Chinese vrienden

Om half 7 gaat de wekker maar ik zet hem een kwartier later want Trix slaapt nog heerlijk en ik wil zelf ook nog even wakker soezen. Eenmaal aangekleed gepakt en ontbeten vertrekken we op de fiets naar Panjiajuan, de antiekmarkt. Het is een rit van ongeveer 8 kilometer door het drukke verkeer. Omdat Trix lekker om zich heen aan het kijken is ziet ze de paaltjes op het fietspad niet en slaat met fiets en al over de kop. Ze moet gelukkig meteen lachen waardoor mijn schrik iets minder wordt. Ze houdt er niets aan over behalve een blauw plekje op haar been. Vandaag is ook de Beijing marathon hebben we vernomen en bij het park van de Hemel merken we dat er veel politie is en er hekken worden geplaatst of verplaatst. We kunnen er nog doorheen en vervolgen onze weg. We steken de tweede ring over en gaan dan zuidwaards. We rijden in een keer goed en arriveren op de markt om half 10. Het is een groot verschil met 9 jaar geleden. De leuke markt op de kleedjes is weg maar zo blijkt later, ze zijn verplaatst. Er is heel veel van hetzelfde en dat is jammer. Het echte struinen en zoeken is er wel vanaf. We eten daar wat en gaan dan met lege handen weer naar onze fiets terug. We hebben steeds een wc rol mee en laten die dan na wat papier eraf te scheuren achter in het mandje van de fiets. Ik doe dat ook met mijn flesje water maar na terugkomst van de markt is hij weg de wc rol is er nog wel. Plastic wordt hier nog steeds fanatiek verzameld, mensen doorzoeken er zelfs vuilnisbakken voor. Al dat plastic wordt in grote zakken gestopt en dan op een fiets gestapeld weg gebracht. Daar krijgen ze dan geld voor.

We rijden dezelfde weg terug en parkeren bij het Tiantan park (park van de hemel). Het is er druk en wanneer we na een stuk door het park bij de tempel arriveren blijkt dat we nog een keer moeten betalen. Later als we de echomuur en altaar van de hemel in willen weer maar wanneer we bij de kassa staan bedenken we ons dat de kaartjes wel erg op elkaar lijken en wanneer we ze goed bekijken zien we er ook secties op staan en in een van die secties zit een gaatje. Ik vraag aan de kassamevrouw of ik mijn kaartje ook voor dit gedeelte kan gebruiken en dat kan. We hebben dus voor niets op de Chinezen geklaagd, hadden we maar Chinees moeten kunnen lezen.

Trix gaat op de ronde schijf op het altaar van de hemel staan en hoort zichzelf alsof ze in een cocon staat. Ik heb dit al eens met mijn moeder gedaan en sla dit keer met zoveel mensen die wachten over. We lopen terug naar het begin en komen een soort inline dansgroep tegen we blijven kijken en ik ga naast een oudere vrouw zitten. Dat vindt ze erg leuk en ze begint (in het Chinees) te praten. Ze zegt dat ik lange mouwen moet dragen want de zon is niet goed voor mijn witte huid. Ze heeft gelijk natuurlijk maar ja het is 34 graden. Ze zegt dat ze me mooi vindt omdat ik zo wit ben (ik vond mezelf toch al best gekleurd). Ook Trix vindt ze mooi ook zo wit. Er staan nog twee vrouwen bij en je ziet dat ze van alles willen vragen en zeggen maar mijn Chinees is verre van toereikend. We hebben een vriendelijk afscheid, het voelt fijn zo onder de mensen te zijn. Terwijl we verder lopen horen we zingen, we passeren de nagemaakte meteorieten en gaan naar de galerij. Er staat een redelijk groot koor met mannen en vrouwen uit volle borst te zingen en het is mooi. We gaan staan luisteren en daar komen de tranen. De muziek raakt me, de vriendelijkheid van het volk raakt me, dat je mag zijn wie je bent op dat moment raakt me. Het lijkt of we samen één zijn zingend of luisterend. Ik zie dat alle westerse mensen hier emotioneel van worden. Een grote Duitse man, een vrouw die op haar hurken aan het filmen is heeft de tranen op haar wangen staan en Trix, die zegt dat ze zonnebrand in haar ogen heeft, ook.

Trix zit naast een grote man die volop meezingt en als Trix naast hem gaat zitten zet hij nog een tandje bij. Zijn vriend laat me weten dat ik uit de zon moet komen en naast hem moet gaan staan. Ik doe wat me wordt opgedragen en heb een klein gesprekje met hem. Hij prijst zijn vriend aan en wanneer Trix zegt dat ze het mooi vindt zingt hij nog uitbundiger en wanneer ik vervolgens zeg dat ze ervan moet huilen gaat hij er helemaal voor. Het is fijn zo bij deze mensen te zijn. Maar ook hier nemen we vriendelijk afscheid van elkaar. Wanneer we verder gaan op de fiets komen we langs de Starbucks en ik heb vanaf vrijdagochtend geen koffie meer gehad dus ik lust wel een bakkie. Daarna gaan we het winkelcentrum even in en belanden op de afdeling nagelbehandeling. We laten ons overhalen onze nagels te doen. Trix heeft zulke korte nagels dat ze haar van alles willen aansmeren maar ze houdt voet bij stuk. We zitten er heel lang omdat de nagellak niet wil drogen. Waarschijnlijk te oud omdat iedereen tegenwoordig gel nagels neemt. We maken wel vriendinnen in de salon en waarschijnlijk staan we op youtube, facebook en wat ze hier nog meer hebben want er worden foto's (met getuite lippen) en filmpjes gemaakt. Op een gegeven moment zeg ik dat we gaan omdat we honger hebben en moeten eten. We mogen weg. Trix haar lak is buiten al beschadigd.

Het is inmiddels donker maar toch vervolgen we onze trip naar Sanlitun nanlu om wat te eten. Ik heb voor de verkeerde kant van de straat gekozen en kom in het gedeelte zonder bar oid. Wel is er de Bookworm waar ik wel met C heb gegeten en koffie gedronken dus daar gaan we heen. We eten lekker en gaan dan de goede kant van de straat in en treffen daar een heel groot winkelcentrum aan overigens aan de overkant ook. Het is super groot. Gelukkig vind ik ook het lekkere burrito tentje dus wie weet Mingtian.

Om 11 uur fietsen we terug naar huis en het meisje achter de balie is blij dat we heelhuids terug zijn.
Stukje schrijven en nu om 0.41 naar bed. Morgen een belangrijke dag.

Zaijian!!!