Praten
Door: Sag
Blijf op de hoogte en volg Melle, Sagra, India, Brida en Yuna
31 Juli 2015 | Nederland, Nederland
“Ik zie het nog zo voor me.” zegt een vriendin. “Jij zat op die stoel bij mij thuis en vertelde dat India hoogst waarschijnlijk na 3 maanden niet meer zal kunnen slikken.” “En moet je nu zien wat er van haar geworden is.” Nu ze het zegt herinner ik het me weer, zelfs de stoel waar ze het over heeft zie ik voor me. Ze heeft gelijk wie had dit ooit durven dromen. India is van een heel kwetsbaar epileptisch meisje dat altijd op schoot moest zitten om zich enigszins veilig te voelen en anders alleen maar huilde, bijna niet sliep en de ene medicatie na de andere moest proberen, uitgegroeid tot een sterke, meestal blije, humorvolle, communicatieve griet die alleen maar huilt als er echt iets mis is.
Het is goed dat mijn vriendin dit moment aanhaalt want ik dreig vaak te snel te willen. Het eind al te zien maar niet de weg ernaar toe. Ze dwingt me terug te kijken naar waar we vandaan komen en te zien wat er in die 9 jaar eigenlijk allemaal is gebeurd. En dat alle plannen die we nog hebben met India niet allemaal in een dag volbracht hoeven zijn.
Mijn vriendin baalt (zeer terecht) dat een hele dag werk aan haar scriptie voor niets is geweest omdat de computer vastliep. Ik vertel haar later dat de back-up die we gemaakt hadden van de proef Tobii ook niet gelukt is en ik ook helemaal opnieuw moet beginnen met het vullen van de nieuwe Tobii (jawel sinds 20 juli is hij in tha house!). Ze heeft het met me te doen maar achteraf blijkt het eigenlijk alleen maar positief.
Nu word ik gedwongen te kijken waar India zich bevindt in haar geestelijke ontwikkeling. En naar mijn mening is dat alweer verder dan toen we de Tobii op proef hadden. E. is met haar aan de slag gegaan met getallen, we zijn op vakantie geweest en hebben in die twee weken een zo alert meisje gezien dat zo duidelijk communiceert met ons en haar zusjes. Zelfs haar zusjes begrijpen haar beter en kunnen meer met haar doen. We zien een meisje dat moet lachen om bepaalde grapjes, echt kijkt als je tegen haar praat of naar de plaatjes wanneer je haar voorleest en daar dan ook nog eens heel erg van geniet. Zo zijn we (E. en ik) nu zelfs gestart met Leespraat. Een methode voor kinderen met Downsyndroom. Het is gemaakt om die kinderen via het lezen (beter)te leren praten. Dat praten gaat denk ik bij India niet gebeuren maar als India kan leren lezen en wellicht schrijven (met haar ogen op de Tobii) zou dat geweldig zijn. Op vakantie ben ik er mee gestart, het aanbieden van hele woorden en het aanleren van twee woorden te weten KUS en MASSEREN, twee hele belangrijke woorden voor India. Nu is daar haar eigen naam nog bij gekomen. Of ze het al kan lezen weet ik niet maar ze heeft er in ieder geval lol in om er samen met een van ons mee bezig te zijn.
De proefperiode met de Tobii was een groot succes. India heeft veel mooie dingen laten zien en horen. Zo heeft ze duidelijk aangegeven wat ze wil, een kus, een massage, uit haar stoel ;-). Heeft ze ook duidelijk aangegeven wat ze niet wil, ik had een drietal pagina’s gemaakt met dieren, kleding en kleuren maar steeds als ik die aanklikte om er met haar mee te werken “drukte” zij op de terugknop om weer naar het beginscherm te gaan. Wist ze binnen de kortste keren waar de terugknop zat. En heeft ze laten zien dat ze hoort en begrijpt wat wij tegen haar zeggen. Zo vertelde ik E. nadat ze terug was van vakantie dat ik een nieuwe pagina had gemaakt zodat India over haar weekend kon vertellen. “Nou,” zei E. “dan moet je me dat straks maar eens laten zien India.” Vervolgens gaan E. en ik koffiezetten in de keuken en horen dan “Vertellen”, “Dit heb ik in het weekend gedaan.” Op die momenten krijg ik echt kippenvel.
Op de nieuwe Tobii (voor de kenners een i12) heb ik een startpagina gemaakt met 20 keuzes om iets te zeggen en vanuit sommige van die keuzes klikt je door naar een nieuwe pagina met weer andere keuzes. Tijdens de proefperiode waren het 16 keuzes op de startpagina maar dat was ik vergeten. Terwijl India voor haar Tobii zit programmeer ik keuzes in de ‘Ik wil’ pagina waaronder de nieuwe keuze wandelen. Een paar uur later komt M. om mij te helpen. Ze neemt de zon met zich mee dus ik zeg tegen India dat ze lekker met M. kan gaan wandelen nu het weer eindelijk beter is geworden. M. zegt dat ze ook de Tobii nog wel even wil zien. Dat doen we dus ik zet India in haar stoel en ze begint meteen met “Dag”, “Dag” dan “Ik wil”, ik zie haar ogen de pagina scannen maar ze ziet niet wat ze zoekt dus ‘drukt’ op de terugknop dan ‘drukt’ ze weer “Ik wil” en vervolgens “Wil je met me wandelen?”
Enne.....slikken kan ze gelukkig nog steeds.
