Southern most natural swim

Het is weer vroeg ons bedje uit want vandaag moeten we om 8 uur bij het IDC zijn voor de natural swim. Hier ga je niet met de rest van de familie zwemmen met de dolfijn van je kind maar zwemt er een ouder met het therapiekind tussen alle dolfijnen samen met alle andere ouders met hun kind.

Omdat ik in een wetsuit en zwemvest met flippers aan India vast moet houden met haar wetsuit en zwemvest heb ik de afgelopen week in het zwembad geoefend met flippers en hoe ik India dan het beste kan vasthouden als we zwemmen. In het zwembad ging dat prima, achteruit gaat het lekkerst met India buik op buik terwijl ze haar armen op mijn borst heeft en ze zich daarmee omhoog houdt.

Het water hier is niet zo helder als op Curacao. Wanneer je zwemt kun je de bodem niet goed zien en de dolfijnen zie je onder water ook bijna niet. Dat maakt het voor mij wel iets spannender. Niet dat ik bang ben voor de dolfijnen dat is er na twee keer met ze gezwommen te hebben wel af maar ik ben wel bang dat ik ze raak met mijn flipper en ze dan pijn doe. Daar moesten we op Curacao heel erg op letten dat je je flippers altijd naar beneden toe hield.
Ik heb nog nooit een wetsuit aangehad en het hoefde voor mij dit keer ook niet maar ze zeiden dat 30 minuten in het water je wel heel koud maakt dus doe ik het maar. Ik hijs met letterlijk in zo’n ding en pers met dan nog in het zwemvest, van mijn boezem is inmiddels niets meer over, of het met mijn buik ook zo is kan ik niet goed zien maar dat zou een leuke bijkomstigheid zijn ;-).
Eerst krijgen we een praatje over wat we allemaal niet moeten doen van Deena de eigenaresse of ook wel de Queen zoals ze zichzelf noemt. En dan is het zover we mogen het water in. Ik ga er eerst in en dan geeft Amelie (wiens laatste dag het vandaag is) me India aan inclusief 2 aan elkaar gemaakte noedels (van die lange zwembuizen). Het is anders dan in het zwembad met al die pakken aan en ik kan India ook minder makkelijk vasthouden en met die noedels er ook nog bij kost het heel wat armkracht om alles bij elkaar te houden. Ik ga met India rechtop in het water bewegen met mijn flippers want als je niet met je flippers beweegt is het volgens Deena een belediging voor de dolfijn, alsof je bij iemand op bezoek komt en vervolgens niets zegt.

Na een tijdje komt de Chief of Inspiration naar me toe en vraagt of hij me kan helpen. Ik zeg dat ik alles onder controle heb. Maar dat bedoelde hij helemaal niet hij wou op een aardige manier zeggen dat ik het niet goed doe. Ik moet namelijk gaan zwemmen met India want dan denken de dolfijnen dat ik met ze wil spelen. Okidoki, daar gaan we. India en ik hebben ik weet niet hoeveel rondjes door het kleine bassin gemaakt waarbij India heel blij aan het lachen was en ze bij iedereen de show stal behalve bij de dolfijnen. Nou ja een dolfijn heeft ons wel een tijdje achtervolgt. Hij ging mee in mijn slipstream (ik ga loei hard namelijk met mijn flippers aan ;-)) Dat was wel grappig en er zwom er een een keer onder ons door. Maar verder gebeurde er zeer weinig. Wel was het grappig om met al die ouders en kinderen op deze manier in het water te liggen. En ik heb weer een 30 minute workout gehad vooral voor mijn armen maar ook voor mijn benen en voeten natuurlijk.

Na de Swim hebben we tot groot verdriet van Brida afscheid genomen van Amelie. Jammer dat ze er niet de volledige twee weken was want het is een vlotte gezellige meid.

