Een gespreid bedje
Door: Sag
Blijf op de hoogte en volg Melle, Sagra, India, Brida en Yuna
04 Mei 2014 | Nederland, Nederland
Om half 7 staan we allemaal in de woonkamer en het is voor het eerst dat we het koud hebben op de Key’s. Het is bewolkt en het waait hard. We bedachten gisteren dat we nog een uurtje konden gaan zwemmen maar dat is nu helemaal niet lekker. Wanneer Mel de papieren doorkijkt om te weten wat we met de sleutels van het appartement moeten doen komt hij erachter dat we al om 10 uur uit moeten checken. We doen rustig aan, eten en pakken in douchen en maken de boel aan kant eer we vertrekken is het als kwart voor 11 en we zweten het uit want het is vanaf half 10 opeens super warm en het zonnetje schijnt.
We zeggen het prachtige appartement gedag en hopen dat we hier ooit weer mogen komen. Dan rijden we het resort af en rijden naar het gebouw waar we de sleutel hebben gehaald en ook weer moeten brengen aan het begin van Key Largo. Dan rijden we naar een Super Target in Fort Lauderdale om nog een laatste poging te doen voor poppetjes van Frozen. Onze dochters zijn enorme fans van Anna en Elza de prinsessen van de film Frozen maar in alle winkels zijn de poppetjes uitverkocht. Alle Amerikaanse meisjes zijn grote fans schijnbaar.
Ook bij de super Target hebben ze ze niet meer dus rijden we na eerst India te hebben verschoond en verkleed, vanwege lekkage, op ons gemakje naar het vliegveld. Het hele parkeerterrein staat bom vol en wanneer ik iemand op het dak van de garage weg zie rijden race ik erheen om onze auto daar te parkeren. Er zijn geen gehandicaptenparkeerplaatsen meer vrij. Het lijkt er op dat er in Amerika heel makkelijk zo’n kaart te krijgen is. Wat ook bizar is (tenminste dat vind ik, Mel denkt er anders over) dat er in onze huurauto gewoon zo’n kaart hing, we kwamen er pas heel laat achter dat er een in de auto zat en we gebruikten gewoon India haar eigen kaart. Maar je krijgt dus schijnbaar een gehandicaptenkaart wanneer je een aangepaste auto huurt.
We hebben helaas vergeten om een foto te maken van hoe de auto eruit ziet maar India gaat er vanaf de zijkant in en uit. Dat hebben ze daar schijnbaar allemaal want de parkeerplekken voor gehandicapten hebben aan de zijkant blauwe strepen op de grond zodat je ramp daarop kan uitvouwen. Dat maakt het dus wel lastig wanneer je op een gewone plek gaat staan in een hele drukke garage. Ik moest dus met het merendeel van de auto op de weg gaan staan om India uit de auto te krijgen. Het is een druk op de knop en de deur en de ramp gaan allemaal automatisch, echt geweldig. Terwijl India uit de auto komt komt er een golfkarretje aanrijden met iemand van de garage. Mel zegt dat we even onze dochter uit de auto moeten halen en we zo weer van de weg af zijn en dat er geen gehandicapten parkeerplaatsen meer waren. Hij gaat voor ons een karretje halen voor de koffers maar wanneer hij terug komt met het karretje zegt hij ons hem te volgen want het begint te regenen en dat vindt hij geen goed idee voor India. Ik sta inmiddels alweer geparkeerd dus ik ga weer achteruit en we rijden India er weer in en volgen dan in sneltreinvaart het golfkarretje terwijl de regen uit de hemel stort. Miami is niet blij dat we weggaan.
Hij levert ons af bij een gehandicapten parkeerplaats waar toevallig net iemand weg gaat. En waar we heel dicht bij onze terminal staan. We lopen een klein stukje over de weg waar wel een brug overheen zit maar toch zijn we nat. We checken in voor de vlucht naar Atlanta van 16.45 uur.
Terwijl we wachten op onze lunch merk ik dat India weer heeft gepoept (ze kiest altijd heel goed haar momenten uit ;-)) Dus ik naar de toiletten waar ik haar op de baby verschoningsplek verschoon maar ze is al doorgelekt dus haar tweede kleding set is vies. Het is lastig verschonen want iedere keer als de automatische wc doortrekt schiet ze in de stress van door de herrie die dat veroorzaakt. Uiteindelijk zet ze het op een gillen terwijl ze nog in haar blote bips daar ligt. Ik trek haar een dunne broek aan.
