Nachtwacht

Zaterdagavond (mijn migraine aanval is eindelijk wat weggezakt) zitten Mel en ik naast elkaar op de bank te bedenken wat we zondag zullen gaan doen. Mij lijkt het leuk om naar het Rijksmuseum te gaan. Daar ben ik nog nooit geweest en ik zou heel graag het gebouw zien en de Nachtwacht bekijken. Het lijkt Mel ook leuk, maar we spreken (zoals altijd) af dat het af hangt van hoe India zich voelt.
Zondagmorgen halen we een heel gezellig meisje uit bed en we besluiten om te gaan. We proberen nog wat andere mensen mee te krijgen maar uiteindelijk gaan we toch met ons 5en op pad. Om half 11 zijn we zover en gaan lopend naar het station. We missen de trein van 42 maar dat geeft ons mooi de kans om India alvast wat eten te geven in het café van de HEMA onder het genot van een cappuccino. Helaas beschikt station Alkmaar niet over een lift en moet je helemaal omlopen om over het spoor te kunnen. Omdat we pas in de ochtend besloten met de trein te gaan konden we niet meer de assistentie van de NS aanvragen voor het reizen met een rolstoel dat moet 24 uur van te voren, wat inhoud dat je nooit spontaan met een trein mee kunt als je daarvan afhankelijk bent. Gelukkig zijn Mel en ik nog goed in staat om India met rolstoel en al in de trein te tillen. Wat op zich wel een spannende onderneming is aangezien we eerst de andere twee dames in de trein zetten en dan India erin tillen. Als de deuren eerder dicht gaan zit je met een probleem. Wat wel ontzettend leuk is om te merken is dat er heel veel mensen willen helpen met tillen of de kleintjes naar buiten willen tillen terwijl wij India tillen. Dat doet me goed.
Eenmaal in de trein vinden de dames het rete spannend. Ze gaan lekker uit het raam zitten kijken. India vindt het allemaal prima en moet vooral lachen als we heen en weer worden geschud over de wissels. Bij Sloterdijk is ze klaar met eten dus op Centraal kan ze schoongeveegd de trein weer uit. Overstappen op de tram loopt gesmeerd en is voor de rolstoel ideaal met die lage instap.

De laatste keer dat ik probeerde in het Rijksmuseum te komen was in mei van dit jaar samen met mijn zus. Toen stond er een rij helemaal om het museum heen. Nu was dit veel minder en we schoten al aardig op tot er een mevrouw naar ons toe kwam en ons vroeg met haar mee te gaan met de lift want India zou het toch ook wel een beetje koud krijgen zo. Dat laten we ons geen twee keer zeggen en dalen af, in een ronde lift, naar de entree van het museum. De dame aan de balie laat ons weten dat we waarschijnlijk geen rugzak mee naar binnen mogen nemen. Als Mel zegt dat daar India haar sondevoeding in zit, lacht ze nep en zegt quasi vriendelijk dat het dan nog steeds een rugzak is. En dat ze ons alleen maar waarschuwt dat we niet raar moeten kijken als we hem bij de garderobe moeten brengen. Brave borst als ik ben loop ik natuurlijk meteen naar de garderobe maar daar wil Mel niets van weten. “We gaan het eerst proberen.” zegt hij . Ik stel voor om hem dan meteen maar aan te sluiten zodat ze zien dat India haar voeding via een pomp krijgt. En voilá er is geen haan die er naar kraait. Bri en Yun vinden het prachtig in het museum vooral de Aziatische kunstschatten spreken ze erg aan. En de 2,5 meter hoge tempelwachters vinden ze super indrukwekkend. Maar dan wil Bri toch wel erg graag een schilderij zien. We doen Van Gogh in sneltreinvaart en gaan dan door naar de tweede verdieping waar Rembrant zich bevindt. De lift komt uit in een schitterende hal met hoge glas in lood ramen. India vindt het prachtig en is lekker aan het kijken naar al die kleurtjes. De kleine dames kijken meer naar de mozaïek op de grond en maken daar een spel van. Door naar de Nachtwacht. Yun is inmiddels aan haar tax maar Bri gaat voor het schilderij zitten en neemt alles in zich op. Vooral het meisje met de gouden jurk spreekt haar erg aan. Het schilderij van Jan Asselyn van de Bedreigde Zwaan vindt ze prachtig. Terwijl ik met India en Yun zit te wachten bij de scheepvaart afdeling tot Mel en Bri terugkomen van de WC (die alleen maar bij de entree zijn, voor zover wij weten) zit er een vrouw naast me niet de schilderijen maar India te observeren (goede keus overigens ;-)). Na een aantal minuten staat ze op en wil weg lopen maar komt terug en gaat met haar vinger langs India haar gezicht. Ze raakt mij aan bij mijn arm en zegt “Wat een prachtig meisje heb je.” Ik beaam dat, ze kijkt nog even langer en raakt me dan weer aan met een blik van sterkte of zo en gaat dan weg. Ik blijf het bijzonder vinden dat soort momenten. Het raakt mij dat die mensen geraakt worden door mijn kind en waar het me bij sommige mensen stoort dat ze zomaar aan mijn kind gaan zitten vind ik het bij dit soort mensen juist mooi en teder.

Buiten gekomen willen we wat eten maar zaken waar je een broodje kunt eten zijn allemaal te smal om met de rolstoel in te komen. Daarnaast moeten we India nodig verschonen maar ook dat lukt niet. We lopen naar de 9 straatjes want ik wil graag naar de spelletjes winkel. Daar tegenover vinden we een Aziatisch eettentje ‘Nooch’ waar we uiteindelijk Mandarin Duck pannenkoekjes eten (helaas kon je het pannenkoekje niet zelf vullen) met een Tsingtao biertje, back to the old times zeg maar. En daar komt het verlangen weer in me op. Door de geur, de smaak en de herinnering....... wat als we nu eens met ons vijven naar China op vakantie gaan en een rondreis gaan maken. Ik lees net in de Lotje en Co de lijfspreuk van een gezin met een zorgintensief kind; we zeggen ja tegen alles en als het niet lukt, hebben we er wat van geleerd.

Na zo’n heerlijke dag met mijn gezin waarin alles zich oploste en iedereen het naar de zin had en we ons de koning te rijk voelden, wil ik heel graag “ja” zeggen tegen dit verlangen.

Liefs, Sag