Van heel goed naar minder

Half 4 gaat de wekker en we hebben toch nog een uur en een kwartier nodig om allemaal te douchen, aan te kleden, India haar eten te maken en medicijnen te geven en de allerlaatste spullen in te pakken. Mijn ouders staan om 5 voor half 5 bij ons in de gang en om kwart voor 5 vertrekken we naar Schiphol. Tijd voor een kop koffie hebben we helaas niet meer het is door de douane meteen door naar de gate. Daar kunnen we door de priority lane en worden dan geïnstaleerd bij een sta tafel. Daar komt iemand van de beveiliging naar ons toe om ons vragen over onze bagage te stellen. Er komt ook al iemand naar ons toe om te vragen wat voor hulp we nodig hebben straks bij het instappen. Het lijkt allemaal wel heel voorspoedig te gaan. Wanneer onze handbagage door de scanner is gegaan en er helemaal geen probleem wordt gemaakt over de maaltijden, de medicijnen en de aangemaakte ketocal zijn we helemaal blij. Maar dan zie ik opeens een druppel ketocal op India haar rolstoel en wanneer ik de tas onderzoek blijkt hij helemaal nat te zijn van de ketocal. De thermosfles is helemaal leeg. Waarschijnlijk heeft de dop niet goed dicht gezeten en doordat de tas zijwaarts door de scanner moest is alles uit de fles gelopen. Nou ja kan gebeuren denken we. Mel gaat de tas schoon proberen te maken en wanneer hij klaar is mogen we als eerste het vliegtuig in. We krijgen ruim de tijd om de stoel uit elkaar te halen en in de zak te stoppen. We zitten allemaal naast elkaar in de comfort seat afdeling en dat maakt dat de meer dan 9 uur er zo opzitten. Helaas heeft het vliegtuig vertraging wat de kans op het halen van onze transfervlucht extra klein. We gaan er al vanuit dat het niet lukt. Een van de hele vriendelijke stewardessen van Delta airlines geeft Mel een bos tulpen waarom weten we niet maar het is wel heel lief. 5 minuten later komt ze terug en zegt dat het ons waarschijnlijk alleen maar vertraging oplevert bij de douane als we die bloemen mee nemen en ze neemt ze weer mee. Het gebaar was lief.

Wanneer we uit het vliegtuig komen is er een meisje dat ons begeleid. Ze maakt al snel vrienden met Brida en doet haar best. De rolstoel is kapot, de stang is verbogen en hij zet zich niet meer in het slot, wanneer je gaat rijden gaat de duwstang naar voren toe wat het heel lastig maakt om stoepen op en af te gaan. De schade moeten we melden in Miami. We pakken onze bagage van de band, gaan door de douane, leveren onze bagage weer in. We rennen met z’n vijven over het vliegveld en India vindt het in haar rolstoel helemaal geweldig. Het lijkt erop dat we het gaan halen. We moeten nog met een trein en meerdere liften en rennen dan naar de gate maar helaas we zien het vliegtuig voor onze neus wegrijden. Wat nu?
Het meisje gaat naar een balie en vraagt het een vrouw van Delta airlines. Deze zegt dat er een rechtstreekse vlucht is van het andere vliegveld in Detroit (oh, ja we waren in Detroit niet in Atlanta) of een vanuit de plek waar we zijn maar dan met een overstap in Charlotte (?). We kiezen voor de rechtstreekse en het meisje neemt ons mee door het gebouw heen naar de bus die ons naar het andere gebouw brengt. In de bus zit een ramp dus we rijden India zo naar binnen. Onze nieuwe vlucht zou via US airlines gaan maar daar aangekomen hebben ze ons toch op de vlucht naar Charlotte geboekt.