We beginnen ons broodje te eten en dan komt er een piloot naar ons toe die vraagt of we op de vlucht naar New York zitten. Nee, helaas niet. Hij vindt het jammer want hij had het leuk gevonden om de meiden de cockpit te laten zien hij vindt ons een mooi gezin. Het is een hele aardige man en hij geeft ze alle drie wings (die speldjes die het vliegpersoneel op hebben). We spelden ze op bij de dames en gaan dan naar de gate. We besluiten om de rolstoel niet uit elkaar te halen dit keer want dan moeten de sjouwers de stoel wel met z’n tweeën dragen en zo hopen we op minder beschadigingen. Mel zegt het ook nog bij de balie en de vrouw zegt dat ze hem op dit vliegveld met zorg zullen behandelen.
In het vliegtuig zitten India en Mel naast een (mooie) man. Mel zegt op een gegeven moment, we staan op het punt om op te stijgen, dat hij helemaal is onder geplast door India. We moeten er om lachen en zeggen tegen elkaar dat we dan straks maar een nieuwe broek voor Mel moeten halen voor India hebben we nog één verschoning bij ons (we waren wijzer geworden van de heenvlucht zeg maar). De man hoort Mel het tegen mij zeggen en hij zegt ‘That’s the beautifull thing of life you just get it as it is.’ Het blijkt dat je man (hij is nog jong hoor)werkt als danser en acteur in Keulen en dat hij daarom kon verstaan wat Mel tegen me zei. Ik vertelde hem dat we geen goede luiers konden kopen in Amerika en dat we nu steeds dit probleem hebben. De vrouw die naast de man zit aan de andere kant van het gangpad hoort mij dit weer zeggen en zij zegt. ‘ Maybe you could ask a blanket when we are in the air.’ Ik zeg haar dat het een goed idee is. Maar de vrouw die voor haar zit en naast mij aan de andere kan van het gangpad heeft schijnbaar ook alles gevolgd en zei vraagt of ik een deken wil hebben want zij heeft er één. Dat is fijn en zo kan Mel de deken tussen India en hemzelf stoppen. We moeten wel lachen met de andere passagiers. Mel raakt zo in gesprek met de man naast hem.
Het is een korte vlucht en wanneer we in Atlanta uit het vliegtuig komen staat de rolstoel nog helemaal heel op ons te wachten samen met iemand die ons gaat begeleiden. We worden overgedragen aan een jong meisje dat ons naar de andere kant van het vliegveld gaat brengen. Brida wil haar graag een handje geven maar dat mag niet van de law. We gaan met een trein helemaal naar het eindpunt terminal F. Mel zijn broek is droog en hij besluit het er bij te laten. India krijgt een schone legging aan en we wachten tot het half 10 is en we kunnen boarden.
Mel spreekt een piloot aan (op aanraden van de rolstoelman) en vertelt hem over de heenreis en dat we deze nieuwe stoel net één dag hebben. De piloot is erg aardig en snapt dat we afhankelijk zijn van deze stoel en hij biedt aan dat de stoel op een van de pilotenbedden mag liggen. Ze hebben deze vlucht maar een bed nodig van de twee. Dat is wel heel luxe. Ze geven ons de tijd om eerst met de kinderen en onze spullen het vliegtuig in te gaan. Dan gaat Mel terug om de rolstoel uit elkaar te halen en samen met de piloot die via een smal trappetje in een ruimte op een bed vast te gespen. De piloten slapen zelf ook met de riemen om zich heen. India haar rolstoel heeft dus de beste plek in dit vliegtuig met nachtvlucht. We checken meteen India haar luier wanneer we in de lucht zijn. We maken een tentje met de dekens zo hoeven we niet met haar te slepen, vallen we niemand lastig en hoeft India niet op een koude pantry vloer te liggen. Het werkt prima en kan goed omdat Mel en India op een rijtje van twee stoelen zitten. We hebben haar nog niet verschoond of er is alweer een lekkage (tip voor de volgende keer, zorg dat je voor de terugweg Tena luiers bewaard). Mel en India gaan lekker slapen, Brida en Yuna zijn ook snel in slaap en ik slaap zelf ook iets. Tot er na 3 uur slaap een man naast me op het gangpad instort. De bemanning is erbij dus ik hoef niets te doen en het is ook niet ernstig maar ik ben wel klaarwakker. Brida slaapt ongeveer 4,5 uur en wordt wakker omdat ze in haar broek heeft geplast, oeps..helemaal vergeten de kleintjes een luier om te doen. Ze is zeikie nat. Ik leg een deken op de stoel en zet Brida er weer op. Neem Yuna die ook wakker is geworden mee naar de wc en doe haar legging uit (ze heeft een jurk aan). Doe Brida die kleine legging aan en dan is het even rustig tot Yuna haar appelsap omgooit en ook een natte stoel heeft. Ze zullen weten dat we geweest zijn zeg maar ☹.
De vlucht gaat verder super en het personeel van KLM is heel vriendelijk en behulpzaam. De rolstoel staat al beneden als wij bij de slurf komen en dan is het in de taxi (mijn ouders zijn zelf op vakantie) naar huis. Met de trein zagen we niet zitten met al die koffers en vermoeide kinderen.
Thuis werden we verwelkomt met een lieve kaart en een bos bloemen, ook lag er een lief cadeautje met een gezellige kaart. Ik ga even slapen. Mel gaat met India ook proberen te slapen en de kleintjes kijken…..Frozen.
Zou zo morgen weer op het vliegtuig stappen.
Sag
-
04 Mei 2014 - 22:37
Martha:
Gezellig dat je er weer bent , Sag! We bellen, we mailen, we faxen gauw!X -
04 Mei 2014 - 22:44
Caroline:
Mooi verhaal weer, fijn om te lezen dat jullie het leuk gehad hebben :-) -
04 Mei 2014 - 22:58
Mieke:
Lieve Sag, fijn dat jullie weer veilig thuis zijn. Dank voor al je mooie verhalen, ik heb er weer van genoten. Super dat jullie zo'n super vakantie gehad hebben. Tot gauw XXX
-
04 Mei 2014 - 23:04
Nathalie:
Welkom thuis!
Ondanks alle "nattigheid" klinkt de terugreis een stuk beter dan de heenreis!
Wat fijn dat de rolstoel van India ook heel is overgekomen!
(zou eigenlijk normaal moeten zijn, maar het krijgt hier bijna een eervolle vermelding!)
Geniet nog heel lang na van deze bijzondere reis!
Liefs, Nathalie -
04 Mei 2014 - 23:31
Rogier:
En veel liefs van Rogier!
We hebben hiervandaan mee genoten van jullie belevenissen!
Goed gedaan! -
05 Mei 2014 - 12:15
Marijke Ruiten:
Hallo Sagra,
ik heb je na je eerste bericht niet meer gevolgd. Maar nu kwam je blog op FB weer langs en heb ik in 1 ruk jullie avonturen gelezen. Wat een verhalen en wat een leuke foto's. Ik herken een hoop omdat wij ook graag reizen. Dat je met bijzondere kinderen bijzondere dingen mee maakt kan ik alleen maar bevestigen. Ik weet hoe flexibel en creatief je moet zijn om dit te ondergaan en ik weet ook dat je dit doet omdat jullie zelf graag dit soort dingen ondernemen, ook al is het je over komen dat je een kind hebt gekregen waarbij dat niet van zelf sprekend is. Ik lees wel duidelijk een genieten in de verhalen door en dat is super. Zo vind ik het verhaal van de beschadigde rolstoel een mooi voorbeeld. Eerst dikke pech en later ben je beter af als ervoor. Mijn kinderen hebben me geleerd om me niet al te druk te maken over dingen die je overkomen en dat het altijd op de een of andere manier wel weer goed komt. Verder herken ik ook de bijzondere ontmoetingen en gesprekken die je met 'vreemden' kunt hebben juist door dat India bij jullie is, ik heb dat zelf ook vaak mee gemaakt en kijk daar met een warm gevoel op terug, het kan zo intens zijn!
Ik hoop dat jij er een beetje uit komt met jezelf en wat je wilt gaan doen. Ik hoop dat er iets op je pad komt wat je kunt combineren met je gezin en waar je gelukkig van wordt. Ik heb genoten van je verhalen en hoop dat er nog veel zullen volgen.
Ik hoop ook dat iedereen terug kijkt op een geslaagde vakantie en wens jullie het allerbeste toe!
Groeten van Marijke -
05 Mei 2014 - 12:30
Remco:
Wat een verhaal met die " lage drukgebieden" !
Welkom thuis en geniet lekker na van de fantastische ervaring! -
05 Mei 2014 - 12:49
Ria Borst:
Lieve mensen,
Bedankt voor al die mooie verhalen.
Ria -
05 Mei 2014 - 21:42
Corine:
Haai,
Welcome home
Fijn dat jullie het zo geweldig hebben gehad, ondanks alle hindernissen;)
Dank je voor je prachtige en (h)eerlijke verhalen en hopelijk zie ik jullie weer snel " live"!
Liefs Corine -
05 Mei 2014 - 22:43
Manon:
Lieve Sag,
Dank je voor je verhalen, wat een geweldige belevenis!
Welkom thuis, liefs Manon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