En dan gaan we in de auto op weg naar Key West. Een twee uur durende rit over een lange weg die over alle key’s gaat en over de 7 mile brug. Ik had me heel wat voorgesteld van die brug maar als je er overheen rijdt is het niet zo indrukwekkend als je zou denken dat het is. Er is ook maar een klein stukje van de 7 mile die echt omhoog gaat zoals je een brug in gedachten hebt (ik in ieder geval). Er staan nergens bordjes hoe je bij een bepaalde bezienswaardigheid moet komen dus we rijden op goed geluk. Ik wou in ieder geval naar het Southern most point toe. Dat is een soort nep boei die op het zuidelijkste punt van Amerika staat en op 90 mile van Cuba ligt. Heel toevallig parkeren wij net in de straat waar dat ding staat en kunnen op een gehandicapten parkeerplaats staan. We lopen naar de boei en er staat een lange rij met mensen die allemaal met dat ding op de foto willen. En het is heel suf maar ik wil ook met dat ding op de foto maar niet nu. We gaan eerst wat eten. We lopen een stukje en zien dan een strandtent en gaan daar wat eten. Het is natuurlijk, zoals alles hier, de Southern most beach bar. En er staat een man bij de bar met een t-shirt aan waarop staat; Southern most Blood donor. Het is er heel druk maar wel gezellig en het eten is heerlijk. Ik heb een wrap met vis en sla. En daarnaast is de service uitstekend. We krijgen twee keer drankjes van het huis en wanneer we vertrekken zegt de ober dat het leuk is om naar the butterfly experience te gaan. Dat is heel dichtbij en we lopen er zo op af. Het is een leuke ervaring. De kas is niet groot maar er zijn heel veel vlinders en die zijn ook nog eens heel mooi. De begroeiing is ook mooi gedaan en de kinderen genieten alle drie. Wanneer we er weer uit komen bedenken we ons dat we vergeten zijn India te verschonen in het restaurant dus Mel gaat terug om haar als nog te verschonen terwijl wij rondneuzen in de shop.

Dan gaan we met de auto naar Mallory square, na eerst een foto bij de boei te hebben gemaakt. Het is 3 km lopen maar we willen tot ’s avonds blijven en we zien het niet zitten om dan die 3 km weer terug te moeten lopen met twee vermoeide kinderen (India vindt het altijd wel lekker om te lopen). Bij Mallory square kunnen we ook weer op de gehandicapten parkeerplaats staan dus dat is perfect. We lopen door de hoofdstraat en kijken wat in de winkeltjes en ik wou graag een kerk bekijken maar daar kan India niet naar binnen omdat het alleen maar trappen zijn. Ik ga dus alleen met Brida en Yuna die in de kerk natuurlijk weer het hele verhaal van de dood van Jezus wilden horen.
Het was erg warm dus uiteindelijk zijn we terug gegaan naar het plein en kwamen erachter dat er om 7 uur een soort nep gevecht op het water zou zijn met kanonnen en waterspuiten en vliegtuigen. We besluiten dus om dat af te wachten. We strijken neer bij een Cubaans tentje en zitten daar heerlijk op het terras een mojito te drinken en daarna een virgin pinacolada. Het is gezellig en we genieten. Gelukkig is er daar ook weer een baby verschoningsplek dus kan ik India daar verschonen. Even voor 7 uur gaan we op de kade zitten en dan begint het spektakel. De kanonnen worden afgevuurd met een onwijze knal en de boten komen langs met waterspuiten en de vliegtuigen komen over en gooien wc rollen naar beneden als zijnde bommen. Het ziet er grappig uit allemaal.
Dan kijken we nog naar wat straat artiesten waar Brida en Yuna helemaal in opgaan en dan gaan we naar huis. India doet het super in de auto ze valt in slaap net als de twee andere meiden. We komen pas om half 11 thuis, India komt niet meer in slaap dus die krijgt stecolid en dan slaapt ze lekker door.

Helaas zijn we het fototoestel vergeten mee te nemen op deze dag en de foto’s van Mel zijn mobiel waren niet leesbaar behalve die ene met de boei dus foto’s van Key West hebben we helaas niet ☹
Sag