dat soort dingen.
We gaan aan de slag en India doet het super. Ze mag kiezen welke kleur ze iets wil schilderen en ze kiest meteen oranje ;-). Na het schilderen gaan we aan de slag voor India haar spreekbeurt op school. India leert wat een dolfijn allemaal eet. Ze mag steeds uit twee dingen kiezen en dan vertelt Kim daarover. Dan plakt ze dat samen met India op een emmer. India kiest eerst alle vissen dan de inktvis en dan pas de Jell-o en de ijsklontjes. Dan ga ik samen met de moeder India in haar zwemkleding en wetsuit hijsen. Het gaat goed samen.
Eigenlijk zouden we naar de visruimte gaan met al het eten voor de dolfijnen maar het is er erg druk met trainers dus dat doen we morgen.
Dan gaan we meteen naar het dok. India zwemt vandaag met Grace. Het gaat beter dan gisteren en India lacht veel meer. Ik mag weer eten geven, ook Jell-o en India mag ook wat Jell-o voelen. Ik mag nog wat signalen aan de dolfijn geven en het is grappig als ze ook doet wat je vraagt. Op het eind moet India opeens gillen, ik weet niet waardoor. Ze is er nog niet helemaal uit als Grace een hoog geluid maakt dat laat India schrikken en daardoor moet ze meer gillen. Dan vraagt Kim de trainer om een kus van Grace. Grace kust India van voren en India wordt stil en buigt haar gezicht naar voren tegen dat van Grace aan en zo knuffelen ze even met de hoofden tegen elkaar. Zo mooi om te zien. Kim was vond het ook prachtig om te zien. Ze vraagt of het door iets wat zij doet komt dat India moet gillen maar dat was nu volgens mij niet het geval. De therapie is voorbij en de moeder helpt mij weer met uit en aankleden van India. Dan gaan we snel terug naar het ziekenhuis om mama op te halen want die is uit het ziekenhuis ontslagen.
Mama staat al buiten te wachten en heeft al koffie en appeltaart gegeten bij Mc Donalds. We besluiten om te lunchen in het tentje naast het complex waar wij vorige keer verbleven. Het is er lekker en er staat gezellige reggae muziek aan. Het eten is ok en in het water (het restaurant is een soort platform op de oceaan) zwemmen mooie vissen.
Na het eten rijden we naar de Walgreens om mama haar medicijnen op te halen. Dan gaan we naar huis. India krijgt haar eten en mama blijft bij haar terwijl ik nog even in het zwembad ga.