De waarheid
Door: Sag
Blijf op de hoogte en volg Melle, Sagra, India, Brida en Yuna
27 April 2015 | China, Peking
In de taxi twijfel ik of ik de omgeving wel zal herkennen maar opeens zie ik de Jenny Lee (westerse supermarkt) en weet ik dat we er zijn. Dou le, dou le zeg ik opeens tegen de chauffeur, zomaar komt het woord voor stoppen weer naar boven. We lopen richting het Sculpting in time café maar ook dat is weg. Dan zien we een vrouw met een gehandicapt kind op de stoep staan. Ze vraagt om geld. Ik ga iets verderop staan en pak mijn telefoon ik zoek een foto van India in haar rolstoel en laat hem aan haar zien. Ik vertel haar dat dit mijn dochter is en dat ze ook in een rolstoel zit. Ze is onder de indruk en wil weten of ze ook niet kan lopen/praten/eten of een luier heeft. Ze vertelt dat haar kind 26 jaar is en vanaf de geboorte zo is. Ik vertel dat India bijna 9 is en ook vanaf de geboorte zo is. Het lijkt erop dat ze blij is even zo te praten met iemand die ook een gehandicapt kind heeft. Ze verandert van een bedelaar in een moeder en samen zijn wij moeder van een gehandicapt kind en kunnen wij elkaar begrijpen in de zorg die we hebben om ons kind. Natuurlijk is haar zorg honderd keer groter in het geval van aanpassingen, hulp, geld en voorzieningen maar ook dat verschil lijkt er niet te zijn. Uiteindelijk geef ik haar geld (Trix ook) en dan nemen we heel hartelijk afscheid van elkaar. Deze ontmoeting en uiteindelijk wel het verschil raakt me zo dat ik onder het lopen echt moet huilen. Wat een geluk heb ik toch dat ik in Nederland woon en daar voor India alle zorg en voorzieningen heb. En hoe bijzonder/toevallig is het dat ik juist nu deze vrouw zie net voordat ik juist vanwege India naar dit ziekenhuis ga. Nog nooit heb ik in Beijing een ernstig gehandicapt persoon gezien.
Hoe krom het ook voelt, reserveer ik toch een massage voor na het ziekenhuis bezoek bij Taipei en lopen dan terug. De moeder ziet ons aan komen lopen en zwaait uitgebreid. Ze vertelt de vuilnis mevrouw dat ik haar vriendin ben en dat ik zo’n mooie dochter heb die ook gehandicapt is. We raken elkaar weer vriendelijk aan en dan scheiden onze wegen.
Bij het ziekenhuis blijkt dat er een hele nieuwe vleugel is gebouwd. Miriam die ons gaat rondleiden en alles geregeld heeft komt ons ophalen. Opeens voel ik dat ik zenuwachtig ben. Ze begroet ons vriendelijk en laat ons bijna het hele ziekenhuis zien. Niets is wat het geweest is. De yurt waarin ik bevalling en borstvoedingsles had is nu weg en is een deel van het gebouw geworden. Vip-kamer II waarin we verbleven is nu voor een deel een gang naar de brug naar het nieuwe gebouw en deels een voorraadkast. De verloskamers zijn er nog wel maar zijn allemaal gerenoveerd en de NICU is nu een zusterkamer. Wanneer ik Trix laat zien waar de deur was naar de NICU voel ik me opeens emotioneel worden. Ik voel de machteloosheid weer terwijl ik na negen jaar weer over die gang loop. We gaan wel naar de nieuwe NICU en daar moeten we net als toen blauwe slofjes en een blauwe overjas aan. Achter een schuifdeur zien we twee bedjes, één leeg en één waarin een meisje ligt met een roze mutsje. Dan opeens komen de tranen weer ik laat ze maar komen en hou ze niet meer in. Hier ben ik voor gekomen om mijn gevoelens er in dit ziekenhuis te laten zijn.
We zien nog van alles waar ik voorheen nooit geweest ben en ik laat het over me heen komen. Ik wordt zenuwachtig voor het gesprek met dokter Cui. Uiteindelijk laat Miriam ons achter in een vergaderkamer nadat ze gezegd heeft dat naast dr Cui ook de CEO en general manager komen. Ik vind het wel prettig even alleen te zijn. Ik voel me wat bezwaard dat al die mensen komen omdat ik het nodig heb voor mijn verwerking hier weer te zijn. Trix praat dat uit mijn hoofd en herhaalt waarom ik hier ook weer ben en wat ik ook alweer wilde laten zien, namelijk hoe India terecht is gekomen.
Dan komt als eerste de general manager binnen, mw Sylvia Pan. Ze heeft een bekend gezicht en ze zegt vrijwel meteen dat ze zich mijn verhaal nog herinnert en mij ook herkent. Ik herinner me dat zij het was die ons heeft verteld dat we naar de VIP ruimte mochten verhuizen. Ze gaat zitten en geeft ons haar visitekaartje maar vraagt dan of ze me mag omhelzen. Dat mag en ik krijg een gemeende warme omhelzing van haar. Ze vraagt naar India en of ik foto’s heb. Ik laat ze haar zien en ze kijkt er lang naar. Ze vraagt naar mijn bezoek en ik vertel met horten en stoten dat ik het nodig had om afscheid te nemen om zo dingen te kunnen afsluiten. Net wanneer ik mijn tranen weer heb gedroogd komt de CEO binnen (die is de baas over alle ziekenhuizen, met deze naam, die ze hebben in China en is ook de oprichter van die ziekenhuizen). Ze is een zakenvrouw en komt berekenend over. Niet onhartelijk maar ook niet warm. Ze bekijkt de foto’s van India en vraagt naar onze stichting en wat we daarmee hebben gedaan.