Het is goed dat mijn vriendin dit moment aanhaalt want ik dreig vaak te snel te willen. Het eind al te zien maar niet de weg ernaar toe. Ze dwingt me terug te kijken naar waar we vandaan komen en te zien wat er in die 9 jaar eigenlijk allemaal is gebeurd. En dat alle plannen die we nog hebben met India niet allemaal in een dag volbracht hoeven zijn.
Mijn vriendin baalt (zeer terecht) dat een hele dag werk aan haar scriptie voor niets is geweest omdat de computer vastliep. Ik vertel haar later dat de back-up die we gemaakt hadden van de proef Tobii ook niet gelukt is en ik ook helemaal opnieuw moet beginnen met het vullen van de nieuwe Tobii (jawel sinds 20 juli is hij in tha house!). Ze heeft het met me te doen maar achteraf blijkt het eigenlijk alleen maar positief.
Nu word ik gedwongen te kijken waar India zich bevindt in haar geestelijke ontwikkeling. En naar mijn mening is dat alweer verder dan toen we de Tobii op proef hadden. E. is met haar aan de slag gegaan met getallen, we zijn op vakantie geweest en hebben in die twee weken een zo alert meisje gezien dat zo duidelijk communiceert met ons en haar zusjes. Zelfs haar zusjes begrijpen haar beter en kunnen meer met haar doen. We zien een meisje dat moet lachen om bepaalde grapjes, echt kijkt als je tegen haar praat of naar de plaatjes wanneer je haar voorleest en daar dan ook nog eens heel erg van geniet. Zo zijn we (E. en ik) nu zelfs gestart met Leespraat. Een methode voor kinderen met Downsyndroom. Het is gemaakt om die kinderen via het lezen (beter)te leren praten. Dat praten gaat denk ik bij India niet gebeuren maar als India kan leren lezen en wellicht schrijven (met haar ogen op de Tobii) zou dat geweldig zijn. Op vakantie ben ik er mee gestart, het aanbieden van hele woorden en het aanleren van twee woorden te weten KUS en MASSEREN, twee hele belangrijke woorden voor India. Nu is daar haar eigen naam nog bij gekomen. Of ze het al kan lezen weet ik niet maar ze heeft er in ieder geval lol in om er samen met een van ons mee bezig te zijn.
De proefperiode met de Tobii was een groot succes. India heeft veel mooie dingen laten zien en horen. Zo heeft ze duidelijk aangegeven wat ze wil, een kus, een massage, uit haar stoel ;-). Heeft ze ook duidelijk aangegeven wat ze niet wil, ik had een drietal pagina’s gemaakt met dieren, kleding en kleuren maar steeds als ik die aanklikte om er met haar mee te werken “drukte” zij op de terugknop om weer naar het beginscherm te gaan. Wist ze binnen de kortste keren waar de terugknop zat. En heeft ze laten zien dat ze hoort en begrijpt wat wij tegen haar zeggen. Zo vertelde ik E. nadat ze terug was van vakantie dat ik een nieuwe pagina had gemaakt zodat India over haar weekend kon vertellen. “Nou,” zei E. “dan moet je me dat straks maar eens laten zien India.” Vervolgens gaan E. en ik koffiezetten in de keuken en horen dan “Vertellen”, “Dit heb ik in het weekend gedaan.” Op die momenten krijg ik echt kippenvel.
Op de nieuwe Tobii (voor de kenners een i12) heb ik een startpagina gemaakt met 20 keuzes om iets te zeggen en vanuit sommige van die keuzes klikt je door naar een nieuwe pagina met weer andere keuzes. Tijdens de proefperiode waren het 16 keuzes op de startpagina maar dat was ik vergeten. Terwijl India voor haar Tobii zit programmeer ik keuzes in de ‘Ik wil’ pagina waaronder de nieuwe keuze wandelen. Een paar uur later komt M. om mij te helpen. Ze neemt de zon met zich mee dus ik zeg tegen India dat ze lekker met M. kan gaan wandelen nu het weer eindelijk beter is geworden. M. zegt dat ze ook de Tobii nog wel even wil zien. Dat doen we dus ik zet India in haar stoel en ze begint meteen met “Dag”, “Dag” dan “Ik wil”, ik zie haar ogen de pagina scannen maar ze ziet niet wat ze zoekt dus ‘drukt’ op de terugknop dan ‘drukt’ ze weer “Ik wil” en vervolgens “Wil je met me wandelen?”
Enne.....slikken kan ze gelukkig nog steeds.
-
31 Juli 2015 - 19:05
Nathalie V:
Wat een topper is India toch! En jullie trouwens ook, dat jullie er zoveel tijd en energie in stoppen om India dit te leren!
Super leuk om haar in al die jaren zo te zien groeien!
Liefs Nathalie -
31 Juli 2015 - 21:58
Nathalie J:
Ook deze Nathalie is errrrruugg onder de indruk!!!
Wauw India!!!! -
31 Juli 2015 - 22:21
Ellis:
Zo waar, jullie zijn zo ver en er is nog steeds ontwikkeling!
-
01 Augustus 2015 - 11:07
Martha:
XXX Martha -
03 Augustus 2015 - 09:28
Irma Duim:
Wat een bijzonder verhaal! En wat gaat dat dan weer hard!
Fijn! -
03 Augustus 2015 - 10:08
Bianca:
Pffff, echt kippenvel hiero!!! Fantastisch nieuws guys!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