De man van US airlines is lang bezig maar uiteindelijk heeft hij ons toch op de rechtstreekse vlucht naar Miami gekregen die om 15.10 uur zal vertrekken. We zijn blij en kunnen even rustig wat drinken. Er zijn behoorlijk wat mensen in een rolstoel vooral oudere mensen die nog wel het vliegtuig in kunnen lopen. Die mensen worden allemaal goed geholpen. Wij zouden als eerste het vliegtuig in gaan zodat de rolstoel eerst uit elkaar gehaald kan worden voor dat alle mensen achter ons staan maar dat gaat niet gebeuren. We worden ergens midden tussen de andere rolstoelen geplaatst en het gaat allemaal met een traagheid als stroop. Uiteindelijk pak ik India uit de stoel zodat Mel de rolstoel uitelkaar kan halen maar het duurt zo lang dat het behoorlijk zwaar wordt. India en alle bagage te tillen. Dan mogen we naar binnen. Het gangpad is zo smal dat ik er niet door kan de bagage zit in de weg. Niemand die helpt er blijft juist een stewardess gewoon lekker met een van die oudere mensen staan kletsen in het gangpad. Daar kan ik niet tegen dan wordt ik uiteindelijk toch chagrijnig. Uiteindelijk zitten we, ik met de twee kleintjes helemaal achterin en Mel met India helemaal voorin het vliegtuig. De dames slapen de volle 3,5 uur en het is zielig om ze wakker te moeten maken wanneer we er zijn. Ik ga pas opstaan als iedereen weg is. De crew kijkt al geïrriteerd. Dan ga ik weer voorin het vliegtuig zitten om India vast te houden terwijl Mel de rolstoel in elkaar zet. Maar dat is niet de bedoeling. Ik moet het vliegtuig uit van dezelfde stewardess als die had staan praten in het gangpad. Ik ben woest maar zeg niets (mijn manco). Ik pak alle bagage, India en de meiden en stap het vliegtuig uit. Niemand zegt iets. Ik ga tegen de rand van de slurf aan staan en laat me naar beneden zakken op mijn hurken met India op mijn knie. Mel is druk bezig, en alle mensen staan naar hem te kijken en Spaans te praten maar niemand die aanbied te helpen, Yuna is aan het huilen en dan uiteindelijk komt de piloot met een rolstoel waar ik met India op kan zitten wachten. Boos over zoveel onvriendelijkheid verlaten we de slurf.

Het zoeken naar onze bagage resulteert erin dat de bagage waarschijnlijk in Charlotte is of nog in Detroit dat kunnen ze niet zien. Het meisje (wat niet heel zeker over haar zaak bij mij over komt) zegt dat het misschien vanavond of morgen wordt gebracht. Probleem is dat wij maar een nacht in het hotel verblijven en dan in de camper verder gaan. De reservering voor de eerste 3 overnachtingen met de camper hebben we ook al gedaan. Daarnaast zit India haar ketocal in de koffers dat is het enige van haar dat ik niet in de handbagage heb gedaan. We krijgen een telefoonnummer en worden doorgestuurd naar de afdeling schade. Daar zitten we ook weer een half uur en de vrouw geeft aan dat mochten we problemen krijgen dat we de stoel niet meer kunnen gebruiken we kunnen bellen met de technische dienst en dat we de reparatie in Nederland kunnen claimen op een bepaald adres.

En dan gaan we eindelijk op weg naar het hotel. Een man van de taxi’s regelt een busje voor ons. Hij heeft een elektrische lift maar geen banden om de rolstoel vast te zetten. Nee Mel en ik moeten hem maar goed vasthouden en hij zou heel voorzichtig rijden. Dat doet de goede man en hij levert ons veilig af bij het hotel.

Omdat we geen luiers meer hebben, ik op laarzen loop en we mijn medicijnen niet hebben gaat Mel naar de drugstore. De transferbus van het hotel brengt hem erheen en wacht op hem en brengt hem weer terug, heel vriendelijk. Ik ben in het bed naast de meisjes gaan liggen met India en die valt terwijl ze met haar buik op mijn buik ligt in slaap. Om één uur lokale tijd wordt ze wakker en gaat Mel bij haar liggen en geven we haar een dormicum pil. Ik lig nu op een doorgezakt matras op de grond met dekens waar een kilo stof in zit lekker snotterend te typen.
We wisten al dat voorspoedig bij ons meestal niet bestaat dus morgen meer van onze avonturen.
Sag