Hands on the wheel

Om 12.45 zijn we op Schiphol. We moeten inchecken bij de balie omdat ik voor India geen boardingpass kon krijgen aangezien we medische assistentie hadden aangevraagd.
Bij het inchecken nog even gevraagd of mijn moeder een andere stoel kon krijgen zodat ze naast ons zit. Ze verplaatsen haar naar dezelfde rij maar met een stoel ertussen.

Dan is het tijd om afscheid te nemen, het voelt wel wat emotioneel want 18 dagen is een behoorlijke tijd ook voor mijn vader.
Bij de medische assistentie wordt geregeld dat er een uur voor vertrek 2 man komen assisteren om India in het vliegtuig te helpen. Dan naar de bagage check. We vullen zo'n 10 bakken met onze spullen. Gelukkig is het rustig en zijn de dames van de check heel vriendelijk. Er moeten 5 bakken extra nagekeken worden vanwege de accu's in de Tobii, het fototoestel en in de sondevoedingpomp en natuurlijk het eten en drinken van India. We zijn helemaal goedgekeurd en kunnen door de paspoortcontrole.

We drinken nog wat en mama eet een broodje.Dan verschonen we India in het gezinstoilet, een hele onhandige en vieze ruimte en vertrekken dan naar de gate.
Daar staan al mensen op ons te wachten. We mogen meteen door naar de wachtruimte na de boardingcheck en daar staan meer mensen in rolstoelen. De dame achter de balie regelt meteen dat mama toch naast ons kan zitten met een gangpad ertussen dat is super. Eenmaal bij het vliegtuig gaat India op een smal rolstoeltje. Het is niet super handig maar ze houden haar goed vast en brengen haar in het vliegtuig. Mama is daar al met de handbagage en neemt India op schoot terwijl ik de spullen van de rolstoel haal. De orthese laat ik zitten. Terwijl we in het vliegtuig zitten twijfel ik of ik hem er niet toch af moet halen. Mijn moeder bedenkt dat hij misschien wel in de vliegtuigstoel kan. Ik loop terug maar de rolstoel is weg, ze gaan er meteen achteraan en halen hem net op tijd uit de lift. Ik haal de orthese eraf plak het postertje dat ik heb gemaakt op de voetenplank en ga terug. De orthese past en de riem kan dicht dus India mag zo zitten, ideaal!

Het cabine personeel is uiterst vriendelijk en behulpzaam. We kunnen India verschonen bij de nooduitgang achter een gordijn op de grond, het gaat net. De vlucht verloopt prima. India slaapt bijna niet maar doet het goed.

In Amerika komt India haar stoel als laatste uit het ruim. Ik stap uit het vliegtuig om de voetensteun terug te plaatsen maar een Amerikaanse hulp zegt me dat als ik uit het vliegtuig stap ik er niet meer in mag. Ik stap dus snel terug. Ze plaatsen de rolstoel in het vliegtuig zodat ik alles kan terugplaatsen en dan kan India erin en kunnen we verder. Het cabine personeel zegt lieve woorden en wij bedanken ze voor de prettige reis en hun behulpzaamheid.
Bij de paspoortcontrole kunnen we gebruik maken van de special lane en zo zijn we vrij snel door de douane. Wanneer we de koffers hebben gaan we op zoek naar de Valet booth in de garage om de auto op te halen. We gaan van verdieping 2 naar 0 en dan weer naar 1 met al onze bagage en India en uiteindelijk vinden we de valet booth. Ik zou een email moeten hebben ontvangen met een ticket maar dat heb ik niet dus het is even zoeken voor de juiste auto gevonden is. Dan wil de ramp niet naar beneden komen. Er wordt op alle mogelijke knoppen gedrukt maar het lukt niet. Uiteindelijk na heel veel open en dicht doen gaat hij uiteindelijk naar beneden. Dan zoeken we naar de navigatie maar die zit er niet in!! We gaan op google maps proberen bij het hotel te komen.

We zijn nog maar net op weg en ik twijfel of de lichten wel aanstaan. We willen een afslag nemen en dan worden we tegengehouden door een politieauto. Ik denk meteen aan Hands on the wheel en out of the car, spread your legs ect. Mijn moeder bedenkt meteen een zielig verhaal maar niets van dat alles was nodig want de (vriendelijke) politieman vraagt of ik Engels spreek en zegt dan dat de hele weg is afgesloten. We moeten een andere route nemen. Hij geeft aan waar de weg ligt waar we moeten zijn en dat we maar wat moeten proberen. We gaan verder. India begint te klagen het is echt donker en we volgen de navigatie van de telefoon maar natuurlijk stuurt die ons terug. We maken een lang rondje en besluiten dan op eigen verstand iets te proberen zodat we in ieder geval de juiste richting op gaan. Dit lukt en we zijn dan snel bij het hotel. Bij het uitladen van de koffers wil de achterklep niet meer open. Waar ik ook op druk hij piept alleen maar. Dan sleur ik ze uiteindelijk maar vanaf de achterbank de auto in. In de hotelkamer stuur ik meteen een mail naar het verhuur bedrijf over de navigatie, want die moet toch ergens te vinden zijn en de achterklep.
Dan duiken we ons bed in we zijn moe van een prima maar vermoeiende reis.