Op een gegeven moment vertelt ze dat ze een nieuw ziekenhuis hebben een revalidatiecentrum. Ze is er trots op en vraagt of we het willen zien. Dat willen we wel, we bespreken het even in het Nederlands en besluiten de muur te laten vallen en in plaats daarvan morgen naar het nieuwe ziekenhuis te gaan. Ze vragen wat we hebben besproken en als ze horen dat we niet naar de muur gaan vinden ze dat geen goed idee. Ze vinden dat we beide kunnen doen. Ze bedenken dat we na het gesprek met hen naar dat ziekenhuis kunnen gaan en ze regelen daarnaast een chauffeur om ons morgen naar de muur te brengen. Er wordt wat heen en weer gebeld en hoppa het is geregeld. De CEO zegt ook dat als we ooit met India willen komen we in dat revalidatie centrum kunnen. Dat is allemaal heel erg vriendelijk.
Wanneer we naar beneden gaan loop ik naast Sylvia de GM. Ze zegt me dat ze zo blij is dat ik gekomen ben en dat ze het heel bijzonder vindt dat we zo met elkaar kunnen praten en ook lachen. Dat ondanks dat er fouten zijn gemaakt er geen haat is. Ze vertelt dat er in China de laatste tijd diverse artsen zijn vermoord omdat ze fouten hebben gemaakt. En dat ze het bijzonder vindt dat ze, ondanks de fouten en dat er destijds andere keuzen hadden moeten worden gemaakt, toch een presentje van mij krijgt, ik haar de foto’s van India laat zien en we een warm gevoel naar elkaar kunnen hebben. Deze uitspraken had ik niet verwacht en ik krijg het koud en warm tegelijk van binnen. Hier vertelt iemand van dit ziekenhuis, waar mijn dochter geboren is dat ze dus inderdaad een fout hebben gemaakt. En terwijl ik dit schrijf komt het pas echt binnen en huil ik de tranen die ik hier niet eerder over heb kunnen huilen. Ze heeft me een kado gegeven, de waarheid. Ze wil wat ze me net gezegd heeft vertellen tegen de CEO maar die praat op een gegeven moment over haar woorden heen waardoor ze het niet nog een keer kan zeggen maar ik weet nu dat ook zij vinden dat ze het fout hebben gedaan. En dat doet tegelijkertijd ook pijn. Ze wisten dat dus al vanaf het begin(natuurlijk wisten ze dat al)maar hebben ons willen doen geloven dat het niet zo was. Ze hebben zelfs gezegd dat ze iemand het hebben laten onderzoeken en dat die tot de conclusie was gekomen dat alles goed was gegaan. Dat is zo berekenend en gemeen. Al de twijfel die ik heb gehad of ik het verkeerd heb gedaan tijdens de bevalling of ik iets anders had moeten doen of dat het aan onze genen of iets dergelijks lag was nergens voor nodig geweest als ze me dit bijna 9 jaar eerder eerlijk hadden verteld. Maar ja....in zo’n wereld leven we helaas niet.
We nemen afscheid wanneer de chauffeur komt om ons naar het revalidatie ziekenhuis te brengen. Dit ziekenhuis is het eerste zo geavanceerde ziekenhuis van China. Ze hebben alleen een groot tekort aan opgeleide kinderverpleegkundigen en logopedisten, ergotherapeuten, kinderfysio’s en kinderartsen (mocht je dit lezen en denken dat is de baan voor mij laat hieronder je gegevens achter en ik breng je met ze in contact). Het is een prachtig ziekenhuis, net 20 maanden open met een zwembad en 3 zuurstoftanks met hyperbare zuurstof. De kamers zijn prachtig. De kinderafdeling is nog dicht omdat ze al dat personeel missen en dat is een doorn in het oog van Wendy die met hart en ziel dit ziekenhuis runt. We hebben alles gezien en waren kapot moe toen we uiteindelijk terug in de taxi naar Dongsi metro station reden. Daar aangekomen was het 21.15 uur en hebben we bij de Mc Donalds snel wat gegeten en zijn naar huis gelopen. De massage zijn we glad vergeten maar dit was beter. Een spannende en goede dag dus met verschillende bijzondere ontmoetingen.
Zaijian!!
-
06 Mei 2015 - 13:46
Martha:
Sag, wat een diep ontroerend verslag! Ik kreeg het er ook warm en koud van terwijl ik het las. Het is zo fijn dat dit bezoek op deze waardige maar o zo menselijke manier is verlopen! Ik ben super blij voor je! ❤️❤️❤️ -
06 Mei 2015 - 15:01
Bianca:
Pfff, ik heb er tranen van in mijn ogen..... wat een reis en ervaringen Sagra. Jeetje, je bent zo moedig!!!! Hoop echt dat het allemaal een plekje gaat krijgen... Dikke knuffels -
07 Mei 2015 - 04:10
Mieke:
Lieve Sagra. Ik heb even met je mee gehuild. 9 jaar terug in de tijd en alles weer herbeleven. Ik vind dit zo moedig van je en ik hoop echt dat je het na je bezoek een (rustig) plekje kunt geven. Ondanks al het verdriet en de zorg om India....het is zo een prachtige en dappere meid, die volgens mij op haar moeder lijkt, je mag trots op haar en op jezelf zijn. X -
07 Mei 2015 - 23:00
Sas:
Ik word hier even heel stil van. Wat een bijzonder en lief mens ben je ook. Ik hoop dat dit bezoek je inderdaad helpt alles een plekje te geven. Liefs Sas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley