Ontmoeting in het zwembad

Een nieuwe week, nieuwe kansen, zo gaan we op weg naar het IDC. Volgens afspraak blijft Mel met de kinderen in de lobby en ik ga met India en de therapeuten naar het klaslokaal. De tobii staat al klaar maar India heeft er geen belangstelling voor ze kijkt de andere kant op. De manier van aanbieden is niet hoe ik het zou willen zien het gaat te snel en er is te veel geluid. Ik word er zelfs zenuwachtig van dus laat staan hoe India zich moet voelen. India is verder wel blij hoor maar ze kijkt over het scherm heen en er langs. De I-pad kan haar ook niet bekoren. Wanneer de meiden mogen komen schildert India nog samen met Kim een schildpad op een t-shirt (die ze overigens wel duidelijk heeft gekozen maar niet met de tobii.)en dan is het weer klaar. De dolfijntijd ging wel super en daar maakte India wel heel duidelijk keuzes door naar de picto’s te kijken en zelfs door haar hoofd er naar te knikken.
Ik had na deze keer een beetje een teleurgesteld gevoel want ik denk echt dat India iets zou kunnen met deze spraakcomputer maar dat de manier waarop niet de juiste is. En we hebben al zoveel aangegeven maar nog werkt het niet op de manier die wij denken dat de juiste is.

Eenmaal thuis gaan de kleine dames en Mel naar bed en blijven India en ik chillen op de bank, waarbij India nog even lekker weg dut. Ik geef haar daarna te eten en wanneer Mel 2 uur later wakker wordt ga ik naar het zwembad. In het zwembad zie ik een jongetje dat vast ook met de dolfijnen zwemt en wanneer ik zijn ouders later met de ouders van de jongen, die met Deena en Pete in het restaurant waren, hoor praten wordt mijn vermoeden bevestigd. Ik zwem baantjes heen en weer en vraag me ondertussen af of ik mezelf ook moet voorstellen of dat ik moet wachten tot India er is. Ik doe het laatste want het voelt vreemd om zomaar in hun conversatie in te breken door me voor te stellen. Het is heet in de zon dus echt zonnen doe ik niet maar baantjes trekken is ook fijn. Na een tijd komt Mel met de kinderen. Ik neem India over en loop maar meteen naar de andere ouders en hun kinderen toe. Ik stel India aan hun voor en later mezelf en ik word voorgesteld aan Jack een Amerikaanse jongen van bijna 20 die dus al 16 jaar komt voor de dolfijntherapie en Liam een Canadees jongetje van 7 jaar. Jack is er met zijn moeder en twee van zijn vroegere verpleegsters die nu bevriend zijn met zijn moeder. Liam is er met zijn vader en moeder en zijn oma. We blijven langer aan de praat met de moeder en oma van Liam. Hij heeft een aandoening waarvan ik de naam niet meer weet maar zijn lichaam maakt tumoren die niet kwaadaardig zijn. Door de druk die de tumoren geven heeft hij ook epilepsie. Hij is nu 4 maanden aan het ketogeen dieet dus zijn moeder was heel benieuwd naar India haar verhaal daarover. We praten over de verschillen in zorg tussen de twee landen en het blijkt dat Canada nog lang zo ver niet is als Nederland. Zij is zelf dierenarts en ook daarin ziet ze die verschillen. Het zijn leuke mensen om mee te praten en we zullen ze nog wel vaker spreken.
We blijven lang zwemmen dus we eten pas om 8 uur en de kinderen liggen er pas om half 9 in. Gelukkig hebben ze geslapen in de middag.

Sag